หอหงไถ
หวังหยวนกลับมาถึงหน้าประตูหอหงไถด้วยร่างกายและหัวใจที่สั่นสะท้าน เขารับปากเด็กๆ ด้านในเอาไว้ว่าจะนำพี่น้องของพวกเขากลับมาส่งให้ได้ แต่เวลานี้..ขาไปตนรับเด็กออกไปทั้งหมด 8 คน ขากลับมีเพียงเด็ก 2 คนที่ได้กลับมาถึงหอหงไถ
มองเห็นทหารที่ยืนเฝ้าหน้าประตูหอหงไถเป็นประจำพากันเดินออกไปลาดตระเวนทางด้านอื่น ลมหายใจที่กลั้นเอาไว้สุดกำลังของหวังหยวนก็ค่อยพอหายใจออกมาได้บ้าง เขากลัวจะถูกตำหนิเหลือเกินแล้วที่ไม่สามารถพาเด็กๆ กลับมาได้ครบ แม้ว่าเวลานั้นตนจะไม่ได้อยู่สนับสนุนการตัดสินใจของเด็กๆ ก็ตามที
“เฉาหวา อี้ฝาน ทำไมพวกเจ้ากลับมากันแค่สองคน” ฉู่หลิงถลาออกมาหาเด็กชายหญิงสองคนทันที
หวังหยวนตกตะลึงกับร่างงามที่วิ่งมาทางตนจนขาแข็ง ไม่คิดว่าพี่สาวที่เด็กๆ พูดถึงจะเป็นสตรีงดงามถึงเพียงนี้
“แม่นางผู้นี้คือ?” หวังหยวนอดถามไม่ได้ สตรีงดงามเช่นนี้เมื่อสามปีก่อนย่อมต้องอยู่ในระดับดาวประจำหอเป็นไปไม่ไ
