หญิงสาวนิ่งเงียบ แล้วช้อนสายตามองอีกฝ่าย
“ฉันจงใจหนีไปต่างหากล่ะคะ” เธอตอบเสียงเรียบ แล้วทอดสายตามองอย่างไม่ไยดี
“อะไรนะครับ”
“ฉันบอกว่าฉันจงใจหนีงานแต่งไปเองค่ะ ฉันไม่อยากแต่งงานกับคุณ”
คิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน เบทริคขบกรามกำมือแน่น
“หมายความว่ายังไงกันแน่ครับ!”
“ฉันมีคนที่ฉันรักอยู่แล้วค่ะ ฉันเลยหนีงานแต่งไป”
“แล้วทำไม! คุณไม่บอกก่อนที่จะจัดงาน ผมไม่เข้าใจ!”
“เพราะฉันไม่กล้าบอกพ่อค่ะ คนรักของฉัน ไม่ใช่คนที่จะพูดถึงได้ง่าย ๆ”
มือหนากำแน่น พยายามข่มอารมณ์ตัวเอง หน้าสวย ๆ แบบนี้ ร้ายไม่เบาเลยทีเดียว เขานึกว่าเรอาจะเชื่อง เคี้ยวง่ายแต่ไม่เลย สีหน้าท่าทางของเธอ บอกให้รู้ว่า เธอไม่ใช่ตุ๊กตาที่ใครจับวางไว้ตรงไหนก็ได้
“คนรักของคุณยิ่งใหญ่แค่ไหนกัน ถึงขนาดพูดถึงไม่ได้!”
“ไม่ได้ยิ่งใหญ่อะไรหรอกค่ะ เพราะฉันกับเขา เราสองคนถือว่าทัดเทียม สมน้ำสมเนื้อทีเดียวค่ะ”
“หยุดพูดจากำกวมได้ไหมครับ แค
