เสียบสด 25++
1564 คำ
“ห๊ะ? คุณบอกว่าใครมาขอพบผมนะ?”
“เธอแจ้งว่าชื่อนุ่มนิ่ม เป็นแฟนของรองประธานค่ะ”
“นุ่มนิ่ม...เฮ้ย! อย่าเด็ดขาด! บอกว่าผมไม่อยู่ ถ้ามาอีกก็ไล่กลับ...”
“จะไล่ใครกลับเหรอ? โหววววว นี่พี่ตะวันเป็นเจ้าของโรงพยาบาลเลยเหรอคะ”
ทางด้านชิตตะวัน เลขาสาวสวยเดินเข้ามาแจ้งเขาว่ามีแขกมาขอเข้าพบ ซึ่งพอรู้ว่าเป็นใครเขาถึงกับตกใจ รีบบอกให้เลขาของเขาไล่เธอกลับไป แต่ยังพูดไม่ทันจบ ร่างเล็กของนุ่มนิ่มก็เดินเข้ามาเสียก่อน ทำเอาชิตตะวันถึงกับอ้าปากค้าง
“ธะ...เธอขึ้นมาได้ยังไง...”
“ก็แค่เดินขึ้นมา”
นุ่มนิ่มบอกออกมาตามความจริง เพราะเธอรำคาญที่ต้องกรอกโน่นนี่นั่นเลยบอกว่าจะเข้าห้องน้ำ ซึ่งเธอก็เดินขึ้นมาบนนี้แทนการไปห้องน้ำนั่นเอง
“ให้คนมาพาเธอออกไปไหมคะ?”
เลขาสาวที่ตกใจไม่แพ้เจ้านายรีบบอกขึ้น
“ก็ลองดูสิ...”
นุ่มนิ่มบอกขึ้นพร้อมกับจ้องมองเลขาของชิตตะวันอย่างท้าทาย
“เฮ้อ ไม่เป็นไร คุณออกไปเถอะ ถ้าใครมาหาผมก็บอกว่าผมไม่สะดวก”
“ค่ะ...”
ชิตตะวันเลี่ยงที่จะเกิดปัญหา เลยไม่ไล่นุ่มนิ่มออกไป เพราะถ้าเกิดมีใครรู้ว่าเขาไปเที่ยวจนลากเด็กสาวขึ้นเตียงเขาคงหมดความน่าเชื่อถืออย่างแน่นอน
“มีอะไร? พี่ไม่เคยบอกนี่ว่าทำงานที่นี่”
พอเลขาเดินออกไป เขาก็ลุกเดินมายืนตรงหน้าของนุ่มนิ่มแล้วถามขึ้น
“อะไรกันคะ? ก็เราเป็นแฟนกัน นุ่มนิ่มก็ต้องรู้สิคะว่าพี่ตะวันทำงานอยู่ที่ไหน”
“เราพึ่งรู้จักกันเมื่อวาน พี่เองก็จำได้ว่าไม่เคยบอกหรือเล่าให้ฟังว่าทำงานอยู่ที่นี่”
คิดยังไงเขาก็แน่ใจว่าไม่เคยแม้แต่จะเอ่ยถึงชื่อโรงพยาบาลให้เธอได้ยินด้วยซ้ำ
“ก็ตอนที่เรากำลังเข้าด้ายเข้าเข็ม พี่ตะวันหลุดปากออกมาว่าทำงานที่นี่ เป็นถึงรองประธานด้วยนี่คะ”
เฮ้ย!! ไม่จริง...เขาจะหลงมัวเมาจนถึงขนาดจำคำพูดของตัวเองไม่ได้เลยเหรอ?
ชิตตะวันมองคนตรงหน้าอย่างไม่อยากเชื่อ
“หรือว่าต้องให้พิสูจน์แบบเมื่อวานอีกครั้ง...ก็ได้นะคะ นุ่มนิ่มยินดี”
ไม่พูดเปล่า แต่เธอยังลุกยืนถอดเสื้อยืดตัวเล็กรัดรูปออกอย่างราวเร็ว จนสองเต้าอวบที่โผล่ล้นชั้นในลายลูกไม้อันเซ็กซี่ออกมา ทำเอาชิตตะวันถึงกับหายใจติดขัด เมื่อเขายังจำรสสัมผัสของเธอได้เป็นอย่างดี แถมสองเต้านั้นเขาก็ได้ดูดกลืนมันทั้งคืนด้วย
“ไม่ๆๆๆ นี่มันที่ทำงานของพี่นะ...ใส่...เอ่อ ใส่เสื้อก่อน”
พรึ่บ!
“ไม่ค่ะ นุ่มนิ่มร้อน”
นุ่มนิ่มโยนเสื้อในมือทิ้งไปกองอยู่หน้าประตูพร้อมกับนั่งลงอย่างไม่สนใจท่าทีกระอักกระอ่วนของชิตตะวันเลย ตั้งแต่ควงสาวมาเขาก็พึ่งเคยเจอแบบนี้ คนที่ทำให้เขาเหมือนน้ำท่วมปากอยู่ตลอดเวลา ชายหนุ่มรีบเดินไปหยิบเสื้อยืดของเธอขึ้นมาพร้อมกับปิดล็อกประตูห้องทำงาน เพราะกลัวว่าจะมีคนเปิดเข้ามาเจอ
“ตอนนี้พี่กำลังทำงานอยู่ กลับไปก่อนได้ไหม เอาไว้เลิกงานแล้วเดี๋ยวพี่ไปหา...นะ”
“ไม่ค่ะ นุ่มนิ่มอยากอยู่ด้วย”
นุ่มนิ่มพูดอย่างไม่สนใจว่าเขาจะรู้สึกยังไง เมื่อตอนนี้สิ่งที่เธอต้องการก็คือตัวเขา ส่วนชิตตะวันค่อยๆเดินมานั่งลงอีกฝั่งตรงข้ามกับเธอพร้อมกับถอนหายใจออกมาอย่างหนักใจ
“พี่ว่าเรามาคุยกันให้รู้เรื่องดีกว่าไหม?...คือเรื่องเมื่อคืน เอ่อ พี่แค่ไปเที่ยว แล้วบังเอิญเจอเรา จากนั้นเราสองคนก็แค่แลกเปลี่ยนความสุข แล้วก็จบ...พี่ไม่ได้คิดจะสานต่อความสัมพันธ์กับเรา หรือว่าใครก็ตาม...พอจะเข้าใจใช่ไหม?”
ชิตตะวันตัดสินใจพูดออกมาตามตรง
“ค่ะ เข้าใจ”
และก็ดูเหมือนนุ่มนิ่มจะเข้าใจอะไรง่ายๆ...แต่เปล่าเลย
“แต่สำหรับนุ่มนิ่ม นอนด้วยแล้วก็คือแฟนกัน เพราะฉะนั้น พี่ตะวันกับนุ่มนิ่มเราเป็นแฟนกันแล้ว”
“เฮ้ย! พี่ไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น คือพี่ไม่อยากมีแฟน”
“งั้นเป็นเมียก็ได้”
“เฮ้ยๆๆๆ ไม่ใช่สิ พี่ไม่ต้องการอะไรทั้งนั้น ไม่ว่าเมียหรือจะแฟน เข้าใจไหม?”
ยิ่งพูดก็เหมือนยิ่งไปกันใหญ่ นุ่มนิ่มที่แกล้งทำหน้าตาใสซื่อทั้งๆที่รู้อยู่แล้วว่าชิตตะวันหมายความว่ายังไง แต่ในเมื่อเธอเจอคนที่ใช่แล้ว เธอคงปล่อยเขาไปง่ายๆไม่ได้
“อะไรกัน เราพึ่งเจอกันเมื่อคืน ลองคบกันดูก็ไม่เสียหายนี่คะ พอรู้จักกันมากขึ้น แล้วเราไม่เข้ากันก็แค่ทางใครทางมัน โอเคไหมคะ?”
“หือ? ไม่ล่ะ พี่ไม่โอเค”
“หรือว่าพี่ตะวันอยากให้คนทั้งโรงพยาบาลรู้เรื่องของเราตอนนี้เลย ก็ได้นะคะ”
“เฮ้ยๆๆๆ ไม่ได้ๆๆๆ รู้ไม่ได้...โอเคๆๆ ลองคบกัน แต่มีข้อแม้...”
และสุดท้ายชิตตะวันก็ต้องยอมทำตามที่เธอต้องการ เมื่อจะมีใครรู้ไม่ได้เด็ดขาดว่าเขากับเด็กสาวรุ่นลูกคนนี้มีความสัมพันธ์กันแนบแน่นขนาดไหน
“ข้อแรก ห้ามเรามาหาพี่ที่นี่เด็ดขาด ข้อสอง ห้ามเราบอกใครว่าเราคบกัน ข้อสาม ถ้าเกิดฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งรู้ตัวว่าไปต่อไม่ได้ เราต้องหยุดทันที ข้อสี่...”
“ไม่เอาๆๆๆ ถ้าข้อแม้เยอะขนาดนี้ นุ่มนิ่มไม่เอา”
“อ่าว แล้วจะเอายังไง”
“ก็เอาเหมือนคนปกติ โอเคนะคะ ไม่มีข้อแม้อีก รักคือรัก เลิกคือเลิก จบคือจบ โอเคไหม?”
และข้อตกลงก็เป็นอันจบลง ชิตตะวันที่พึ่งรู้ว่าทำพลาดมหันต์ที่ไปยุ่งเกี่ยวกับนุ่มนิ่ม เขาไม่น่าอยากเข้าห้องน้ำตอนที่อยู่ผับเลยจริงๆ เพราะถ้าไม่อย่างนั้นก็คงไม่ได้เจอเธอ หรือถ้าตอนที่เจอเขาเดินผ่านเธอมาเฉยๆไม่เข้าไปทำปากหวานใส่จนเกินเลยเอากันหน้าห้องน้ำ เขาคงไม่ต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ ยิ่งคิดชิตตะวันก็ยิ่งอยากร้องไห้
“งั้นตอนนี้...ที่รักช่วยนุ่มนิ่มหน่อยได้ไหมคะ?
พอได้ดั่งที่เธอต้องการแล้ว นุ่มนิ่มก็เริ่มเสียงอ่อนเสียงหวาน จากที่นั่งอยู่เฉยๆก็เริ่มขยับตัวไปมาจนสองเต้าใหญ่เริ่มโผล่ทะลักชั้นในตัวโปรดอยู่รอมร่อ
“เอ่อ ช่วย...ช่วยอะไร...”
ชิตตะวันที่มองจ้องตาแทบไม่กระพริบถามออกมาเสียงตะกุกตะกักเมื่อกำลังลุ้นว่ายอดอกสีสวยจะออกมาให้เชยชมหรือเปล่า และนุ่มนิ่มที่เห็นก็ทำในสิ่งที่เขาต้องการ ชั้นในตัวสวยถูกถอดออกแล้วโยนทิ้งลงพื้นอย่างไม่ใยดี เผยให้เห็นความอวบใหญ่ ที่แทบปริแตกจากขนาดเกินมาตรฐานของเธอ เด็กสาวลุกขึ้นเดินเยื้องย่างยั่วยวนเข้ามาหาเขา ก่อนจะก้มตัวลงไปจูบปากหยัก ที่ตอนนี้สติเตลิดไปไกลเกินจะเอากลับคืนมาแล้ว
จุ๊บ!!
“อื้อออ”
ชิตตะวันครางขึ้นอย่างพึงพอใจ ก่อนจะยิ่งพึงพอใจเข้าไปอีกเมื่อนุ่มนิ่มขยับลดตัวลงมาให้เขาได้ดื่มกินอกสาวแสนสวยของเธอ เขาไม่รอช้าอ้าปากรับเอามันอย่างตะกละตะกลาม มือใหญ่เอื้อมขึ้นมาบีบคลึงข้างที่ว่างอย่างหนักหน่วง ส่วนมืออีกข้าง ตอนนี้กำลังล้างเข้าไปสำรวจถ้ำรักสีหวานอย่างเอาเป็นเอาตาย
“อ๊า พี่ตะวันคะ อื้อออ เบาๆสิคะ อ๊า นุ่มนิ่มเจ็บ อื้อออ อย่ากัดแรง อื้อ”
เสียงครางหวานเริ่มดังขึ้นเมื่อถูกขบกัดอย่างไม่คิดทะนุถนอม นิ้วยาวสอดใส่เข้าไปในโพรงสวาทสาวพร้อมกับจ้วงแทงเข้าออกหนักหน่วงตามอารมณ์และความต้องการที่กำลังมากขึ้นเรื่อยๆ เขาเฝ้าหลงมัวเมาอยู่กับร่างเล็กอยู่เกือบครึ่งชั่วโมง ก่อนจะทนไม่ไหว เมื่อแก่นกายชายปวดหนึบร้องขอการปลดปล่อย
“ไปเอาถุงยางในลิ้นชักนั่นมาให้ที เอามาสามอัน”
เสียงแหบกระเส่าบอกออกมา ก่อนที่นุ่มนิ่มจะค่อยๆลุกเดินไปที่ลิ้นชัก เธอค่อยๆอ้าขาออกจากกันกว้างเผยให้เห็นกุหลาบสาวจากทางด้านหลัง สะโพกงอนงามโชว์หราอย่างท้าทาย ก่อนจะค่อยๆก้มลงไปหยิบของในลิ้นชักขึ้นมาอย่างอ้อยอิ่ง ทำเอาคนมองอดทนต่อไปไม่ไหว ชิตตะวันลุกขึ้นพร้อมสองมือปลดเปลื้องเข็มขัดออกแล้วงัดเอาความใหญ่โตออกมา
สวบ!!!
ก่อนจะจับมันเสียบเข้าไปในร่องสาวจากทางด้านหลังโดยไม่รอเครื่องป้องกันอีกต่อไป
“อ๊า! ใจร้อนเหมือนเดิมเลยนะคะ ที่รักของนุ่มนิ่ม”
“เดี๋ยวค่อยใส่ ตอนนี้ไม่ไหวแล้ว”
เขากระซิบบอก ก่อนจะกระแทกกายเข้าออกหนักหน่วง จนเสียงเนื้อกระทบกันดังสนั่นหวั่นไหวไปทั้งห้อง โดยลืมเสียสนิทว่านี่เป็นห้องทำงาน ถ้าเกิดมีใครมาได้ยินเขาคงได้อับอายอย่างแน่นอน
- ผู้เขียน
