“พี่...พี่ลวิตร...” เสียงหวานเอ่ยขึ้นอย่างงุนงงแล้วกระพริบตาถี่ๆ ปรับจุดโฟกัส
“เอ่อ...ปีป...” ลวิตรผละจากร่างเล็กที่ตระกองกอดอยู่อย่างเสียดาย ยิ้มให้น้อยๆ แววตาที่อ่อนโยนยืนยันได้ว่าเธอกลับมาเป็น ‘กาสะลอง’ คนเดิมแล้ว
“นี่ปีปเป็นอะไรไปคะ” กาสะลองเหลียวมองรอบข้างด้วยความสับสน “นี่เราออกจากบ้านละอองฝันแล้วหรือคะ”
“เอ่อ...ปีปไม่สบาย พี่เลยพากลับบ้าน” ลวิตรเสยผมอย่างไม่รู้จะทำอะไรดี “ปีปทำท่าจะอาเจียนพี่เลยจอดรถพาลงมานี่ไง”
“อีกแล้วเหรอ” กาสะลองพยักหน้ารับช้าๆ “ปีปไม่ชอบที่ตัวเองจำอะไรไม่ได้แบบนี้เลย”
“ก็ไม่เห็นเป็นอะไรนี่” ลวิตรยกมือขึ้นขยี้ผมน้องสาวต่างสายเลือด “มีพี่คอยดูแลอยู่จะกลัวอะไร”
“แต่...พี่ลวิตรจะมาดูแลปีปทั้งชีวิตได้ยังไงคะ” กาสะลองส่ายหน้าไปมา แล้วยกฝ่ามือขึ้นปิดหน้าตัวเอง “ปีปไม่อยากเป็นภาระให้ใครเลย”
ลวิตรสูดลมหายใจเขาปอดลึก จับข้อมือเล็กๆ ของกาสะลอง
