เต้าเฟยไม่อยากให้ผิดพลาดแม้สักครั้ง จึงให้ความร่วมมืออย่างดี
“ก่อนอื่นเอามือเจ้าคล้องคอข้าไว้” นางสูดลมหายใจเข้าลึก ทำใจกล้าเอื้อมมือไปคล้องคอเขาไว้ ใบหน้านางกับเขาอยู่ห่างกันแค่ปีกผีเสื้อพัดผ่าน ลู่เคอตัวละล้าละลัง เขาอยากถอนตัวหนีจากกลอุบายนี้ของนางแต่เหตุใดเขายังไม่สามารถขยับตัวได้ แต่ที่ทำได้กลับเป็นก้มลงไปจูบนางเบาๆที่กลีบปาก
เต้าเฟยหลับตาแน่นกว่าเดิม นางเริ่มกลัวจนอยากจะหยุดทุกอย่างลง แต่ภาพที่นางจะได้ให้กำเนิดบุตรชายเพื่อเป็นหลักประกันมั่นคงสำหรับชนเผ่าของนางท่านพ่อบอกว่าทนแค่มีลูกชายคนเดียวเท่านั้นนางจะได้อิสระ ชนเผ่าของนางจะได้รับความเมตตาจากองค์จักรพรรดิอย่างมหาศาลพี่น้องร่วมเผ่าจะได้รับที่ทำกินเป็นหลักแหล่งไม่ต้องโยกย้ายเมื่อใบไม้ร่วง ร่างกายของนางเกร็งขึ้นจนลู่เคอตัวที่ลากจูบลงมาถึงซอกคอหยุดชะงัก
นางเองก็ไม่ได้เต็มใจแต่นางทำไปเพราะเห็นเขาเป็นพ่อพันธุ์ผลิตลูกชาย ความคิดนี้เกื
