ม่านพิรุณยิ้มทั้งใบหน้าและดวงตา หากแต่เจ้าตัวคงไม่รู้ว่าแววตาเจิดจ้าด้วยความหวังของเธอมันกระแทกใจคนมองแค่ไหน เพราะตฤณเผลอมองนานจนรู้สึกว่าเริ่มวางหน้าไม่ถูก
“หมอตฤณคะ” คุณผ่องพรรณเรียกซ้ำอยู่สองรอบ เจ้าของชื่อจึงได้สติหันมา
“คะ ครับ คุณป้า”
คุณผ่องพรรณอมยิ้มกับท่าทีหวั่นไหวของหมอหนุ่ม “ป้าจะบอกว่าเงินที่หมอตฤณช่วยเราสองยายหลาน ป้าจะให้อิ๊งค์ทำงานเก็บเงินส่งคืนให้ทั้งหมดหลังจากเรียนจบนะคะ ป้าไม่อยากติดหนี้บุญคุณหมอตฤณ”
คำพูดของคุณผ่องพรรณทำเอาหมอหนุ่มใจแกว่ง เขาไม่อยากได้เงินคืนสักนิด และไวเท่าความคิด ใบหน้าหล่อเหลาที่เมื่อครู่ยังแย้มยิ้มจึงแปรเปลี่ยนเป็นนิ่งขรึม แสร้งวางท่าให้ดูน่าเชื่อถือ
“ผมคิดว่าผมต้องคุยเรื่องนี้กับอิ๊งค์แล้วครับคุณป้าผ่อง”
“เรื่องอะไรหรือคะ” สองยายหลานพร้อมใจถาม
ตฤณตีหน้าขรึมแล้วพูด “อิ๊งค์ ฉันคิดว่าเราคงต้องคุยกันเรื่องที่ฉันมีหน้าที่ต้องดูแลอิ๊งค์และครอบครั
