ตอนที่ 6 ผู้หญิงคนนี้...ภรรยาของฉัน!
2733 คำ
ผู้หญิงคนนี้...ภรรยาของฉัน!
นั่งรถมาได้เกือบๆครึ่งชั่วโมงรถก็มาจอด ณ ซอยเปลี่ยวแห่งหนึ่ง -*- ฉันเงียบมาตลอดทาง ไม่กล้าปริปากถามข้อสงสัยในใจกับอีตาบีวายแม้แต่นิดเดียว ทั้งๆที่อยากถามใจขาด TOT แต่ก็ถามไม่ได้ กลัวมันตบคว่ำเอา
“ลงได้แล้ว”
ฉันเปิดประตูรถลงทันทีโดยไม่ต้องให้เขาพูดซ้ำ ทำไมซอยนี้มันถึงได้เงียบแบบนี้นะ หรือนายบีวายจะล่อลวงฉันมาข่มขืน -*- ( แม้ความจริงแล้วหน้าตาฉันจะเหมือนคนล่อลวงเขามาข่มขืนเองมากกว่าก็เถอะ - -“ )
“เดินตรงไปข้างหน้าแล้วเลี้ยวซ้าย” บีวายแถลงข้อข้องใจแค่นี้ จากนั้นก็เดินนำหน้าฉันไป -[]- ฉันรีบวิ่งปุ้กๆตามเขา
“เฮือก O_O!!!”
เพียงวินาทีแรกที่พ้นทางเลี้ยวมา ดวงตาฉันก็เบิกโพลงอย่างตกใจกับภาพตรงหน้า พอหันไปทางบีวายที่เดินมาด้วยกันก็พบว่าเขาหายไปแล้ว! หายไปไหนน่ะเหรอ...ก็หายไปร่วมวงสู้กับเพื่อนของเขายังไงล่ะ!!!
ฉันมองเหตุการณ์ตรงหน้าตาไม่กะพริบ มีคนตีกัน ต่อย, เตะ ,และใช้มีดฟันแทงกันจะจะตรงหน้าฉัน ระยะประชิด เผาขน TOT กรี๊ดดดดดด ชิงเกอเบลอยากตาย พวกเขาพาฉันมาดูเรื่องแบบนี้ทำม๊ายยยย
“แว้กกกกกก” ฉันร้องลั่นเมื่อร่างของใครคนหนึ่งที่เหมือนใกล้จะเดี้ยงกระเด็นมาสลบอยู่ปลายเท้าฉัน พอหันไปมองก็พบบีเอ็มกำลังแลบลิ้นเลียปากและยักคิ้วทักทายฉันอยู่ T^T มันใช่เวลาทักทายเหรอยะ ฉันกลัวจนฉี่จะราดอยู่แล้วนะเว้ย ฮืออออ
หมับ!
“อ๊ากกกกกก” ฉันร้องลั่นอีกรอบเมื่อมีใครก็ไม่รู้มาจับฉันไว้ ทุกสิ่งหยุดเคลื่อนไหว พวกผู้ชายพันธุ์เถื่อนที่ตอนแรกเป็นต่ออยู่กลายเป็นรองทันที เมื่อคนของฝั่งตรงข้ามคนหนึ่งกำลังเอามีดจี้คอฉันอยู่ TOT
ฉันไม่เกี่ยวน้า ไม่รู้เรื่องด้วยสักนิดเดียว T_T
“ปล่อยผู้หญิงคนนั้นนะ!!!” บีเอ็มตะโกนกร้าว แต่ไอ้บ้าหัวฟูที่เอามีดจ่อที่คอฉันไม่ยอมปล่อย ซ้ำมันยังจิ้มมีดมาที่คอฉันจนฉันรู้สึกเจ็บจี๊ดอีกด้วย TOT
“ไม่ปล่อยเว้ย! ถ้าพวกมึงไม่อยากให้ยัยนี่เป็นอะไร ก็ลงไปนอนกับพื้นให้พวกฉันซ้อมซะ!”
“ทำไมพวกฉันต้องทำวะ!!!” บีโอตะโกนขึ้น ไฟในดวงตาของเขาลุกโชนขึ้นอย่างน่ากลัว
“ใช่ ทำไมพวกฉันต้องทำ ยัยฉิ่งนั่นไม่ได้สำคัญกับพวกฉัน จะทำอะไรก็ทำ ฉันไม่สนอยู่แล้ว”
บีวายหันหน้าไปอีกทางก่อนจะยกเท้าถีบผู้ชายคนหนึ่งที่ยืนอยู่ข้างๆเขา ฮือออ เถื่อนจริงๆเลย พวกเขาไม่สนใจฉันที่กำลังกลายเป็นตัวประกันสักนิด ไม่สนใจเลย ใจร้าย...ใจร้ายที่สุด
“จะทำอะไรก็รีบๆทำซะ ฉันขี้เกียจยืนนานๆ” บีเอพูดขึ้นอีกคน เขาหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบหน้าตาเฉย
“ว้า~ น่าเสียดายจังเลยนะเด็กน้อย เพิ่งรู้จักกันไม่เท่าไหร่เองก็ต้องจากกันซะแล้ว บ๊ายบายนะ ^^”
บีไอโบกมือหย็อยๆแล้วนั่งยองๆลงกับพื้นพร้อมกับยิ้มแฉ่งมาทางฉัน ไม่ไหวแล้ว...น้ำตาฉัน...มันจะไหลซะให้ได้ ฉันหันไปทางบีโอ ผู้ชายที่ตะคอกฉันตลอดเกือบทุกเวลาแต่ก็ไม่เคยทำร้ายฉันจริงๆสักที เขาจะใจร้ายเหมือนสามคนนั้นมั้ยนะ จะปล่อยให้ฉันตายจริงๆหรือเปล่า
“จะฆ่ายัยนั่นก็รีบๆทำซะ พวกแกกับฉันจะได้สู่กันต่อ!!! การต่อสู้ระหว่างแกกับฉันยังไม่ได้จบแค่นี้!”
มีแค่ประโยคนี้ ประโยคเดียวเท่านั้นที่ออกมาจากปากของเขา ไฟในดวงตาของเขายังลุกโชนพรึ่บพรั่บเหมือนเดิม หมัดของเขาก็กำแน่นจนเส้นเลือดแดงปูดขึ้นมา เขาคงอยากจะสู้กับไอ้พวกนี้มาก เลยไม่สนใจฉันสักนิด นี่ฉันหวังทำไมนะ หวังทำไมกัน...
ตุ้บ!
ฉันเบิกตาโพลงมองไปที่เสียงๆนั้น บีเอ็มนอนยาวเหยียดตรงลงกับพื้น เขาหลับตาแน่นิ่ง อะ...อะไรน่ะ
“ฉันยอมแล้ว ปล่อยผู้หญิงคนนั้นซะ”
“บีเอ็ม!!!” นี่ไม่ใช่เสียงฉันนะ แต่เป็นเสียงของเพื่อนๆทั้งสี่คนของเขาต่างหาก
“ผู้หญิงคนนี้เป็นภรรยาของฉัน! ห้ามแตะต้องเธอเด็ดขาด!!!”
ฉันรู้สึกหมดแรงไปกับคำพูดของบีเอ็ม สิ้นคำพูดสุดท้ายเขาก็ลืมตาขึ้นแล้วมองมาทางฉันอย่างยิ้มแย้ม
“อะไรกัน >_O___<”
“อืมม์...”
“มันเป็นการแสดงออกที่แตกต่างกันนะ บีโอก็จะแสดงออกว่าเป็นห่วงที่รักในแบบของมัน บีเอก็เหมือนกัน บีไอและบีวายก็ด้วย หรือแม้แต่เค้าเอง เค้าก็แสดงออกในแบบของเค้า ที่ไม่เล่นตามบทที่บีวายสร้างขึ้นเพราะเค้ากลัวมันจะผิดพลาด ถึงได้ยอมพวกมัน เข้าใจมั้ยคะ?”
“...”
ฉันไม่ตอบ แต่มองบีเอ็มทั้งน้ำตา รู้สึกซาบซึ้งในความห่วงใย ( แบบเถื่อนๆ ) ที่พวกเขามอบให้ฉัน ไม่แสดงให้เห็น แต่ให้สัมผัส...
“ถึงพวกเค้าจะเถื่อนและชอบมีเรื่องขนาดไหน แต่พวกเรา...ก็จะไม่มีวันยอมให้คนที่ไม่เกี่ยวข้องต้องมาเป็นอันตรายหรอกนะ”
“อืมม์” และยังซึ้งไม่ทันเสร็จดี เสียงคุยกันดังจ้อกแจ้กของสี่คนนั้นก็ดังขึ้น ฉันรีบปาดน้ำตาออกทันที
“ไงเด็กน้อย ^^ ปลอดภัยดีใช่มั้ย”
“อื้อ ปลอดภัย ^^”
ฉันฉีกยิ้ม ในเมื่อพวกเขาอุตส่าห์ปกป้องฉันขนาดนี้ ฉันจะไม่ให้พวกเขาเห็นน้ำตาเป็นอันขาด จะให้พวกเขามองเห็นแต่ด้านๆดี ด้านที่สดใสของฉันเท่านั้น
“ปลอดภัยก็ไปทำข้าวเย็นมาให้พวกฉันเซ่! หิวแล้ว!”
ความซึ้งหายไปในบัดดลเมื่อเจออีตาโหดนี่
“รู้แล้วน่า!”
ฉันทำหน้าเบ้แล้วเดินตึงตังๆไปที่ห้องครัว ยังไงก็เถื่อนอยู่วันยันค่ำนั่นแหละ เฮอะ! ว่าแต่...กระเป๋านักเรียนฉันอยู่ที่โรงเรียนนี่นา แถมก่อนจะออกมา ฉันบอกยัยฟาเลย์กับยัยเนียร์ไว้ว่าจะมาเข้าห้องน้ำ จนนี่มืดแล้วฉันยังไม่กลับไป ป่านนี้สองคนนั้นติดประกาศคนหายแล้วมั้ง TOT
- ผู้เขียน
