Chapter 2
2024 คำ
MINNIE TALK
ฉันรีบเดินออกจากห้องพักหมอโคลล์มา เมื่อกี้ฉันได้ยินเขาปฏิเสธพยาบาลว่าไม่ได้คิดอะไรกับฉัน ฉันก็พอเดาออก เพราะเพิ่งเจอกันไม่นาน และหมอก็ขึ้นชื่อว่าใจแข็งมากๆ ถ้าเขาตามฉันมา แสดงว่าเขาต้องแคร์ความรู้สึกฉันบ้างแหละ
เอาหล่ะยัยมินนี่ หล่อนต้องเดินช้าๆ เดี๋ยวหมอจะตามไม่ทัน ทำหน้าเศร้าๆ ห้ามยิ้มเด็ดขาด หล่อนห้ามยิ้ม
"สูงก็สูง เดินช้าชะมัด นี่เดินจนจะเข้าลิฟต์แล้วเนี้ย"
ฉันยืนบ่นเบาๆเมื่อหมอโคลล์ยังไม่ตามจนลิฟต์ที่ฉันกดมันกำลังจะมาถึงชั้นที่ฉันยืน ถ้าลงลิฟต์ไป หมอโคลล์ก็จะไม่รู้ซิว่าฉันไปทางไหน
"มินนี่"
นั่นไง ติดกับเรียบร้อย มินนี่ทำหน้าเศร้าลูก เศร้าๆหน่อย น้อยใจอ่ะ หล่อนกำลังน้อยใจ
"อ้าว หมอมีอะไรกับมินนี่คะ"
"ขอบใจนะ กาแฟที่ซื้อมา" หมอโคลล์เอ่ย
เพล้ง!!! หน้ามินนี่ค่ะ เสียงหน้ามินนี่แตกยับละเอียดยิบ เขามาขอบใจ ไม่ได้มาง้อหล่อน
"ไม่เป็นไรค่ะ มินนี่เต็มใจซื้อให้หมอค่ะ งั้นมินนี่ขอตัวกลับก่อนนะคะ เดี๋ยวจะรบกวนหมอเปล่าๆค่ะ"
"รีบมั้ย ถ้าไม่รีบรอสัก10นาทีได้มั้ย ฉันขอเปลี่ยนชุดก่อน" หมอโคลล์เอ่ย
"คะ????"
"ฉันเลิกงานแล้ว เธอรอก่อนได้มั้ย" หมอโคลล์เอ่ย
"หมอมีอะไรหรือเปล่าค่ะ"
"ฉันเข้าเวรเมื่อคืนเพิ่งเลิกงาน ตอนนี้หิวข้าวมาก เธอว่างมั้ย ไปกินข้าวเป็นเพื่อนหน่อยซิ" หมอโคลล์เอ่ย
"กินข้าวเป็นแฟนไม่ได้เหรอไง" ฉันเอ่ยเบาๆแบบว่าไม่ต้องการให้หมอได้ยินชัด
"เธอว่าอะไรนะ"
"เปล่าค่ะ ถ้าไม่ได้รบกวนอะไรหมอ มินนี่รอก็ได้ค่ะ"
"ไปนั่งรอที่ห้องฉันก่อน"
หมอโคลล์เอ่ยจบ เขาก็เดินนำหน้าไป มินนี่ยิ้มอ่อนเลยเลยทีเดียว เก๊กนะหมอโคลล์เนี้ย
เมื่อเดินมานั่งรอได้ไม่นาน หมอโคลล์ก็พาฉันมากินมื้อเช้าที่มันเริ่มจะสายแล้วแหละ จริงๆฉันรู้ว่าเมื่อคืนหมอโคลล์เข้าเวร เพราะไลน์ไปหาเขามาแล้ว เช้านี้ฉันเลยเลือกจะซื้อกาแฟมาฝากเขา
"ร้านปิดวันนี้ แปลกจัง" หมอโคลล์เอ่ยเมื่อมาถึงหน้าร้านอาหารที่เขาพามา
"ไปร้านอื่นก็ได้ค่ะหมอ หมออยากกินอะไรค่ะ"
"ร้านนี้ฉันมาประจำ แปลกใจนิดหน่อยที่ปิดวันนี้"
"มินนี่ทำอาหารให้หมอชิมมั้ย" ฉันเอ่ย
แต่!!! มินนี่ หล่อนทำกับข้าวไม่เป็น ปากไวจริงๆ ขอให้หมอบอกว่าไม่เอาด้วยเถอะ
"ได้เหรอ"
"เอ่อ..."
"เอาซิ ฉันก็อยากลองชิมเธอ ไม่ใช่ซิ อยากลองชิมอาหารที่เธอทำดู"
"!!!!!!!!!!!"
"งั้นแวะไปซื้อของที่มาร์ทใต้คอนโดฉันแล้วกัน"
ตลอดทางมินนี่นั่งคิดหนัก เพราะชีวิตนี้ไม่เคยทำกับข้าวแม้แต่ครั้งเดียว ต้มมาม่าที่ว่าง่ายๆก็เพิ่งเคยทำไม่กี่ครั้ง แล้วดันไปปากไว เสนอตัวไปทำกับข้าวให้หมอกิน
แทนที่จะมัดใจเขา แต่ตอนนี้เหมือนจะยิ่งไล่เขาทางอ้อมแล้วมั้ยล่ะ เมื่อรู้สึกว่าจะทำพัง เธอรีบคว้าโทรศัพท์มือถือขึ้นพิมพ์ไลน์ไปหามิจิบอกกับเธอว่า ขอวิธีทำอาหารอะไรก็ได้ง่ายๆพร้อมเครื่องปรุงในปริมาณที่เป๊ะๆ
มิจิเมื่อรู้ว่ามินนี่อยู่กับหมอ เธอก็รีบช่วยมินนี่ทันทีด้วยการหาสูตรอาหารส่งให้เธอและบอกเธอว่าให้ใส่หูฟังไว้แล้วเธอจะช่วยสอนให้ มินนี่เริ่มอุ่นใจขึ้นมา ไม่นานเมื่อมาถึงมาร์ท เธอก็เดินเลือกของตามที่มิจิบอกเป๊ะๆเช่นกัน
"แค่นี้ค่ะหมอ ของยากกว่านี้มินนี่ทำไม่เป็นค่ะ"
"ง่ายๆก็พอ ตอนนี้ฉันหิวมาก"
"ค่ะ"
เมื่อมาถึงคอนโดของหมอโคลล์ ซึ่งมันค่อนข้างผิดคาดของมินนี่เอามากๆ เพราะเธอมักจะจินตนาการว่า คนเป็นหมอจะต้องมีพวกของน่ากลัวๆเกี่ยวกับการแพทย์ ภาพในหนังฝรั่งที่เธอชอบดู ว่าหมอมักจะชอบมีอาการจิต มีหัวดอง อวัยวะดอง ยาสารพัดอย่างอยู่ในห้อง มีห้องลับที่มีเตียงผ่าตัด รัดข้อมือซ่อนไว้ กลิ่นยาคละคลุ้งแน่ๆ
แต่ผิดคาด ห้องหมอโคลล์หอมมาก คุมโทนเรียบหรูในแบบผู้ชาย ไม่บอกไม่รู้ด้วยซ้ำว่านี่คือห้องของนายแพทย์แบบเขา หมอโคลล์เองเห็นมินนี่มองไปรอบๆก็เอ่ยถามขึ้น
"มีอะไรหรือเปล่า"
"หัวดองอยู่ไหนค่ะหมอ แล้วแบบ มือดอง เด็กดองอะไรแบบนี้ ห้องหมอไม่มีเหรอค่ะ"
"เธอนี่ตลกดีนะ ฉันเป็นหมอก็จริง แต่ไม่ได้โรคจิตพกของแบบนั้นประดับห้องมั้ย" หมอโคลล์เอ่ย
"เอ้า! ก็มินนี่เคยเห็นในหนังเขาเป็นแบบนี้นี่ค่ะ มินนี่เลยถาม มินนี่ก็ไม่ได้อยากให้ในห้องหมอมีอะไรพวกนั้นหรอกค่ะ มินนี่กลัว" มินนี่เอ่ย
"ไม่มีหรอก เธอทำอาหารเถอะ ฉันไปอาบน้ำแปป เดี๋ยวมา"
หมอโคลล์เอ่ยก่อนเดินเข้าห้อง มินนี่รีบวิ่งเข้าครัว ก่อนใส่หูฟังไร้สายแล้วโทรหามิจิทันที
(มิจิ ช่วยหน่อยเร็ว บอกวิธีมาเป๊ะๆ)
(เออๆ มึงฟังนะมินนี่ $%^&*(%^&*(%^&*()$%^&*()
มินนี่ทำตามที่มิจิบอก ก่อนที่ข้าวผัดไข่หน้าตาแปลกๆจะเสร็จออกมาพร้อมกลิ่นหอม หน้าตาแปลกจริง แต่รถชาติก็คงไม่น่าแปลกมั้ง มินนี่เองไม่ได้ชิมเช่นกัน
"หอมมากเลย เธอทำเสร็จแล้วเหรอ" หมอโคลล์เอ่ย
"นี่ค่ะ"
หมอโคลล์ขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนที่จะนั่งลงแล้วค่อยๆตักข้าวผัดไข่เข้าปาก
"แค่กๆๆๆๆ"
"มะ...หมอค่ะ หมอเป็นอะไรค่ะ หมอค่ะ!!!"
ทันทีที่เคี้ยว หมอโคลล์กลับต้องสำลักในทันที ไอ้รสเค็มโดดนี่มันมาจากเกลือใช่มั้ย เพราะไม่มีกลิ่นน้ำปลาแม้แต่น้อย
"เธอหยิบน้ำตาลผิดหรือเปล่า"
"จะ..จริงเหรอค่ะ มินนี่ขอโทษค่ะ ดะ..เดี๋ยวมินนี่สั่งอะไรมาให้หมอกินดีกว่าค่ะ"
มินนี่ร้อนรนทันที ในที่สุดเธอก็ทำมันพัง มิจิให้ใส่น้ำตาลให้ข้าวกลมกล่อม แต่เธอคงหยิบเกลือไปใส่แทนเข้า จนหมอโคลล์ถึงกับสำลัก คิดได้แบบนั้น เธอก็รีบคว้าโทรศัพท์เพื่อโทรสั่งอาหารแต่กลับถูกหมอโคลล์ห้ามไว้เสียก่อน
"ไม่ต้องสั่งหรอก เดี๋ยวฉันทำเอง" หมอโคลล์เอ่ย
"คือ...งั้นมินนี่กลับก่อนดีกว่าค่ะ ไม่รบกวนหมอแล้ว"
"ทำข้าวผัดใส่เกลือให้ฉันกินแล้วจะหนีกลับเลย??"
"มินนี่ขอโทษค่ะ มินนี่แค่อยากลองทำให้ แต่ไม่คิดว่ามันจะยากแบบนี้"
"มานั่งรอก่อน เดี๋ยวฉันทำเอง เธออยู่เฉยๆ"
หมอโคลล์ในลุคพ่อครัว มันกลับทำให้เขาดูดีไปอีกแบบ มินนี่นั่งมองแล้วต้องยอมรับว่า หมอโคลล์หล่อจริงๆ เธอไม่รู้จักผู้ชายหล่อขนาดนี้ได้ยังไงนะ หมอรอดพ้นสายตาเธอไปได้ยังไงตั้งนาน
"ลองชิมดู"
หมอโคลล์เอ่ย ก่อนส่งจานข้าวผัดให้มินนี่ เธอตักมันเข้าปากก็ต้องแปลกใจ เพราะมันอร่อยมาก ต่างกับของเธอลิบลับ
"เวลาไม่ได้ใส่ชุดกราวน์ หมอก็หล่อนะคะ"
"ว่าไงนะ???.
หมอโคลล์เอ่ยถาม เมื่อเขากลังหยิบน้ำจากตู้เย็นมาวางให้เธอ แต่ได้ยินในสิ่งที่เธอพูดไม่ชัด
"เปล่าค่ะ"
"เป็นไง อร่อยมั้ย" หมอโคลล์เอ่ย
"อร่อยค่ะ อร่อยกว่าที่มินนี่ทำเมื่อกี้อีก"
"ขนาดนั้นเลย???"
"ถึงข้าวผัดที่มินนี่ทำจะไม่อร่อย แต่คนทำน่ะ อร่อยมากนะคะ ไม่ลองไม่รู้" มินนี่เอ่ย
"เธอไม่ได้อ่อยฉันใช่มั้ย"
"มินนี่ก็แค่แหย่เล่นค่ะ"
หมอโคลล์กดยิ้ม ก่อนจะนั่งลงกินมื้อเช้ากับมินนี่จนจบ เธอเก็บโต๊ะจนเสร็จ ก่อนเดินมาหาหมอโคลล์ที่ตอนแรกนั่งกดมือถือที่โซฟา แต่พอเดินมาถึง เขากลับนอนหลับตาพร้อมไปแล้ว
"พ่อแม่ทำกันอีท่าไหนนะ ลูกออกมาหล่อขนาดนี้ เอียงซ้าย ตะแคงขวา หรือโยกหน้า โยกหลัง คิกๆ"
มินนี่เอ่ยในขณะที่นั่งอยู่ข้างๆโซฟาที่หมอโคลล์นอนหลับ พรางมองใบหน้าหล่อเหลาของเขาและเอ่ยประโยคแสนจะขี้เล่นและทะลึ่งไปสักหน่อย เมื่อคืนหมอโคลล์เข้าเวรทั้งคืน ตอนนี้เขาคงเพลียมาก หลับสนิทไม่ตื่นแน่นอน
นิ้วเรียวของมินนี่ค่อยๆแตะลงบนจมูกโด่งๆของหมอ เธอมองใบหน้าหล่อเหลานั่นใกล้ๆ ใกล้จนลมหายใจแทบจะผสานกัน
จู่ๆดวงตาคู่คมก็เปิดขึ้นแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย มองมินนี่ตอบเช่นกัน เธอตกใจจนเผลอผละตัวออกจนล้มนอนหงายหลังลงกับพื้นเต็มๆ
"โอ๊ย!!"
"เธอทำอะไร" หมอโคลล์เอ่ยก่อนค่อยๆลุกขึ้น
"ปะ..เปล่า มินนี่แค่มองว่าหมอหลับสนิทหรือยังเฉยๆค่ะ"
"มองเฉยๆ???"
"นึกว่าหมอหลับแล้ว เห็นหมอเข้าเวรมาทั้งคืนนี่ค่ะ" มินนี่เอ่ย
"มองใกล้ขนาดนั้นเลย???"
"เอ่ออ...มินนี่"
"ว่าไง ทำไมมองใกล้ขนาดนั้น"
หมอโคลล์เดินเข้าไปใกล้ๆมินนี่ที่ถอยหลังจนชนกับประตูห้อง แขนแกร่งยกขึ้นยันกับกำแพงกั้นหญิงสาวไม่ให้ดิ้นหนี
"ไหน ลองตอบใหม่ ว่าทำไมต้องมองใกล้ขนาดนั้น??" หมอโคลล์เอ่ย
"มินนี่...มินนี่ชอบหมอไงค่ะ มินนี่แค่อยากมองใกล้ๆ มะ..มินนี่กลับก่อนนะคะ"
เอ่ยจบ มินนี่รีบก้มตัวลอดใต้แขนของหมอโคลล์ออกมาจากตรงนั้น ก่อนคว้ากระเป๋าแล้วรีบวิ่งออกจากห้องของเขาทันที ชายหนุ่มคงไม่รู้ตัวว่าเขาเผลอยิ้มกว้างออกมากับท่าทางน่ารักของหญิงสาวที่เขาเพิ่งรู้จักมาสักพักคนนี้
มินนี่วิ่งออกมาด้วยหัวใจเต้นโครมคราม จะไปบุกเขา เจอเขารุกกลับมา หายใจหายคอแทบไม่ทัน ที่วิ่งออกมาไม่ได้กลัวหรืออะไร แค่ทิ้งเชิงให้ดูน่ารักแบบนางเอกซีรีย์เกาหลีเท่านั้นเอง เวลาสารภาพรักแล้วจะต้องรีบออกมาให้ใกล้ให้พระเอกให้ชุ่มชื่นหัวใจเท่านั้น
"มินนี่ หล่อนเก่งมาก 55555"
มินนี่ยืนอยู่หน้าคอนโดหมอโคลล์ ก่อนเอ่ยชมตัวเองแล้วเรียกแท็กซี่กลับออกจากตรงนั้นไป วันนี้เธอทำได้ดี ไม่นาน หมอโคลล์คงจะตกหลุมรักเธอได้บ้าง เพราะขนาดที่ว่าหมอไม่ค่อยสนใจใคร เธอยังได้มาถึงพื้นที่ส่วนตัวของเขาแบบนี้
"หมอเสร็จมินนี่แน่ๆ"
มินนี่ดูจะอารมณ์ดีเป็นพิเศษ เธอกลับเข้าบ้านด้วยอารมณ์ที่ทำเอาทุกคนดูออกว่ามีเรื่องดีๆเกิดขึ้นกับเธอแน่ๆ
“เจ๊ มึงเป็นบ้าเหรอ” มิดเดย์เอ่ย
“บ้าที่ไหน คนเขาอารมณ์ดี”มินนี่เอ่ย
“อารมณ์ดีอะไรลูก ยิ้มแป้นขนาดนี้”
มิดไนท์ผู้เป็นพ่อเอ่ยขึ้น เมื่อเห็นลูกชายกับลูกสาวกำลังคุยกันในระหว่างมื้ออาหารเย็น
“หนูแค่อารมณ์ดีเฉยๆค่ะ ชีวิตหนูมีความสุข พ่อไนท์ใจดี๊ใจดี แม่ไอวีาก็ใจดีไงค่ะ” มินนี่เอ่ย
- ผู้เขียน
