"กวินลูกแม่"เสียงร้องไห้ครวญครางของผู้เป็นแม่บังเกิดเกล้าดังมาแต่ไกล ตามด้วยผู้เป็นพ่อที่มีสีหน้าเรียบนิ่งเดินตามหลังเข้ามาภายในห้องพักของคนไข้
"กวินเป็นอย่างไรบ้างลูก เจ็บมากไหม เจ็บตรงไหนบ้าง"ฝ่ามือสั่นเอื้อมไปสัมผัสตัวของลูกชายอย่างระมัดระวัง เมื่อได้มาเห็นสภาพของลูกชายก็ทำเอาผู้เป็นแม่น้ำตาไหล ตั้งแต่เล็กจนโตเธอไม่เคยเฆี่ยนตีลูกให้เจ็บหรือเป็นแผลเลยสักนิด แต่ตอนนี้ดูสภาพลูกชายของเธอสิเขียวช้ำไปตามร่างกายไม่มีชิ้นดี
"ผมเจ็บไปทั้งตัวเลยครับแม่"
"โถ กวินลูกแม่"ผู้เป็นแม่อยากจะดึงตัวลูกชายเข้ามากอดปลอบ แต่เธอก็ไม่กล้าเพราะกลัวว่าจะส่งผลกระทบกระเทือนต่อแผลของลูกชาย
"ไปทำอีท่าไหนถึงได้สภาพเหมือนหมาข้างถนนแบบนี้"น้ำเสียงเรียบนิ่งของผู้เป็นพ่อเอ่ยถาม แววตาเรียบนิ่งไม่สามารถคาดเดาอารมณ์ได้มองสภาพที่ดูไม่จืดของลูกชายที่นอนเดี้ยงอยู่บนเตียง
"ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันครับพ่อว่าไอ้หมาลอบกัดตอนไหน
