ตอนที่ 1
1053 คำ
ภายในบ้านสองชั้นหลังใหม่เอี่ยมเพราะเพิ่งผ่านการซ่อมแซมมาได้เพียงเดือนเศษ บนเตียงมีร่างเล็กนั่งเปิดกล่องใบหนึ่งที่มีภาพถ่ายสมัยเรียนของตัวเองดูอย่างเพลิดเพลิน ภาพที่ดูก็เป็นภาพของเธอกับเพื่อนรักและรุ่นน้องที่สนิท ถ่ายภาพร่วมกันในสถานที่ต่างๆ กระทั่งเรียนจบก็แยกย้ายกันไปทำงาน แพรวพรรณ กานต์รรีวงศ์ ลูกสาวเจ้าของบ้าน หยิบภาพที่เพื่อนรุ่นน้องโพสท่าถ่ายรูปริมลำธาร แต่พลาดเสียหลักตกลงในน้ำ
ปากอิ่มสวยคลียิ้มกับภาพนั่น เพราะหยิบมาดูทีไรก็อดจะยิ้มไม่ได้ แล้ววันนั้นเพื่อนรุ่นน้องก็โวยวายใหญ่เลยว่าต้องโดนผลักแน่ๆ
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
“แพรว! หลับอยู่หรือเปล่าลูก” เสียงของมารดาทำให้คนที่กำลังนั่งยิ้มกับภาพถ่ายสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะลุกจากเตียงเดินไปเปิดประตูถามไถ่ผู้เป็นแม่ “มีอะไรเหรอคะแม่”
“มีคนมาหาจ้ะ รออยู่ข้างล่าง”
“ใครกัน” แพรวพรรณพึมพำอย่างสงสัยว่าใครมาหาที่บ้าน
“ลูกก็ลงไปดูสิ เดี๋ยวแม่จะไปเตรียมขนมไว้ให้” คนเป็นแม่บอกกล่าวแล้วก็เดินลงมาเตรียมขนม ใจก็คิดไปว่าหากตนสุขภาพแข็งแรงเหมือนแต่ก่อน ลูกสาวคงไม่ต้องมานั่งหลังคดหลังแข็งวาดภาพหาเงินอยู่แบบนี้ แม้รายได้จะดี แต่ก็ไม่ได้ดีตลอด ตนจึงอยากให้ลูกสาวออกไปหางานทำเป็นหลักเป็นแหล่ง แต่ลูกสาวก็ไม่ยอมไป เพราะเป็นห่วงตน ที่แม้ตอนนี้อาการเจ็บป่วยของตนจะดีขึ้นมากแล้ว แต่ลูกสาวก็ยืนกรานว่าไม่ไปเพราะเป็นห่วงตนที่ต้องอยู่บ้านตามลำพัง
ทางด้านแพรวพรรณ หลังจากมารดาลงไปจัดเตรียมขนม เธอก็เดินมาเก็บภาพลงกล่องและจัดเก็บไว้ในลิ้นชัก แล้วเดินลงมาที่ห้องรับแขก ครั้นพอเห็นว่าเป็นใครมาเยี่ยมถึงบ้านก็ยิ้มกว้างดีใจ เพราะไม่ได้เจอหน้าเพื่อนมาเกือบปี แต่เธอก็เห็นเพื่อนทางหน้าจอทีวีอยู่บ่อยๆ
“กี้! ลมอะไรหอบมาจ๊ะ” แพรวพรรณทักทายเพื่อนรักอย่างประหลาดใจปนดีใจที่เพื่อนนางแบบคนดังมาหาถึงบ้าน ทั้งที่เจ้าตัวก็ทำตลอดแทบไม่มีวันว่าง
“ลมคิดถึงได้ไหมล่ะ” ภีรมาส นางแบบสาวกำลังมาแรงหันไปตอบไปเพื่อนรัก แล้วดึงมือเพื่อนรักให้มานั่งคุยกันที่โซฟา
“เดี๋ยวนี้มีวันว่างแล้วเหรอ ถึงได้แวะมาหากัน แต่มาไม่บอกกันเลยนะ”
“ก็อยากเซอร์ไพรส์ไง ว่าแต่ช่วงนี้เธอทำอะไรอยู่ล่ะ” หลังจิบน้ำส้มเย็นเจี๊ยบที่มารดาของเพื่อนนำมาให้แล้วภีรมาสก็ถามเพื่อน เพราะตนอยากให้เพื่อนไปเป็นนางแบบด้วยกัน เพราะหน่วยก้านของแพรวพรรณใช้ได้ทีเดียว แต่ติดที่เจ้าตัวไม่ชอบงานแบบที่เธอทำ
“ก็วาดภาพขายเหมือนเดิมแหละ”
“นี่เธอกะยึดอาชีพนี้ไปตลอดเลยเหรอ”
“ก็แพรวไม่อยากออกไปทำงานข้างนอก ห่วงแม่อยู่คนเดียว”
“ก็จ้างเด็กสักคนสิ แล้วเธอก็ไปทำงานกับฉัน เงินดีมากเลยนะ”
“เป็นนางแบบน่ะเหรอ”
“ใช่ แต่ถ้าไม่ชอบ เดี๋ยวฉันให้พี่แอนหางานละครให้ เอาไหมล่ะ แต่เธอต้องไปเรียนการแสดงก่อนนะ เรียนสักเดือนสองเดือนก็น่าจะเล่นละครได้แล้ว”
“ไม่เอาหรอก แพรวไม่ชอบ”
“แล้วรายได้ขายภาพพอใช้เหรอ แล้วถ้าเธอไม่ออกไปไหนเลยจะหาแฟนได้ยังไง หรือเธอแอบชอบเจ้าของร้านขายภาพ” ภีรมาสจ้องหน้าเพื่อนหาพิรุธ
“จะบ้าเหรอกี้ แพรวไม่ได้ชอบเขา”
“รีบปฏิเสธเลยนะ”
“ก็แพรวไม่ได้ชอบเขาจริงๆ”
“โอเคไม่ชอบก็ไม่ชอบ แต่ถ้าเธอจะทำงานก็บอกฉันได้ตลอดนะ เดี๋ยวฉันให้พี่แอนจัดการให้”
“ขอบใจนะ”
“จะมาขอบใจทำไมล่ะ เราเป็นเพื่อนกันต้องช่วยเหลือกันอยู่แล้ว ตาย! มัวแต่คุยเรื่องอื่น เลยลืมไปเลยว่าฉันมีข่าวดีจะมาบอก แต่ยังไม่บอกตอนนี้หรอก รอยัยดรีมมาก่อนแล้วค่อยบอกพร้อมกัน” ท่าทางภีรมาสดูมีลับลมคมนัย
“ดรีมก็มาด้วยเหรอ” แพรวพรรณถามกลับอย่างสงสัย แต่เธอก็ดีใจที่เพื่อนรุ่นน้องจะมาด้วย เพราะตั้งแต่อาภัสดาไปเรียนต่างประเทศก็ไม่ได้เจอหน้ากันเลย
“ใช่ นั่นไง! เสียงรถมาแล้ว สงสัยจะเป็นรถยัยดรีม” พูดจบ สองสาวก็พากันลุกเดินมาที่หน้าต่าง แล้วมองไปหน้าบ้านก็เห็นอาภัสดากำลังลงจากรถ ครู่ต่อมาเจ้าตัวก็เดินเข้ามาในบ้าน
“เป็นไงบ้างยัยดรีม ขับรถวนไปกี่รอบ” ภีรมาสทักทาย เพราะเธอก็กลัวอยู่เหมือนกันว่าลูกพี่ลูกน้องจะขับรถเลยทางเข้าบ้านแพรวพรรณ
“เกือบต้องวนใหม่เหมือนกันพี่กี้ แต่ดรีมขับมาช้าๆ เลยไม่ต้องวนใหม่ แต่พี่กี้กับพี่ดรีมมาให้ดรีมกอดก่อน คิดถึงจะแย่แล้ว” อาภัสดา ลูกพี่ลูกน้องกับนางแบบสาวคนดังพูดจบก็เข้าไปกอดสองสาวด้วยความคิดถึง ก่อนจะขโมยหอมแก้มของสองสาว
“ยัยดรีม! เมื่อไหร่แกจะเลิกหอมแก้มพวกฉันซะที” ภีรมาสดุ เพราะเธอไม่อยากให้นักข่าวมาเห็นแล้วเอาไปเขียนข่าวผิดๆ หาว่าเธอมีรสนิยมเพศเดียวกัน
“หอมนิดหอมหน่อยไม่เป็นไรหรอก” อาภัสดายิ้มหน้าทะเล้น แล้วสาเหตุที่ภีรมาสกลัวตกเป็นข่าวก็เพราะเธอซอยผมสั้น แต่งตัวก็ดูทอมบอย จึงไม่แปลกที่ภีรมาสจะไม่ชอบใจที่โดนเธอกอด
“ฉันไม่อยากเป็นข่าว!”
“จริงด้วย! ดรีมก็ลืมไปเลยว่าตอนนี้พี่กี้เป็นนางแบบดัง ส่วนพี่แพรวคงไม่กลัวเป็นข่าวใช่ไหมจ๊ะ”
“ไม่หรอก แต่อย่าหอมบ่อยละกัน พี่ขนลุก”
“แต่ถ้าผู้ชายหอมไม่ขนลุกใช่ไหมพี่แพรว” อาภัสดาพูดจบก็หัวเราะเสียงดัง จนภีรมาสต้องปราม เพราะกลัวจะไปรบกวนแม่ของเพื่อนที่พอท่านเอาขนมกับน้ำส้มมาให้ก็บอกว่าขอไปนอนพัก
- ผู้เขียน
