ตอนที่ 5
1090 คำ
“เอ้อ...อาต้องขอดทษที ดุซี เสียมารยาทจังเลยแขกมาถึงบ้านแล้วยังไม่เชิญให้นั่ง”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะคุณอาขา”
ทั้งสองหันมองหน้ากันและยิ้มให้กัน ทำให้พัลลภรู้สึกว่าบ้านที่เงียบเหงาดูมีชีวิตชีวาขึ้นเพราะสาวสวยสองคนดูเปล่งปลั่งสมวัย จอยกับแจนนั่งลงตามคำเชิญเจ้าของบ้าน สองสาวแต่งตัวเหมือนกันคือสวมชุดกระโปรงลูกไม้แต่คอคว้านลึกทำให้เห็นเนินอกโผล่ออกมารำไร พัลลภเผลอมองเพราะอกของทั้งสองอิ่มและใหญ่ล้นออกมา แต่เขาก็พยายามคิดว่าเป็นธรรมดาของเด็กสาวที่ใช้ชีวิตอยู่ต่างประเทศมาก่อน การแต่งกายอาจจะไม่ค่อยรัดกุมเท่าไรนัก เขายิ้มให้และถามว่า
“แล้วนี่จะมาพักที่นี่กี่วันล่ะจ๊ะ?”
“ก็ประมาณสองสามวันน่ะค่ะคุณอา คุณแม่จะมารับพวกเรากลับต่างประเทศเพราะต้องหาที่เรียนต่อ แล้วนี่คุณอาอยู่คนเดียวเหรอคะ”
แจนเป็นฝ่ายถาม พัลลภเริ่มจดจำแฝดสาวทั้งสองและแยกแยะพวกหล่อนได้จากรอยสักรูปผีเสื้อเล็ก ๆ
“ครับ...อาอยู่คนเดียวเพราะภรรยาของอาไปต่างประเทศ คงประมาณสัปดาห์กว่า ๆ ถึงจะกลับ”
“อยู่คนเดียวคงเหงาแย่เลยนะคะ ตอนแรกเราคิดว่าคุณอาจะอายุสักห้าสิบน่ะค่ะ แต่พอได้พบตัวจริงแล้วคุณอายังหนุ่มมากเลยนะคะ”
จอยพูดและส่งสายตาวับวามให้อดีตนายทหารหนุ่มใหญ่ที่หน้าเป็นสีเข้มขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ เด็กสาวสองคนนี้สวยและน่ารักมากกว่าที่เขาคิดไว้แถมยังส่งสายตาขี้เล่นมาให้เขาด้วย แต่พัลลภต้องพยายามข่มใจเพราะจริง ๆ แล้วนิสัยของเขาชอบเด็กสาววัยกระเตาะขนาดนี้
“ขอบคุณมากครับ แล้วนี่เดินทางกันมาได้ทานอะไรกันหรือยังครับ?”
“เรียบร้อยแล้วล่ะค่ะคุณอา จอยกับแจนไม่ปล่อยให้ตัวเองหิวเป็นอันขาด เพราะพวกเราเอนจอยกับการกิน...มาก”
บทที่ 4
ทั้งสองสาวฝาแฝดต่างพูดจาฉาดฉานมาก แต่สิ่งที่ดึงดูดพัลลภมากกว่านั้นคือรูปร่างของสองสาวที่มันอวบอิ่มและใหญ่เกินวัย สองสาวเป็นลูกครึ่งที่ก็เป็นธรรมดาว่าร่างใหญ่กว่าสาวไทยทั่วไปอยู่แล้ว แต่หน้าตาสะสวยบวกกับทรวดทรงองเอวที่เกินกว่าสาววัยสิบแปดทำให้หนุ่มใหญ่แอบกลืนน้ำลายเหนียวลงคอเสียหลายหน
“ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวอาจะพาจอยกับแจนไปที่ห้องพักที่เตรียมไว้ให้ก็แล้วกันนะ เดี๋ยวอาช่วยหิ้วกระเป๋าให้จ้ะ”
พัลลภกระวีกระวาดเข้าไปช่วยหิ้วกระเป๋าสัมภาระของสองสาวที่มองเขาด้วยความชื่นชม หนุ่มใหญ่พาสาวฝาแฝดทั้งสองไปยังห้องอีกห้องซึ่งอยู่ติดกับห้องของเขา เป็นห้องไว้สำหรับแขกมาพักเวลามีเพื่อนของเขาแวะเวียนมาเยี่ยมเยียนที่บ้าน บ้านของพัลลภเป็นบ้านสไตล์โมเดิร์นที่ออกจะหรูหราเหมือนกันและทำให้สองสาวฝาแฝดตื่นใจกับการใช้ของเก่ามาตกแต่งเพราะอดีตนายทหารหนุ่มมีรสนิยมแบบอนุรักษ์ของเก่าเก็บซึ่งบางครั้งก็ขัดกับเวฬุลี ภรรยาสาวของเขาที่ชอบให้เอาของใหม่ ๆ มาตกแต่งมากกว่า
“แหม...บ้านคุณอาพัลลภนี่น่าอยู่จังเลยนะคะ มีของแปลก ๆ เพียบเลยล่ะค่ะ”
แจนเป็นผู้กล่าวขึ้นเมื่อไปถึงห้องที่เจ้าของบ้านจัดเตรียมไว้ให้ พัลลภวางกระเป๋าให้สองสาวบนเตียงแล้วยิ้มอย่างภาคภูมิใจ
“อาชอบเอาของเก่า ๆ มาตกแต่งบ้าน มันให้บรรยากาศแบบครึ้ม ๆ ดี เพราะอาเคยเป็นทหารมาก่อน”
พอเขาบอกว่าเคยเป้นทหารก็ทำเอาสองสาวถึงกับตาวาวโดยเฉพาะจอยที่รีบเข้ามาเกาะแขนเขาแล้วถามว่า
“จริงเหรอคะ? คุณอาเคยเป็นทหารจริง ๆ เหรอคะ ว๊าว...จอยชอบจังเลยค่ะ ผู้ชายที่เป็นทหารนี่จะแข็งแรงและบึกบึนมาก ดูยังไงก็สมาร์ทนะคะ”
“อาลาออกมาหลายปีแล้วล่ะ ออกมาอยู่บ้าน กลายเป็นพ่อบ้านไปเลย”
“แต่คุณอาก็ยังดูดีนะคะ ยังดูหนุ่มอยู่เลยค่ะ”
แจนเสริมและเข้ามาเกาะแขนอีกข้างของอดีตนายทหารหนุ่มใหญ่ซึ่งทำให้เขารู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาเพราะสองสาวมีท่าทีสนใจต่ออดีตของเขา แต่อะไรก็ไม่น่าตื่นเต้นสำหรับเขาในตอนนี้เท่ากับการที่สองสาวสวยมายืนขนาบข้างและเกาะแขนเขาเหมือนสนิทสนมทั้งที่พึ่งทำความรู้จักกันแท้ ๆ มันทำให้พัลลภรู้สึกแปลก ๆ แต่ก็ไม่ได้นึกรังเกียจอะไร ตรงข้ามทำให้เขาสดชื่นขึ้นมาได้อย่างน่าประหลาดด้วยซ้ำ
หนุ่มใหญ่ยิ้มกริ่ม ไม่รู้ว่าเขาคิดไปเองหรือไม่ เด็กสาวสองคนนี้มีอะไรมากกว่าที่เขาเห็น เพราะท่าทางออดอ้อนและช่างฉอเลาะทำให้หนุ่มใหญ่ที่ผ่านโลกมาเจนจบแล้วมีเซ้นส์พิเศษว่าจอยและแจนอาจไม่ธรรมดาอย่างที่ภรรยาของเขาว่าไว้
“เอ้อ...ถ้างั้นอาก็ไม่กวนพวกหนูแล้วนะ อาขอกลับไปที่ห้องก่อน”
“ค่ะ คุณอา”
ทั้งสองตอบพร้อมกันก่อนที่หนุ่มใหญ่เจ้าของบ้านจะออกจากห้องของแฝดสาวทั้งสอง พัลลภออกมายืนหน้าห้องและลูบแขนตัวเองเมื่อนึกถึงตอนที่สองสาวเข้ามาเกาะแขน มันทำให้เขาขนลุกซู่และรู้สึกตื่นเต้นตื่นตัวอย่างไม่มีเหตุผล ทั้งที่เขากับเวฬุลีก็มีชีวิตรักที่เรียกได้ว่าเกือบจะสมบูรณ์แม้วัยจะต่างกันแต่พอมาเจอสถานการณ์แบบนี้ทำให้พัลลภทำตัวเกือบไม่ถูกเลยทีเดียว
ตกเย็นพัลลภก็เตรียมอาหารมื้อค่ำไว้ให้แฝดสาวทั้งสองในครัวอย่างตั้งใจ เวลาจวนหกโมงเย็นแล้วแต่เขาก็ยังไม่เห็นว่ามีใครออกมาจากห้องเลยสักหน ทั้งจอยและแจนอยู่กันเงียบเชียบภายในห้องทำให้พัลลภคิดว่าเขาน่าจะไปเรียกเด็กสาวทั้งสองออกมาทานมื้อค่ำพร้อมกันเพราะกลัวว่าทั้งสองอาจจะเกรงใจหรือไม่เลยไม่กล้าเข้ามาในครัว
- ผู้เขียน
