“ภีมกลับไปแล้วล่ะอิ๊งค์ ยายบอกเขาแล้วว่าไม่ต้องมาบ่อยๆ ก็ได้”
“บอกไปแล้วก็ดีจ้ะ ภีมจะได้ไม่ต้องเสียเวลากับอิ๊งค์อีก” บอกจบม่านพิรุณก็ไม่ได้สนใจเรื่องของภีมอีก
หลังจากบีบนวดทั้งมือและเท้าให้แม่จนครบสี่สิบนาทีตามปกติที่เคยทำทุกวันแล้ว ม่านพิรุณก็เดินไปหาพยาบาลที่ยืนมองอยู่ใกล้ๆ
“ขอบคุณมากนะคะคุณพยาบาลที่ช่วยดูแลแม่ของอิ๊งค์”
“เป็นหน้าที่ของดิฉันค่ะ คุณหมอตฤณท่านจ้างดิฉันให้ดูแล ดิฉันต้องทำตามหน้าที่อยู่แล้ว อีกอย่างคุณหมอจ่ายค่าจ้างให้ดิฉันมาล่วงหน้าหนึ่งเดือนแล้วด้วยค่ะ คุณอิ๊งค์ไม่ต้องเกรงใจนะคะ”
ม่านพิรุณอึ้งไป เพราะเขาจ่ายเงินล่วงหน้าให้กับพยาบาลพิเศษไปหนึ่งเดือน ทำไมเขาไม่บอกเธอเลย เธอพึมพำขอบคุณอีกครั้งก็เดินไปสมทบกับคุณผ่องพรรณที่นั่งข้างเตียงคนป่วย
“มีอะไรหรือเปล่าอิ๊งค์” ผ่องพรรณถาม
“พี่หมอตฤณจ่ายค่าพยาบาลพิเศษล่วงหน้าหนึ่งเดือน อิ๊งค์เกรงใจพี่หมอตฤณน่ะจ้ะยาย เขาจ่ายไปเยอะมาก
