“จริงเหรอ” แสนรักล้อเลียนเสียงสูงพลางมองสำรวจ ตฤณรีบเก็บดวงตาไหววูบกลับคืนมาเมื่อรู้สึกว่าจ้องมองใบหน้าสวยหวานของม่านพิรุณจนแสนรักจับสังเกตได้
“จริงสิ พี่แค่อยากช่วยพี่น้ำฝนในฐานะเพื่อนสนิทเท่านั้น” เขายืนยัน แล้วหันไปมองคนที่นอนบนเตียง
ใบหน้าที่หลับนิ่งตอนนี้ให้ความรู้สึกเหมือนเด็กมัธยม จะว่าไปก็เหมือนที่แสนรักบอก หรือเขาจะเป็นพวกโลลิคอนเข้าให้แล้ว
“เดี๋ยวพี่จะหาพยาบาลพิเศษมาดูแลอิ๊งค์ แสนจะกลับเลยก็ได้ พี่จะโทร.ไปหาคุณป้าผ่องด้วย ป่านนี้คงเป็นห่วงอิ๊งค์แย่แล้ว”
“พี่ตฤณคะ แสนยังห่วงอีกเรื่องหนึ่ง ยังไงเราต้องรู้เหตุผลที่คุณวาทินทำลงไปในวันนี้ เขาจะพาอิ๊งค์ไปหาใครกันแน่ มันน่ากลัวมากนะคะ แสนกลัวว่าจะเกิดซ้ำอีก”
“พี่ไม่ยอมให้เกิดขึ้นอีกถ้าพี่ยังอยู่”
แสนรักมองด้วยความตกตะลึงทันที ไม่เคยเห็นอารมณ์เดือดดาลจากคนที่ได้ชื่อว่าใจเย็นมาตลอด ทว่าใบหน้าหล่อเหลาของตฤณก็ไม่ได้แสดงอาการอะไรออกมา
