ep.3
1198 คำ
"รอด้วยค่าา~" ฉันเอ่ยบอกคนที่อยู่ในลิฟท์ในขณะที่ประตูลิฟท์กำลังจะปิด และเขามีน้ำใจกดเปิดประตูเพื่อรอ ตามคำร้องขอของฉันที่วิ่งอย่างรวดเร็ว บนรองเท้าส้นสูงสีดำคู่โปรด
"ขอบคุณค่ะ" ฉันเอ่ยบอกผู้ชายใส่สูทสีดำคนนั้น เมื่อพาตัวเองเข้ามายืนในลิฟท์ด้วยความเหนื่อยหอบ ฉันรีบวิ่งจากลานจอดรถมาถึงตรงนี้ไม่ใช่ใกล้ๆเลย ผู้หญิงตัวเล็กๆบอบบางอย่างฉันต้องเหนื่อยเป็นธรรมดาจริงมั้ย ฉันเงยหน้าขึ้นมองสังเกตผู้ชายคนนี้เขาหล่อเข้มมากนะคิ้วหนาจมูกโด่ง โดยรวมคือหล่อมาก
"ชั้นไหนครับ"
"ชั้น10ค่ะ"
ครืดด!!! ครืดด!!!
เสียงโทรศัพท์ของแพรวาดังขึ้นในขณะที่เธอยืนอยู่ในลิฟท์กับชายหนุ่มอีกคน มือบางรีบกดรับสายทันทีเมื่อเห็นชื่อที่โชว์หราบนหน้าจอ
*หนูดี*
"ว่าไงเพื่อนรัก" ฉันเอ่ยทักทายไปในสายเสียงเบา เกรงว่าจะรบกวนคนที่ยืนอยู่ข้างกัน
[แกอยู่ไหนถึงรึยัง]
"เกือบมาไม่ถึง..รถฉันโดนชนท้ายอ่ะแก เย็นค่อยเล่าแค่นี้ก่อนนะ" ติ๊ด.
พูดจบกดวางสายไม่รอให้เพื่อนอย่างหนูดีได้ตอบกลับมาอีก มือบางเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าเสื้อสูทไว้เช่นเดิม ไม่นานประตูลิฟท์ก็เปิดออกที่ชั้นสิบ สองเท้าเล็กก้าวเดินออกมาจุดหมายคือห้องสัมภาษณ์ของบริษัทแห่งนี้ แต่ทว่า...
"คุณ..เดี๋ยวครับ" เสียงทุ้มเรียบนิ่งของผู้ชายที่กดลิฟท์ให้ฉันเรียกเอาไว้ซะก่อน
"คะ?"
"คุณทำของตก" มือสากยื่นกระดาษแผ่นเล็กคืนให้ฉัน มันคือนามบัตรของคุณน้าคนนั้นไง หายไปต้องแย่แน่ๆ รถฉันพังยับเยินขนาดนั้นเอาไปซ้อมคงหลายบาทเลยแหละ
"ขอบคุณนะคะ " ฉันรับนามบัตรเก็บใส่กระเป๋าและสาวเท้าเดินออกไปจากตรงนั้นทันที 'ฉันกำลังจะสาย~'
"มาสัมภาษณ์ใช่มั้ยคะน้อง"
"ใช่ค่ะ"
"เชิญด้านในค่ะ" ฉันเดินตามพี่ผู้หญิงคนนั้นเข้าไปภายในห้องที่เปิดแอร์เย็นฉ่ำและยังมีผู้หญิงอีกสองที่นั่งอยู่ที่โซฟาคาดว่าน่าจะมารอสัมภาษณ์เหมือนกันกับฉัน
"นั่งรอซักครู่นะคะเดี๋ยวเรียกเข้าไปด้านในทีละคนค่ะ" เสียงแหลมเอ่ยบอกอีกครั้งก่อนจะเดินออกจากห้องไป ดวงตากลมโตกวาดมองโดยรอบจนสะดุดเข้ากับประตูสีน้ำตาลเข้มบานหนึ่ง คงเป็นห้องที่พี่เขาบอกสินะ
รอไม่นานพี่ผู้หญิงคนเดิมก็กลับเข้ามาอีกครั้งพร้อมกับเอ่ยเรียกผู้หญิงชุดสีขาวเข้าไปด้านในที่ละคน กระทั่งตรงนี้เหลือฉันเพียงคนเดียว
"คุณแพรวาเชิญค่ะ โชคดีนะคะ"
"ขอบคุณค่ะ" ฉันเอ่ยตอบกลับพร้อมกับส่งยิ้มบางๆโชว์ลักยิ้มมุมปาก
ก๊อก! ก๊อก!
"เชิญครับ" เสียงทุ้มเอ่ยอนุญาต ในขณะที่สายตาคมกริบไล่อ่านประวัติอย่างละเอียดทีละบรรทัด
แกร๊ก!
"สวัสดีค่ะ" เสียงหวานของแพรวาเอ่ยทักทาย ดวงตากลมโตมองจ้องคนตรงหน้าที่นั่งอยู่บนเก้าอี้หนังตัวใหญ่ 'ผู้ชายคนที่กดลิฟให้ฉันนี่'
"เชิญนั่งครับ" เสียงทุ้มนิ่งของโดมเอ่ยบอกพร้อมกับเงยหน้ามองหญิงสาวร่างบางระหง ความสามารถของเธอน่าสนใจ ลูกค้าส่วนใหญ่เป็นชาวต่างชาติและตรงกับภาษาที่เธอถนัด ถึงจะไม่มีประสบการณ์ก็ไม่ใช่ปัญหาของแบบนี้ถ้าใจรักฝึกฝนได้ไม่ยาก
"ขอบคุณค่ะ"
"ผมถามได้มั้ย ทำไมถึงเลือกที่นี่ครับ"
"เอ่อ...ที่นี่เป็นบริษัทที่มีความมั่นคงสวัสดิการดีค่าตอบแทนสูงค่ะ....จริงๆฉันไม่ได้คาดหวังอะไรมากนะคะเพราะฉันไม่มีประสบการณ์ขนาดบริษัทเล็กๆยังปฏิเสธ... แต่ถ้ามีโอกาสได้ร่วมงานกันฉันจะตั้งใจทำอย่างสุดความสามารถค่ะ"
"หึหึ!งั้นหรอครับ" เสียงทุ้มกลั้วหัวเราะในลำคอหนา ผมชอบที่เธอเป็นคนมุ่งมั่นพูดจาตรงไปตรงมาฉะฉานกล้าแสดงออก
"ผมรับคุณเข้าทำงานตำแหน่งเลขาพรุ่งนี้แปดโมงครึ่งเจอกันที่โต๊ะหน้าห้องท่านประธานชั้นสิบเอ็ดครับ"
"ค่ะ...ขอบคุณนะคะ " ฉันเอ่ยตอบกลับด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม อยากจะร้องกรี๊ดให้สุดเสียง 'เย้..ฉันได้งานแล้ว' คืนนี้ต้องฉลอง
.
.
.
หลังจากเซ็นเอกสาร เคลียร์งานที่คลั่งค้างเรียบร้อย ผมออกจากบริษัทนั่งรถมายังคาสิโนทันทีโดยมีโดมคนสนิทเป็นคนขับช่วงต้นเดือนอย่างนี้ที่คาสิโนคนจะเยอะเป็นพิเศษ ผมต้องเข้ามาดูแล
ถึงคาสิโนก็เกือบค่ำเพราะกว่าจะฝ่าถนนรถติดออกมาชานเมืองได้กินเวลาไปเกือบสองชั่วโมง
@คาสิโนKK
ผมเข้ามานั่งภายในห้องทำงานเอนตัวพิงกับพนักพิงของเก้าอี้หนังตัวใหญ่ปิดเปลือกตาลงด้วยความรู้สึกเหนื่อยล้า
ก๊อก! ก๊อก!
เสียงเคาะประตูบานใหญ่ดังขึ้น ทำให้ร่างสูงขยับตัวนั่งหลังตรงพร้อมกับเอ่ยอนุญาต
"เข้ามา"
แกร๊ก!
"นายครับ คุณแอนนี่มาขอพบครับ" โดมเอ่ยรายงานเจ้านาย เขาพยายามไล่เธอกลับไปแล้วแต่เธอไม่ยอม จะเข้ามาให้ได้
"กูไม่....." คำพูดของคิมต้องหยุดไว้เพียงเท่านั้น เมื่อคนมาใหม่เอ่ยแทรกขึ้น
"คิมคะ แอนนี่คิดถึงคุณจังเลยค่ะ"
"ใครอนุญาตให้เข้ามา!!" เสียงเข้มเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าจริงจังจ้องมองไปยังหญิงสาวอย่างเอาเรื่อง
"คิมอย่าพูดจาห่างเหินกับแอนนี่แบบนั้น....."
"ออกไป!!!" คิมตวาดเสียงดังลั่นห้องทำหล่อนถึงกับหน้าถอดสี ไม่เคยเห็นเขาเกรี้ยวกราดอย่างนี้มาก่อน
"แต่คิมคะ....." เอ่ยออกมาไม่ทันจบประโยคนางแบบสาวจำต้องกลืนคำพูดตัวเองลงคอเมื่อคิมเอ่ยแทรกขึ้น
"อย่า มา ล้ำ เส้น!!!" เสียงเข้มเน้นชัดทุกคำ ว่าสิ่งที่เจ้าหล่อนทำเขาไม่ชอบมากเพียงใด และคนที่กล้าลองดีเขาไม่เคยให้โอกาสได้เข้าใกล้อีก ทุกอย่างอยู่ในข้อตกลง ผมไม่เคยนัดใครมาที่ห้องนี้ ไม่นัดที่คลับก็ไปโรงแรม
"แอนนี่ขอโทษค่ะ คิมอย่าโกรธแอนนี่ละ..."
"บอกให้ออกไป!!!" เสียงตวาดอย่างไร้เยื่อใยดังกึกก้องไปทั่วทั้งห้อง จนแอนนี่ผละถอยหลังไปสอง สาม ก้าว ผวากับความน่ากลัวของชายหนุ่มที่เธอเคยปรนเปรอให้เขาอย่างถึงใจและพยายามจะสานต่อความสัมพันธ์โดยการละเมิดข้อตกลง
"เชิญครับคุณแอนนี่ผมไม่อยากทำร้ายผู้หญิง!" โดมเอ่ยเสียงเข้มดุดันถ้าเธอไม่ออกไปตอนนี้ ผมต้องจัดการขั้นเด็ดขาดเพราะรู้จักนิสัยเจ้านายดี เมื่อไหร่ที่บอกว่าไม่ก็คือไม่ และต่อให้ถูกใจเซ็กซ์มากแค่ไหนแต่ไม่ชอบให้ลุกล้ำพื้นที่ส่วนตัว
เท้าเล็กของแอนนี่ตวัดเดินปึงปังออกไปอย่างหงุดหงิดอารมณ์เสีย เมื่อไม่ได้ในสิ่งที่ต้องการ วันนี้เธอคงต้องยอมล่าถอยไปตั้งหลักก่อน ขืนยังดื้อดึงดันทุรังคงถูกเขี่ยทิ้งเป็นแน่
- ผู้เขียน
