“กล่าวตามจริงใต้เท้าซุน ข้าผู้ด้อยอาวุโสยังไม่พบต้นสายปลายเหตุแต่ประการใด แต่คดีนี้ข้าเห็นว่ามันแปลกอยู่มาก จึงเดินทางเข้าเมืองหลวงมาอีกครั้งเพื่อขอให้คดีนี้เข้ามาอยู่ในการดูแลของหน่วยตรวจการพิเศษ” โจวเฉิงตัดสินใจบอกความประสงค์ของตนเองออกมาให้ชัดเจน
“หากหน่วยตรวจการพิเศษของท่านรับเอาคดีนี้ไปพิจารณาพวกเราหรือจะกล้าขัดขวาง มีแต่จะวางใจได้โดยสมบูรณ์อีกด้วย หลายร้อยปีที่ผ่านไม่ว่าจะมีคดีแปลกประหลาดสะเทือนขวัญพสกนิกรมากเท่าใด หากเป็นคนของหน่วยตรวจการพิเศษรับเอาไปดูแลก็ล้วนแก้ไขได้ทั้งสิ้น ข้ายินดียิ่งนัก”
โจวเฉิงกวาดสายตาอันเฉียบคมของตนไปทั่วห้อง เพื่อมองหาคนทักท้วง แต่เหล่าขุนนางกลับก้มหน้านิ่ง บ้างก็หลบสายตาของชายหนุ่มไปไม่มีผู้ใดกล้าสบตากับเขา
“หากไม่มีปัญหาอะไร ข้าผู้น้อยยังมีเรื่องขอร้องเพิ่มอีกประการหนึ่งขอรับ ข้าเดินทางไปที่เมืองสือเจียมาแล้วคราหนึ่ง ในอำเภอซิ่งอันมีหอนางโลมหงไถที่ถูก
