ตอนที่ 5 ลักพาตัว
1323 คำ
เธอจ้องมองเห็นสีหน้าแววตาเปลี่ยนไป ดูเหมือนตอนนี้นีเอลไม่ได้ล้อเล่นอีกต่อไปแล้ว เรอาสีหน้าตระหนก พยายามลงจากเตียง ทว่าข้อเท้ากลับถูกลากมา พลิกร่างหันเผชิญหน้า ผ้าห่มถูกกระชากออก เหลือเพียงร่างเปลือยเปล่า เธอยกมือหมายปกปิด แต่กลับถูกรวบไว้เหนือศีรษะ
“อย่านะ! ไม่!” คนสวยกรีดร้อง น้ำตาไหลริน
“ตอนพูดกันดี ๆ ทำไมไม่ฟังเลยเรอา”
“นีเอล... อย่าทำ”
เขายิ้มเย็น มองดวงตาคู่สวย กำลังไหวระริก เธอหวังว่าอีกฝ่ายคงไม่ทำอะไร อย่างน้อยก็เห็นแก่หน้าตระกูลวิตาลีบ้าง ทว่าสีหน้าของเขา ทำให้กังวล สับสน ไม่เข้าใจ เพราะชายผู้นี้ไม่เคยแม้แต่เข้ามายุ่งวุ่นวายกับเธอเลยสักครั้ง
“มีทางเดียว ที่ฉันจะไม่ทำอะไรเธอ คือยอมรับปากแต่งงานกับฉันซะ!”
“ทำไมต้องทำถึงขนาดนี้ด้วย” คนตัวเล็กเริ่มเสียงสั่น น้ำตาปริ่มขอบ
“ฉันอธิบายไปแล้ว ไม่จำเป็นต้องพูดอีก”
ริมฝีปากบางกัดแน่น ไม่อยากยอมทำตามความต้องการของเขาเลย เธอไม่ชอบการบีบบังคับ แต่งงานการเมือง เพื่อทำให้ตระกูลรุ่งโรจน์ มันเป็นสิ่งที่เธอเกลียด ราวกับว่าตนเองถูกกักขังอยู่ในกรง ไม่อาจไปไหนได้ มันทรมาน เธอไม่อยากเหมือนแม่ ที่ต้องทนทุกข์ เพราะพ่อเองก็ใช่ว่ามีแม่เพียงคนเดียว
เขายกยิ้ม ก่อนโน้มกายเข้าหา คนสวยตระหนก ยกมือข้างหนึ่งผลักดัน เบือนหน้าหนีทางอื่น กัดฟันแน่น ข่มความกลัว หวังว่าอีกฝ่ายจะไม่ทำอย่างที่พูด แต่ไม่เลยคางมนถูกจับแล้วหันใบหน้ามา ดวงตาสองคู่สบกัน โซฟียารู้ดีว่าถ้ายังปล่อยให้เป็นแบบนี้ เรื่องราวมันต้องเลยเถิดแน่นอน ทว่าไม่ทันได้อ้าปากค้าน ริมฝีปากกลับถูกครอบครองอย่างรวดเร็ว มือหนาเริ่มเลื่อนไล้ไปตามร่างกาย เธอได้ยินเสียงลมหายใจหอบหนักของอีกฝ่าย ทั้งที่ตนเองกำลังดิ้นขลุกขลักยามถูกโอบรัด ลมหายใจขาดหายเป็นห้วง ยกมือสองข้างผลักสุดแรง
“ฉันยอมแล้ว! ฉันยอมแต่งกับนายแล้ว!” หญิงสาวตะโกนออกมาสุดเสียง น้ำตาไหลอาบแก้ม
เซร์คิโอชะงัก ผ่อนลมหายใจ เพราะความต้องการทางกาย ทำเอาอึดอัดแทบบ้า เขายังไม่ยอมผละออก แม้คนใต้ร่างจะยินยอมทำตามความต้องการแล้วก็ตาม เนื่องจากตอนนี้ตัวตนกำลังแข็งขืน โซฟียาจ้องมองเขาน้ำตาคลอ ในเมื่อรับปากแล้วทำไมเขายังไม่ออกไปอีก เธออับอายมากเหลือเกินแล้ว
“ฉันยอมแล้ว ทำไมนายยังไม่ออกไปอีกล่ะ”
“ขอเวลาสักเดี๋ยวได้ไหม!” เขาขบกรามแน่น
“ทำไม!”
ชายหนุ่มระบายลมหายใจ ก่อนผละห่าง วูบหนึ่งหญิงสาวมองเห็นบางอย่าง รีบเบือนหน้าหนี ถ้าหากไม่ยอมรับปาก เรื่องที่ไม่ควรเกิด คงได้เกิดขึ้นจริงแน่
เซร์คิโอยกมือกุมขมับ หันมองคนสวยซึ่งกำลังรั้งผ้าห่มมาคลุมร่างกายเอาไว้ สองคนสบตากันอีกครั้ง
“แต่งตัวให้เรียบร้อย อีกสักพักฉันจะมาหาใหม่”
“นายจะมาทำไมอีก”
“ฉันต้องมาย้ำคำพูด ที่เธอรับปากไว้แล้ว”
ร่างสูงใหญ่ลุกยืน สาวเท้ามายังประตู หันกลับมามองคนในห้อง ตัดสินใจเปิดแล้วเดินออกมา ก่อนปิดตามเดิม หยุดยืนด้านหน้าห้อง ถอนหายใจเฮือกใหญ่ สีหน้าแดงก่ำ เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่า ความรู้สึกที่มีต่อเรอาจะมากมายถึงเพียงนี้ ไม่เคยหลุดจากจิตสำนึกตัวเองเลย ทว่าเรอากลับทำให้เป็นเช่นนั้น
คนตัวเล็กกายสั่นเทา พันผ้าห่มแล้วรีบลงจากเตียง หยิบเสื้อผ้าเข้าห้องน้ำเพื่อแต่งกาย ยืนมองตนเองใจกระจก น้ำตาไหลอาบแก้ม เจ็บใจที่ไม่อาจทำอะไรได้ คอยดูถ้าออกไปได้เมื่อไหร่ จะเอาคืนให้สาสม คนอย่างเธอไม่มีวันให้ใครมาทำร้ายฝ่ายเดียวหรอก เรื่องรับปากแต่งงาน อย่างไรเสียก็คงต้องมีการตกลง เมื่อกลับไปที่ตระกูล เธอยอมตระบัตสัตย์ เพราะเขาไม่มีความจริงใจ บีบบังคับกันก่อนเอง ถือว่าเรื่องนี้ไม่เคยเกิดขึ้น
ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูดังขึ้น โซฟียาชะงักรีบลุกจากเตียง แต่ไม่ทันได้ไปยังประตู เมื่อมันเปิดออก ร่างสูงใหญ่ก้าวเข้ามา แล้วยืนกอดอกทอดสายตามอง
“มีอะไร เข้ามาทำไม!” เธอถามเสียงแข็ง แววตาหวาดหวั่น
“เข้ามาขอให้เธอทำตามสัญญา”
“สัญญาอะไร”
“ลืมแล้วเหรอ ที่บอกว่าจะแต่งงานกับฉันไง!”
หญิงสาวเงียบ เม้มริมฝีปาก สีหน้าบ่งบอกว่าไม่พอใจ แม้อีกฝ่ายรู้ กลับแสดงทีท่าไม่สนใจ
“ฉันไม่ลืม!” คนสวยตอบเสียงห้วน
“ไม่ลืมก็ดี รอที่นี่ก็แล้วกัน เดี๋ยวฉันมา!”
“ฉันก็ต้องรอที่นี่อยู่แล้ว จะไปไหนได้ นายเล่นขังกันแบบนี้!” เธอตะโกนไล่หลัง หอบหายใจด้วยความไม่พอใจ
เขาหันกลับมากระตุกยิ้มมุมปาก สีหน้านี้ทำเอาหญิงสาวผงะถอยหลัง แววตาไหววูบ ตอนนี้เธอเสียเปรียบ คอยเตือนตัวว่าไม่ควรยั่วโมโห เพราะคนอย่างนีเอล ทำอะไรได้มากกว่าที่คิด เขาไม่สนแม้แต่ให้เกียรติกันแม้แต่น้อย เธออับอายมามากเกินพอแล้ว
“อีกสักพัก ฉันจะปล่อยเธอออกไปแล้ว อดทนรอหน่อยแล้วกัน” เขาบอก ก่อนสาวเท้าออกจากห้องไป
หญิงสาวทิ้งกายลงบนเตียง กัดฟันแน่น พยายามข่มอารมณ์ตนเองเอาไว้ จนป่านนี้ ไม่มีใครตามหากันเลยหรือไง ถึงได้ปล่อยให้เธอ ต้องเผชิญชะตากรรมเช่นนี้
พักใหญ่ได้ยินเสียงหน้าประตูอีกครั้ง โซฟียาลุกยืนเฝ้ามอง เมื่อเปิดออก เห็นเขากลับมา พร้อมด้วยชายหนุ่มวัยกลางคน ซึ่งถือกระเป๋าเอกสาร เดินเข้ามาในห้อง เธอสบตาสีหน้าเต็มไปด้วยคำถาม อยากบอกให้ชายแปลกหน้าช่วยเหลือ ทว่าเธอเกรงชายคนนี้อาจได้รับอันตราย เพราะไม่รู้ว่านีเอล เป็นคนเช่นไรกันแน่ ขนาดเธอคิดว่ารู้จักคนคนนี้พอสมควร แต่สิ่งที่เขากระทำกับเธอนั้น กลับทำให้รู้ว่าตนเองไม่ได้รู้จักชายคนนี้เอาเสียเลย
“นี่คุณอามัน เป็นนายอำเภอที่ผมรู้จักสนิทสนมกันดี” เขาทิ้งท้ายเพื่อให้อีกฝ่ายรู้ตัว
“แล้วยังไงคะ” เธอย้อนถาม ทว่าสีหน้ากับเผือดลง ริมฝีปากสั่นระริก
อามันหยิบเอกสารในกระเป๋าออกมา วางไว้บนโต๊ะสีชา
“นี่คือเอกสารสำหรับจดทะเบียนสมรสครับ” เขาอธิบาย
เธอชะงักเงยหน้าสบตา เห็นอีกฝ่ายสบตา พร้อมสีหน้าเต็มไปด้วยความยินดี ทำไมนีเอลถึงได้น่ากลัวขนาดนี้
“หมายความว่ายังไงคะ?” หญิงสาวย้อนถามเสียงสั่น
“ที่เราคุยกันไว้ไงครับเรอา เราสองคนจะแต่งงานกัน” แบบนี้ก็เท่ากับเธอ ไม่มีโอกาสหลีกเลี่ยงเลยน่ะสิ
“เอ่อ ต้องจดทะเบียนด้วยเหรอคะ”
“ใช่สิครับ จดทะเบียนสมรสเท่ากับผมให้เกียรติคุณนะรู้ไหม”
อามันสบตาทั้งสอง ต่อให้ท่าทางเหมือนไม่ใช่คนรัก ทว่าไม่ใช่เรื่องของตนเอง
“ถ้าพร้อมแล้วเซ็นได้เลยนะครับ”
เธอหยิบเอกสารมาอ่าน มือบางสั่นเทา ทำยังไงดี ไม่มีทางเลือกใช่ไหม ถ้าไม่ยอมเซ็น สุดท้ายแล้วตนเองก็ต้องกลายเป็นของนีเอลอยู่ดี หมอนี่กดดันให้ยอมทำตาม จนถึงขนาดยอมลดศักดิ์ศรีตัวเอง เพื่อให้เธอยินยอม ชายหนุ่มไม่รอช้า จรดปากกาเซ็นในทันที แล้วเหลือบมองไปยังหญิงสาว คนสวยกัดริมฝีปาก ยอมเซ็นชื่อตนเองลงไป อามันเก็บเอกสาร
“พรุ่งนี้ผมจะส่งทะเบียนสมรสมาให้นะครับ”
“ครับคุณอา ขอบคุณมากนะครับ” เขาบอก
- ผู้เขียน
