ตึก
ตึก
เสียงสองเท้าหนักรีบวิ่งตรงเข้าไปยังร่างเล็กที่กำลังยืนทำสีหน้าตื่นตกใจอยู่
"ณิ..." ใบหน้าเรียวใสเจ้าของชื่อหันมองตามเสียงที่ถูกเรียกทันที ก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงเบา
"แพท..."
"เป็นอะไรหรือเปล่า" แพทริคถามพร้อมกับจับดูรอบ ๆ ตัวของณิชาเพื่อเป็นการเช็กว่าอีกคนปลอดภัย
"ระ เราไม่เป็นอะไร" ริมฝีปากบางอมชมพูเอ่ย
"ฟู่ว!~" ร่างสูงถอนหายใจออกมาในทันทีด้วยความโล่งอก
"แพทบอกแล้วใช่ไหมว่าไม่ให้นั่งวินกลับเอง" เสียงทุ้มนิ่งเอ่ยบอกด้วยใบหน้าเข้มดุ เมื่อรับรู้ว่าคนตรงหน้าปลอดภัยดี ซึ่งที่ณิชาโทรเรียกเขามาก็เพราะเธอนั่งวินมอเตอร์ไซค์แล้วถูกวินหนุ่มทำท่าทางไม่ดีใส่ แต่เมื่อเห็นว่าณิชากำลังโทรหาคนอื่นเพื่อขอความช่วยเหลือ วินคนนั้นก็จอดให้ร่างเล็กลงพร้อมกับขับหนีออกไปอย่างรวดเร็ว
"..." ณิชายืนนิ่งรู้สึกผิดน้อมรับทุกคำดุจากคนตัวสูง
"แล้วจำได้หรือเปล่าว่ามันคือวินตรงไหน"
"เอ่อ..."
"?"
"ระ เราจำ
