“คุณอาอินทัช? อาของแกน่ะเหรอ” เป็นแพรวาที่เอ่ยถาม
“อืม”
“คนที่หล่อๆ ที่มาสอนพวกเราน่ะนะ?” อิงฟ้าเพิ่มความมั่นใจ
“ใช่”
“ยัยเจ้าขา...แก...” แล้วก็เป็นแพรวาที่ครางแผ่วออกมา
“ไม่ต้องพูดอะไรต่อเลยนะ ไม่อยากฟัง” แต่ก่อนที่เพื่อนจะได้พูดจบประโยค จันทร์เจ้าขาก็ห้ามเสียแล้ว
“ไม่พูดก็ไม่พูด แต่แกต้องเล่ามาเดี๋ยวนี้ว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไง ฉันอยากรู้”
ไม่สนแล้วเรื่องสิทธิ์ส่วนบุคลอะไรน่ะ มีแต่ความอยากเผือก อยากสาระแน สู่รู้ หรืออะไรก็ตามที ช่างมันเถอะ เอาเป็นว่าถ้าได้รับรู้ก็พอใจแล้วกัน
อิงฟ้าไม่ห้ามด้วย ทำหน้าตาอยากรู้พอกัน จันทร์เจ้าขาแม้ไม่อยากเล่า ทว่าความอัดอั้นตันใจที่กักเก็บเป็นความลับคนเดียวมานานก็ทำให้เธอหมดสิ้นซึ่งความอดทน อย่างไรก็อยากได้คำปรึกษาแหละ หรืออย่างน้อยมีคนรับฟังก็ยังดี
“เกิดขึ้นเมื่อไร ฉันไม่แน่ใจนักหรอก แต่ก็เป็นปีแล้ว”
“แล้วคุณอาแกรู้ไหม”
“ถ้ารู้ ฉันจะมานั่งกลุ้มอย
