มิรินรู้สึกเสียใจเมื่อรู้ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเป็นแผนลวงเธอไปย่ำยี เหตุการณ์คืนนั้นยังทิ้งบาดแผลในใจ เธอต้องการการเยียวยาจิตใจจนได้รู้จักชมรมอ่านหนังสือที่อยู่อีกเมือง
“แค่อ่านหนังสือทำไมต้องไปที่นั้น”
คนเข้าใจว่าปัญหาจบแล้วจึงไม่เข้าใจความรู้สึกของมิริน
“มันเป็นการรวมตัวของคนที่ชอบอะไรเหมือนกันค่ะ รินอยากมีสังคมใหม่ด้วย เผื่ออะไรจะดีขึ้น” คนเคยอยู่ที่นี่ทำร้ายเธอ พอออกไปข้างนอกก็ถูกมองด้วยสายตาแปลก ๆ อีก
มันช่างน่าอึดอัด
“ไปกี่วัน”
“แค่เสาร์อาทิตย์ค่ะจัดทุกสัปดาห์”
“ให้วอลเตอร์ไปส่ง” เขาหมายถึงคนขับรถประจำคฤหาสน์ที่แทบไม่เคยคุยกับมิรินเลย
“รินไปเองดีกว่าค่ะ”
“มายิงปืนด้วยนะ”
“ได้ค่ะ ขอบคุณค่ะดอน” พูดจบดันเต้ก็โบกมือไล่เธออย่างไม่ไยดีแต่ลอบมองตามเงียบ ๆ มีหรือจะไม่เห็นความเซื่องซึมในดวงตาคู่นั้น
เพราะพูดปลอบใจใครไม่เป็นเลยคิดว่าลองปล่อยให้ไปเที่ยวบ้างก็น่าจะดีขึ้น
แม้จะร
