บทที่ 2 ข้อเสนอ (2)
1048 คำ
บทที่ 2
ข้อเสนอ (2)
“ต้องการเพื่อนนั่งคุยไหมครับ นั่งฟรีไม่คิดค่าบริการ”
ทว่า...เสียงทุ้มของใครคนหนึ่งเอ่ยก่อนที่แรงยวบจากโซฟาด้านข้างจะเกิดขึ้น นรีนันท์ขยับตัวหนีห่างอัตโนมัติ ไม่ได้หันไปมองบุคคลนั้นแม้แต่เศษเสี้ยว เพราะการป้องกันอันดับแรกสำหรับเธอคือกับหลีกเลี่ยงให้อยู่ห่างมากที่สุด
“ไม่เจอกันนานเลยนะคุณนันท์”
คราวนี้ใบหน้าสะสวยหันขวับ เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นอีกครั้งทำให้เธอพอคุ้นหูอยู่บ้างถึงได้เลือกที่จะหันมอง นรีนันท์กดสายตาเพ่งปะทะไปยังผู้ชายข้างกาย เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีดำขลับปลดกระดุมสามเม็ดบน ลากมาตามข้อมือก็มีนาฬิกาเรือนหรูราคาไม่ต่ำกว่าแปดหลัก สิ่งที่ประดับอยู่บนร่างกายของเขาส่งเสริมให้น่ามอง รวมไปถึงน้ำเสียงทุ้ม ๆ ที่เธอรู้สึกคุ้น หากพอมองหน้ากลับเดาไม่ออกว่าเขาเป็นใคร
“มองแบบนี้แสดงว่าจำกันไม่ได้ชัวร์” ชายหนุ่มหัวเราะเมื่อเห็นท่าทีนิ่งเรียบเย่อหยิ่งจากคนข้างกาย เขาขยับตัวออกห่างเว้นระยะไปเล็กน้อย ล่วงรู้ว่าเธอน่าจะตั้งแง่กับคนแปลกหน้าที่เข้ามาทักทายอย่างเขา
“คุณเป็นใคร” นรีนันท์เปิดปากถาม แต่การกระทำฟ้องชัดว่าเธอระแวดระวังเขาอย่างถึงที่สุด
“โฬม” เขาบอกชื่อโดยไม่ปล่อยให้สาวเจ้าคิดนาน เพราะสาเหตุที่มาปรากฏตัวต่อหน้าก็เพราะอย่างพูดคุยสนทนากับเธอ
“โฬม...ลูกชายของคุณลุงริวเหรอคะ” นรีนันท์มองหน้าชายหนุ่มอีกครั้งพลางวิเคราะห์จนได้ความว่าคลับคล้ายคลับคลาเหมือนเคยรู้จัก
และสิ้นคำพูดนั้นเธอก็ได้รับการพยักหน้าตอบรับว่าเป็นจริงดั่งปากพูด เขาคือโฬมลูกชายนักธุรกิจใหญ่ที่มีกิจการมากมายไว้ในครอบครอง
“เป็นอะไร ทำไมถึงมานั่งอยู่คนเดียว” โฬมถามเข้าประเด็นที่สงสัย สายตาของเขาจับจดมองเธอมาตั้งแต่ต้นแล้ว ทำท่าทำทางจะเข้ามาทักทายอยู่นานสองนาน จนรวบรวมความกล้าได้นี่แหละถึงได้ปรากฏตัว
“เรื่องส่วนตัวค่ะ” หญิงสาวผินหน้าหนีพลางหยิบแก้วเครื่องดื่มของตัวเองขึ้นมา
ในเมื่อเธอรู้จักเขาแล้วก็ไม่มีความจำเป็นใด ๆ จะต้องพูดคุยกันต่อ ห้วงอารมณ์ของเธอในตอนนี้ไม่พร้อมสนทนากับใครทั้งนั้น
โฬมแค่นเสียงหัวเราะออกมาเมื่อได้รับคำตอบห่างเหิน มันเป็นการถูกเมินที่เขามองว่าน่ารักถูกใจที่สุด หากแต่เขากลับไม่ปริปากพูดคำใด ใช้เพียงสายตาทอดมองตามการกระทำของหญิงสาวที่ดูเหมือนว่าเธอกำลังจมดิ่งเข้าสู่ภวังค์ความคิดอีกครั้ง
ความเงียบเข้าปกคลุมภายในโต๊ะจนเสียงโหวกเหวกรอบนอกเบาบาง นรีนันท์เข้าสู่ห้วงความคิดเจ็บปวดแล้วจริง ๆ ส่วนโฬมเองก็เข้าสู่ห้วงความคิดถึงไปด้วยเช่นกัน
เวลาล่วงเลยไปอย่างเปล่าประโยชน์ คนสองคนนั่งอยู่ที่โต๊ะเดียวกันแต่ไม่มีการสนทนาใด ๆ โฬมปล่อยให้นรีนันท์ได้ขบคิดอย่างต้องการ เพราะเขาล่วงรู้ว่าสาเหตุใดที่ทำให้เธออยู่ในอาการเช่นนี้
แก้วแล้วแก้วเล่าที่หญิงสาวกระดกดื่ม จวบจนครานี้โฬมเปลี่ยนจากความเรียบนิ่งเป็นการหักห้ามคว้าหมับที่ข้อมือเล็กของเธอเพื่อไม่ให้กล้ำกลืนมันลงคอ แต่ละแก้วที่รินไหลล้วนแต่มีหยาดน้ำตาที่ค่อย ๆ เอ่อล้น โฬมเห็นความเจ็บปวดที่สะท้อนออกมา เพราะดูเหมือนว่านรีนันท์จะไม่ได้สนใจจริง ๆ ว่าจะเขามองเธออยู่
ตอนนี้เธอกำลังร้องไห้ มันเป็นการร้องไห้ที่เงียบที่สุดและเขาก็รู้สึกได้ว่ามันเจ็บปวดที่สุดเช่นกัน นรีนันท์ปล่อยให้หยาดน้ำตาไหลหลั่ง แรงสะอื้นก็พยายามกลืนกลับลงคอ ส่วนร่างกายก็ยังคงนั่งนิ่งไม่ไหวติงแม้ว่าภายในจะแตกสลายไร้เรี่ยวแรงแล้วก็ตาม
“พอเถอะ เดี๋ยวเมาจนคุยกันไม่รู้เรื่อง” โฬมคว้าข้อมือของหญิงสาวให้ต่ำลงก่อนจะหยิบแก้วในมือของเธอไปถือ
หมดเวลาการนั่งดูคนร้องไห้เงียบ ๆ แล้ว ต่อจากนี้ถึงเวลาที่เขาจะมีบทบาทกับเธอเสียที
“อย่ามายุ่งกับฉัน”
“นันท์...เรียกตัวเองว่านันท์สิ เมื่อก่อนเราเองก็เจอกันออกบ่อย” โฬมทวนย้อนให้เธอเรียกแทนชื่อตัวเองเหมือนสมัยก่อน
เขาและเธอเจอหน้ากันออกบ่อยเพราะสองตระกูลทำธุรกิจร่วมกันมาก ตอนนั้นทั้งคู่ยังเด็ก พบเจอกันก็ทักทายกันตามประสา นรีนันท์อ่อนเขาประมาณหกปีเธอจึงแทนตัวเองด้วยชื่อและเรียกเขาว่าพี่ หากแต่ตอนนี้ทุกอย่างเปลี่ยนไป ความสนิทสนมลดน้อยหลงเหลือเพียงสถานะลูกของคนรู้จักกันเท่านั้น
“ไม่ดีมั้ง ไม่ชินแล้วน่ะค่ะ”
“เรียกเถอะผมชอบให้นันท์เรียกแบบนั้นมากกว่า หัวข้อที่เราจะคุยกันต่อจากนี้มันจะได้ไม่อึดอัดจนเกินไปด้วย”
นรีนันท์เลิกคิ้วเป็นเชิงคำถาม เธอมั่นใจว่าไม่ได้เชื้อเชิญหรือมีทีท่าว่าอยากจะสนทนากับเขาเลยสักนิด อาการของเธอในตอนนี้เรียกได้ว่าสาหัสขั้นสุด เธออย่างนั่งเงียบ ๆ อยู่คนเดียว แค่การอ้าปากพูดกับเขาตอนนี้ยังฝืนทนจนออกนอกหน้า
“นันท์ไม่สะดวก” นรีนันท์ยอมแทนตัวเองตามที่เขาบอก เหตุเพราะอยากตัดบทและอยากให้เขาลุกออกไปโดยเร็ว
“ที่มานั่งร้องไห้คนเดียวอยู่แบบนี้ไม่ใช่เพราะเสียใจเรื่องการเป็นตัวสำรองอยู่เหรอ” โฬมเปิดถึงประเด็นที่เขาตั้งใจเข้าหาในวันนี้ ไม่อยากให้เสียเวลาแม้แต่นาทีเดียว เพราะเขามั่นใจว่าเรื่องที่ทำให้คนเข้มแข็งและเด็ดเดี่ยวอย่างนรีนันท์ได้นั้นจะต้องเป็นเรื่องนี้แน่นอน
“คุณรู้ได้ไง!” นรีนันท์หันขวับพร้อมทั้งเบิกตากว้าง ไม่มีทางที่คนนอกอยากโฬมจะล่วงรู้เรื่องนี้ได้อย่างแน่นอน เพราะเธอเองก็เพิ่งรู้เมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมาเท่านั้น
- ผู้เขียน
