หากแต่คนฟังกลับคิดไปไกล จินตนาการไปถึงเตียงนอนและเรือนร่างเปลือยเปล่า พาให้ใบหน้างามแดงเห่อ ดวงตาลุกวาวมองหน้าชายหนุ่มพลางถามกลับเขาทันที
“ทำอะไร!”
“ก็ทำงานในตำแหน่งเลขาฯ จนกว่าจะหาคนมาแทนได้” ชายหนุ่มอมยิ้มเจ้าเล่ห์ “หรือว่าเธออยากทำอะไร”
“ฉันไม่ทำ”
“หมายถึงจะลาออกเองงั้นหรือ” ชายหนุ่มถามย้ำ เพราะรู้ว่าเธอยังอยากทำงานที่นี่ ไม่อย่างนั้นคงไม่ยอมเอาตัวเข้าแลกทั้งที่เป็นสาวพรหมจรรย์
“ใช่...ฉันจะลาออกเอง”
“ที่เธอทำแบบนี้เพราะกำลังกลัวที่จะอยู่ใกล้ฉัน แล้วจะตกหลุมรักฉันใช่ไหม”
“นอกจากจะเผด็จการเป็นที่หนึ่งแล้ว ยังหลงตัวเองจนเหมือนคนขาดสติ รับรู้เอาไว้เลยว่าฉันเกลียดและขยะแขยงคุณมากที่สุดในโลก”
“งั้นเหรอ” ชายหนุ่มเค้นเสียงออกจากปลายจมูก โน้มใบหน้าเข้าไปใกล้จนเกือบจะชนจมูกของหญิงสาว “ฉันเป็นคนจำพวกชอบเอาชนะเสียด้วยสิ มันเป็นเหมือนเกมกีฬา ยิ่งได้ยากก็ยิ่งท้าทายและยิ่งลุ้น” ชายหนุ่มบอกด้วย
