สองต่อสองกับบีเอ็ม
ฉันเดินกลับมาที่ห้องเรียนเหมือนคนเหม่อลอยไร้หัวใจ บีวายกลับไปก่อนที่ฉันจะถึงห้องเรียน พอฉันเข้าห้องปุ๊บ ยัยเพื่อนสองคนก็มาคว้าตัวฉันไปปั๊บ
“ยัยชิงหมาเกิด แกบอกมาเดี๋ยวนี้เลยนะว่าแกกับรุ่นพี่บีโอเป็นอะไรกัน!”
“ฟาเลย์...เนียร์”
ฉันโผเข้ากอดเพื่อนทั้งสองคน น้ำตาที่หยุดไหลไปแล้วไหลลงมาอีกครั้ง ฟาเลย์และเนียร์ที่ดูท่าจะเอาเรื่องฉันในตอนแรกอึ้งไปก่อนจะกอดฉัน
“ใจเย็นๆชิงเกอเบล มีอะไร แกเป็นอะไร อย่าร้องไห้สิ”
“ฟังก์ชั่นไปแล้ว จากกันแบบจริงๆแล้ว ฮืออออ”
ฉันบีบรัดตัวเพื่อนสองคนแน่นขึ้นเพื่อระบายความเจ็บปวด เพื่อนๆในห้องที่คุยกันโหวกเหวกโวยวายในตอนแรกๆก็เงียบเสียงลง
“ก็ช่างหัวมันสิ อย่าไปเสียน้ำตาให้กับมัน อย่าร้อง ฮือออ”
“ขอบคุณนะ ขอบคุณที่อยู่ข้างๆฉันตอนนี้ ขอบคุณ ฮือออ”
“พูดอะไรแบบนั้นวะ เราเพื่อนกันนะเว้ย แกเป็นเพื่อนฉันนะ ฮึก...”
เนียร์ตบไหล่ฉันเบาๆ เราสามคนกอดกันร
