ข้อแลกเปลี่ยน
720 คำ
‘ช่วยเขาซะ ช่วยเขาออกจากขุมนรก เธอเท่านั้นที่ช่วยเขาได้มิริน’ เสียงลึกลับนั้นอีกแล้ว แถมพูดประโยคเดิม ๆ อย่างกะบันทึกเสียงไว้
‘อ้าว ฝันแบบเดิมอีกแล้วเหรอเนี่ย โอ๊ย ออกมาคุยกันให้รู้เรื่องดีกว่านะคะ’ เจ้าของฉายาปากปลาร้าเอ่ยท้าทาย
‘ตกลงจะให้รินช่วยใครล่ะคะ พูดเป็นปริศนาธรรมอยู่ได้’
‘…ถ้าเธอต้องการความช่วยเหลือจงนึกถึงเรา เราฝากความหวังไว้ที่เธอนะมิริน…หมาป่าคลั่งต้องการเธอ’ เสียงนั้นค่อย ๆ แผ่วลงในช่วงท้ายจนเงียบหายไป
ฝากความหวังกับคนที่ลำพังยังเอาตัวไม่รอดเหมือนโดนหลอกให้สำคัญตัวเองผิดมากกว่า
‘อะไร…’
อยู่ๆมิรินถูกปลุกด้วยการเอาไวท์ราดหัว เมื่อลืมตาขึ้น ก็พบว่าตัวเองโดนปิดปากอยู่ในท่านั่งพื้นมัดมือเหนือศีรษะและยังเผชิญหน้ากับชายร่างสูงกึ่งเปลือยท่อนบนตรงหน้า ทว่าบุคลิกท่าทางมันคุ้นตาชอบกล
“ตื่นสักทีนะ นางคนขี้เซา” มาเฟียหนุ่มมองผู้ใต้อาณัติหัวจรดเท้าเชิงเหยียดหยามและหยุดจ้องอกเสื้อที่เปียกชุ่มจนแนบเนื้อ
“อื้อ อื้อ อื้อ~”
“ผอมกระหร่องแต่น่าจะเต็มมืออยู่นะแกน่ะ ฮ่า ๆ ๆ คงพอแก้ขัดได้บ้างล่ะ”
“ออกไอ ออกไอ๊ อื้อ~”
เดี๋ยวนะ…ชายคนนี้สูงประมาณ 190 ซม. ผมสีดำนัยน์ตาสีเทาอันเป็นเอกลักษณ์ ใบหน้าคมคายแบบฝรั่งผสมเอเชีย รอยสักที่โดดเด่นชัดเห็นจะเป็นรูปหมาป่าบนแผงอก รอยสักภาษาลาตินใต้ไหปลาร้าสองข้างที่แปลว่าความมืดกับโลหิต นิสัยใจคอโหดร้าย บ้าอำนาจและหื่นกามอย่างที่สุด
หล่อ เลว รวย ไร้รักครบจบในหนึ่งเดียว
ไม่ใช่ใครนอกจากวายร้ายในนิยายที่อ่านจบไปหยก ๆ
“อันเอ้ อันเอ้ เออ อูอ้า~”
“ว่าไง” ถ้าฟังไม่ผิดเหมือนเชลยสาวกำลังเรียกชื่อตน
“อันเอ้ เออ อูอ้า”
“รู้จักชื่อฉันด้วยเหรอ” มิรินพยักหน้าหงึก ๆ
“ห้ามแหกปากนะ ไม่งั้นเป่าหัวกระจุยแน่” เขายกปืนขู่ระหว่างแกะผ้าปิดปากออก ร่างบางเป่าปากเบา ๆ ด้วยความโล่ง
“เอาล่ะ ถ้าคุณอยากรอดไปจากที่นี่ คุณต้องให้รินช่วย”
“พูดอิตาเลี่ยนได้ด้วยเหรอ”
“ไม่สำคัญหรอก ฟังนะให้รินช่วยคุณเถอะค่ะ”
“อย่างแกเนี่ยนะจะช่วยอะไรฉันได้” ดันเต้ทำเสียงเย้ยหยัน เพราะสภาพไม่ต่างจากลูกแกะที่กำลังจะถูกหมาป่าขย้ำเลยสักนิด
“ได้สิ อย่างน้อยก็ทำแผลให้คุณได้แล้วกัน” มิรินบุ้ยใบ้ไปยังสีข้างที่เริ่มมีเลือดซึมให้เห็น ถ้าจำไม่ผิดวายร้ายคนนี้สนใจอยู่ไม่กี่อย่างในชีวิต หนึ่งในนั้นคือเรื่องเซ็กส์
จนตรอกบอบช้ำปานนี้ยังบ้ากามไม่เลิก
“จะมารยาอะไรอีกนางตัวดี อ๊า~” จริงอย่างที่เธอว่าแค่ล้างน้ำกับห้ามเลือดแบบลวก ๆ คงไม่พอ หากไม่ฆ่าเชื้อและทายาคงตายเพราะติดเชื้อในกระแสเลือดก่อนได้ล้างแค้นเป็นแน่
“แต่คุณมีปืนรินไม่กล้าหือกับคุณแล้วค่ะ รีบปล่อยรินสิ เลือดออกใหญ่แล้วเห็นหรือเปล่า”
มาเฟียหนุ่มให้อิสระกับเชลยสาวอย่างจำใจแต่ยังจับตาทุกการเคลื่อนไหว มิรินรู้ว่าร่างเดิมเก็บยาสามัญประจำบ้านไว้ตรงไหนและโชคเข้าข้างที่บ้านนี้มีเหล้านอกเก่าเก็บอยู่ด้วย
หลังทำแผลเสร็จไม่นานดันเต้ก็ผล็อยหลับไปเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ผสมความอ่อนเพลีย มิรินเห็นดังนั้นก็ขังตัวเองในห้องเก็บของเพื่อความปลอดภัยทันที
ฟรีแลนท์สาวไม่อยากเชื่อว่าจะทะลุมิติมาอยู่ในโลกนิยาย แถมเป็นตัวละครที่มีชื่อเดียวกันและมีชีวิตสุดแสนรันทดคล้ายกันอีก
ส่วนที่เป็นแบบนี้คงเพราะความคะนองปากที่บอกว่าอยากปราบหมาป่าคลั่งแห่งฟลอเรนซ์
ปากดีจนได้เรื่องก็เงี้ย
“รินก็แค่อินกับนิยายนะ นายหมาบ้าร้ายกาจขนาดนี้เพราะถูกกระทำมาพอสมควรเลยนะ เห้อ…แต่ไหน ๆ ก็มาถึงนี้แล้ว รินรับภารกิจค่ะ เอาใจช่วยรินด้วยนะคะ”
- ผู้เขียน
