“เป็นไร ทำหน้าเครียดมาเลยนะ”
ตกดึก เซบาสเตียนเดินเข้ามาในผับที่ตอนนี้มีชิตตะวันนั่งดื่มอยู่ก่อนแล้วด้วยสีหน้าเคร่งเครียด เขาเดินเข้ามานั่งพร้อมรินเหล้าเข้าปากแบบไม่ผสมจนชิตตะวันอ้าปากค้าง
“เดี๋ยวก็น็อกก่อนได้สาวหรอกไอ้หมอ! อะไรวะ ไหนว่าไปทานข้าวกับที่บ้านมา...หรือไปทะเลาะกับไอ้สตีฟมาอีกรึไง”
“อืม”
“เฮ้อ แกกับน้องแกนี่จริงๆเลย เจอกันทีไรยิ่งกว่าหมากัดกัน”
“หุบปากถ้าอยากมีเพื่อนดื่ม”
เซบาสเตียนที่ตอนนี้อารมณ์ขุ่นมัวสุดๆได้แต่นั่งกระดกเหล้าเข้าปากไม่หยุด จนชิตตะวันที่นั่งอยู่ด้วยอดกลืนน้ำลายขมปากแทนไม่ได้
สองชั่วโมงก่อน ขณะที่กำลังนั่งทานอาหาร อยู่ดีๆสตีฟก็เริ่มพูดหาเรื่องไม่หยุด ทั้งเรื่องที่เขาไม่ยอมทำงานให้ครอบครัว เรื่องที่เขาทำตัวแตกแยก และอีกสารพัดเรื่องทั้งๆที่ บิดาและมารดาพยายามห้าม แต่สตีฟก็ไม่ฟัง และที่หนักสุดสตีฟบอกว่าเขาไม่เคยคิดว่าสตีฟเป็นน้องและไม่เคยคิดว่าคุณดวินเป็นพ่อ
