บทที่ 3
เป็นของผม (1)
พรึ่บ!
ร่างกำยำคร่อมทับทันทีเมื่อแผ่นหลังบางสัมผัสกับความอ่อนนุ่มของเตียง โฬมเคลื่อนมือใหญ่ไปกุมประสานที่พวงแก้มใส กดใบหน้าโน้มต่ำจวบจนลมหายใจเป่ารินรดใกล้ ๆ หากแต่คนใต้ร่างที่มีท่าทีหวั่นกลับสบประสานสายตาขึ้นสู้ แม้ว่าอาการของเธอมันจะแสดงออกชัดเพียงใด
โฬมนึกเอ็นดูกับคนใจกล้าที่ตอบรับข้อเสนอของเขา นรีนันท์เป็นคนหยิ่งในศักดิ์ศรีและทะนงตัว การที่เธอตอบรับนั่นก็เท่ากับว่าเธอคิดถี่ถ้วนมาอย่างดีแล้ว และคนที่ลงมืออย่างเขาก็ให้คำตั้งมั่นว่าจะดลบันดาลให้เธอทุกสิ่งดั่งใจปรารถนา
“กลัวหรือเปล่า” โฬมถามทั้งที่ใจล่วงรู้คำตอบ
เขาเห็นอาการหวั่น ๆ และแววตาวูบไหวก็รู้ดีว่าเธอกำลังสร้างกำแพงของความเข้มแข็งเพื่อบังหน้า แต่ภายในใจเธออ่อนแอเพียงใดเขาก็สุดรู้
“มะ...”
“อย่าโกหกนะ” โฬมดักทางรู้ทันในคำตอบ
สายตาคมหรี่มองราวกับผู้ใหญ่กำลังจับผิดเด็กสาวตัวน้อย เขายิ่งเอ็นดูเธอมากกว่าเก่
