“ฉันขอโทษที่หนีออกมา…” เสียงกระซิบแผ่วจากร่างผอมบนเตียงคนไข้ ก่อนจะบีบมือสากของลูกบุญธรรมด้วยเรี่ยวแรงที่มีน้อยนิด
วาเลนทิน่าถูกส่งตัวมาโรงพยาบาลในกรุงโรมและได้รับการดูแลอย่างดีจากแพทย์เฉพาะทางมือหนึ่งของอิตาลีจนอาการดีขึ้นตามลำดับ ทั้งหมดเกิดขึ้นได้ด้วยคำสั่งของคน ๆ เดียว
“ถ้าฉันยังอยู่ด้วย เธอจะไม่เป็นแบบนี้ใช่มั้ยดันเต้” หล่อนเล่าว่าเคยเห็นเขากับราอูลที่กรุงลิสบอนเมื่อหลายปีมาแล้ว เวลานั้นรอยสักก็ยังไม่มากเท่านี้
“…”
ดันเต้ทอดสายตาเลื่อนลอยไปนอกหน้าต่างและไม่ยอมตอบสนองต่อสัมผัสจากมือบาง แม้อีกฝ่ายจะเอ่ยสำนึกผิดด้วยซ้ำ ๆ ด้วยน้ำตานองหน้า
สเตฟาเนียนั่งน้ำตารื้อก็ลูบไหล่ให้กำลังใจมารดา หล่อนเข้าใจดีว่าดันเต้ยังน้อยเนื้อต่ำใจอยู่กลาย ๆ
“ฉันคอยติดตามเรื่องราวเธอตลอด ยังไงก็ขอบใจที่ช่วยฉันนะ ไว้อารมณ์ดีแล้วค่อยยกโทษให้ก็ได้…ฉันไม่รีบ” วาเลนทิน่าคลี่ยิ้มนุ่มนวล
“มันคือชะตากรรมของฉัน
