“ชิน แกไม่ต้องไปรับที่รักนะเดี๋ยวฉันไปรับเองอีกไม่กี่นาทีจะถึงแล้ว”
เมื่อใกล้ถึงมหา’ลัยของที่รักกฤษฎิ์ก็โทรบอกชินลูกน้องมือขวาว่าไม่ต้องมารับที่รักเดี๋ยวเขาไปรับเองก่อนจะตีไฟเลี้ยวเข้าไปในมหาวิทยาลัยและจอดลงหน้าคณะบริหารธุรกิจ
“โทรหาแม่ขากันค่ะแก้มใส”
บอกลูกสาวตัวน้อยก่อนจะกดเบอร์โทรออกหาที่รักรอสายสักพักก็ได้ยินเสียงใส ๆ รับสาย เสียงงุ้งงิ้งของเมียเขาน่ารักจัง
“เธออยู่ไหนที่รัก”
(เพิ่งเลิกคลาสค่ะ ชินจะมารับหรือเปล่าคะเดี๋ยวที่รักไปรอหน้าคณะ)
“เธอเดินลงมาเลยเดี๋ยวพี่กับแก้มใสจะลงไปนั่งรอ”
(ได้ค่ะ เดี๋ยวที่รักรีบไปรอแป๊บนะคะ)
เมื่อวางสายจากที่รักไปแล้วก็ให้นึกเขินกับคำแทนตัวเองว่าพี่เขาอายุ 34 ส่วนที่รัก 23 ห่างกันตั้งหนึ่งรอบแต่ก็ช่างมันเถอะ 34 แล้วไงเขายังใส ๆ หล่อเฟี้ยวฟ้าวแล้วกันน้า ไหนเช็คเรตติ้งกันหน่อยซิ คิดแบบนั้นอย่างสบายใจก่อนจะเปิดประตูรถลงแล้วอ้อมไปเปิดประตูให้ลูกสาวตัว
