หลังจากที่ฟังประโยคนั้นจบ ปาลินสาบานได้ว่าเธอเห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นบนใบหน้าของทั้งสี่คน ไม่เว้นแม้แต่เสือยิ้มยากอย่างหมิง
และถึงแม้จะอายจนอยากหายไปจากตรงนี้เพียงใดแต่หญิงสาวก็ยังกัดฟันสู้ เธอจะไม่ยอมให้โดนไล่ต้อนอยู่ฝ่ายเดียวหรอก
“ลิน อย่ามายั่วพวกกูนะ” ครามว่าเสียงเรียบคล้ายกำลังข่มอารมณ์ กระนั้นรอยยิ้มก็ยังไม่หายไปจากใบหน้าคมเข้ม
ปาลินเห็นแบบนั้นแล้วก็ได้แต่เข่นเขี้ยวอยู่ในใจ ทำเป็นมาพูดไม่ให้ยั่วแต่จริงๆ แล้วตัวเองก็ชอบ
อย่าว่าแต่ครามเลยไอ้พวกที่เหลือก็ด้วย ถ้าไม่ได้ต้องการให้เธอพูดแบบนี้แล้วจะคาดคั้นไปทำไมกัน
พวกปากไม่ตรงกับใจ
"กูไม่ไหวแล้วว่ะ ขอลัดคิวหน่อยเหอะ แม่งน่าฟัดขนาดนี้ได้ไงวะ" ทว่าขณะที่กำลังค่อนขอดในใจแบบนั้น จู่ๆปราบก็พูดขึ้นก่อนจะคว้าใบหน้าของเธอไปหอมแก้มฟอดใหญ่
แสดงออกถึงความมันเขี้ยวเสียเต็มประดาจนปาลินได้แต่ใบหน้าร้อนผ่าว
พอหันมองไปที่คนอื่นก็เห็นสายตาเอ็นด
