"คิดถึง"
"ค่ะ???"
"ฉันคิดถึงเธอ ใจแทบขาด" หมอโคลล์เอ่ย
"ค่ะ?? หมอเป็นอะไรหรือเปล่าค่ะ หรือว่าหิวข้าวมาก แกล้งมินนี่เล่นใช่มั้ย งั้นมานั่งค่ะ มินนี่ทำมื้อกลางวันเองด้วยนะ"
มินนี่เอ่ยเมื่อคิดว่าหมอหนุ่มเพียงต้องการแกล้งเธอเล่นเท่านั้น อาหารตรงหน้า น่าตาอาจจะดุไม่ได้สวยนัก เพราะมินนี่ทำมันเองจริงๆ เธอพยายามฝึกทำอาหารตลอดเวลาที่เลิกกับหมอโคลล์ไป พยายามอยากจะให้มันออกมาดี จนวันนี้มันอาจจะไม่ได้ดีเท่าคนอื่น แต่ก็ถือว่าเธอพัฒนาไปมาก
"ไม่เค็มใช่มั้ย"
"ค่ะ?? ไม่เค็มค่ะ มินนี่ฝึกทำมาตั้งนาน" มินนี่เอ่ย
"ครั้งแรกทำให้ฉันกินกินเค็มจนฉันสำลักเลย" หมอโคลล์เอ่ยนิ่งๆจนทำเอามินนี่เบิกตากว้าง
"มะ...หมอจำได้เหรอค่ะ"
"ก็นิดหน่อย กับข้าวเค็มจนลิ้นชาทำไมฉันจะลืมล่ะ" หมอโคลล์เอ่ย
"หมอก็ แล้วแบบนี้หมอจำมินนี่ได้หรือยังค่ะ"
"ยัง"
"อ่อ"
"เธอนั่งซิ กินข้าวกัน ฉันเลิกงานแล้ว" หมอโคลล์เอ่ย
"ค่ะ?? เลิกงาน
