หลังเหตุระทึกที่ปาเลโม่กับพิธีศพของวินเซนโซ่
ดันเต้หม่นหมองลงอย่างที่ไม่เคยเป็นและเอาเก็บตัวอยู่ในห้อง เขาจึงส่งมิรินไปเยี่ยมวาเลนทิน่าแทนจนนางเริ่มเปิดใจเล่าเรื่องในวัยเด็กของเขาให้ฟัง
“โลกของดันเต้ไม่ปกติแบบเดียวกับหัวใจกลับด้านของเขา เธอเก่งมากเลยที่อดทนได้ขนาดนี้มารีญา” ระยะหลังความแข็งกระด้างของดันเต้ก็ลดลงจนสังเกตุได้
“ถ้าเขาเศร้าก็อย่าบุ่มบ่ามไปปลอบใจเชียวนะจะโดนด่าซะเปล่า เขาไม่ยอมรับหรอกว่าตัวเองอ่อนแอ”
“รินเชื่อค่ะแล้วถ้าอยากปลอบใจควรทำไงคะ”
มิรินฟังแล้วก็กระตือรือร้นเป็นพิเศษจนวาเลนทิน่ารู้สึกเอ็นดู
“ฉันบอกเธอคนเดียวนะมารีญา” มันคือนิสัยแปลก ๆ เกิดจากปมในวัยเด็ก
ครั้งหนึ่งพวกพี่เลี้ยงเคยจัดสังเวียนให้เด็ก ๆ ต่อยตีกันเองโดยผู้ชนะจะได้รางวัลเป็นช็อคโกแลตแท่งแสนอร่อย ทั้งที่มันมีเหลือเฟือสำหรับทุกคน
สุดท้ายของอร่อยหายเกลี้ยงพอไล่สอบสวนถึงได้รู้ว่าเด็กที่ชื่อเคนจิขโมยไป
