ตอนที่ 7 ห้วงอารมณ์
829 คำ
เสียงรถยนต์จอดเทียบบาทวิถี โซฟียาเปิดประตูลงจากรถ ชายหนุ่มชะเง้อออกมา ส่งสายตามอง ดวงตาคมกริบหรี่ลง แค่เพียงเธอยืนอยู่ กลับมีสายตาหนุ่มมากมายหลายคนมองมา ทว่าเหตุใด เขาต้องรู้สึกหวาดหวั่นไหวพิกลด้วย
“แน่ใจเหรอว่าไม่ต้องให้ฉันไปส่งที่บ้าน”
“อย่าดีกว่า นายไปคงเกิดเรื่องใหญ่แน่” เธอบอกน้ำเสียงเครียด
“ไม่เห็นจำเป็นต้องสนใจเลย เธอลืมไปหรือเปล่า ว่าฉันคือใคร” เซร์คิโอย้อนถาม
“ทุกคนรู้ว่านายคือใคร แต่ไม่ใช่ว่านายจะทำอะไรได้ตามใจชอบ ยังไงเรื่องนี้ถ้าพ่อรู้ พ่อฉันต้องเสียหน้ามากแน่”
“แต่ถ้าแลกกับได้ลูกเขยที่หล่อ แล้วก็รวยขนาดนี้ มันก็คุ้มไม่ใช่หรือไงกัน”
“นายคิดเองเออเองมากเกินไปแล้ว นายคิดว่าฉันเป็นแค่ผู้หญิงตามผับบาร์หรือไงกัน!”
เขายักไหล่ “ฉันไม่ได้พูดแบบนั้นเลยนะ อีกอย่างคนอย่างฉันคงไม่จดทะเบียนสมรส กับผู้หญิงตามผับบาร์หรอกมั้ง”
โซฟียาชะงัก ตัดสินใจไม่ต่อปากต่อคำต่อ “ฉันขอตัวก่อนล่ะ”
ชายหนุ่มมองตามแผ่นหลังคนสวย กำลังลับหายเข้าไปในคฤหาสน์หลังงาม ก่อนเคลื่อนรถตัวเอง แค่ผ่านหน้าบ้านสีหน้าเซร์คิโอเครียดขึ้นทันที ความรู้สึกบางอย่าง กำลังตีตื้นขึ้นมา เขาต้องหาความจริงเบื้องหลังเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น กับพ่อแม่ของตนเองให้ได้
รั้วเหล็กอัลลอยด์เปิดออก ร่างบางสาวเท้าอย่างเชื่องช้า พร้อมผ่านลมหายใจออก บอดี้การ์ดรีบเดินตรงมาหา หยุดยืนตรงหน้าคุณหนูของตระกูลสีหน้าตระหนก
“คุณหนูเรอา คุณหนูไปไหนมาเหรอครับ นายท่านเป็นห่วงมากเลยนะครับ!” วาลาสเอ่ยถาม เสียงร้อนรน
“คุณพ่ออยู่ไหนเหรอคะคุณวาลาส”
“อยู่ด้านในครับ ท่านเครียดมาก กำลังติดต่อคนอื่นที่พอรู้จัก ให้ช่วยกันตามหาคุณหนูครับ”
“ค่ะ ฉันทราบแล้ว เดี๋ยวฉันจัดการเองนะคะ” เธอบอก แล้วเร่งฝีเท้าเข้าไปพบบิดา
มายังห้องโถงกลาง เห็นบิดายืนคุยโทรศัพท์ น้ำเสียงเครียด โซฟียาเลือกยืนรอ ให้พ่อติดต่อธุระเรียบร้อยเสียก่อน มอสโควางสายจากเพื่อน แล้วหันมาระบายลมหายใจ ก่อนหยุดสายตาที่ร่างบาง ซึ่งกำลังมองมา ดวงตาคนเป็นพ่อเบิกกว้างตรงเข้าหา สีหน้าราวกับไม่เชื่อสิ่งที่เห็น รั้งร่างบุตรสาวมากอดไว้ หลับตาแน่นด้วยความหวาดหวั่น โซฟียาชะงัก ไม่คิดว่าบิดาจะทำเช่นนี้ ท่านไม่เคยแสดงท่าทีเป็นห่วงเป็นใยกันมาก่อนเลย
“หายไปไหนมาเรอา พ่อเป็นห่วงลูกมากรู้ไหม” เขาบอกเสียงสั่นเครือ และคิดว่าลูกอาจหนีหายไป เพราะเรื่องงานแต่งระหว่างสองตระกูล
ไม่เคยคิดมาก่อน ว่าพ่อจะพูดออกมาเช่นนี้ คิดว่าท่านอาจหันมาตวาด ต่อว่า หรือไม่ก็คงกักขังเธอไว้ในห้องเวลาทำอะไรไม่ถูกใจ
“หนูขอโทษค่ะพ่อ ที่ทำให้เป็นห่วง”
ชายวัยกลางคนผละห่าง มองลูกด้วยความไม่เข้าใจ
“มันเกิดอะไรขึ้นเรอา ลูกไปอยู่ที่ไหนมาเกือบสองอาทิตย์”
เธอระบายลมหายใจ “เรานั่งคุยกันดีกว่าค่ะพ่อ”
สีหน้าลูก ทำให้เขาอดสงสัยไม่ได้ สุดท้ายยอมนั่งลง ตามที่ลูกต้องการ เพราะอยากรู้ความจริง ของการหายตัวไปในครั้งนี้
“พ่อคะ หนูไปอยู่กับนีเอลมาค่ะ”
คนเป็นพ่อดวงตาเบิกกว้าง จับไหล่ลูกไว้ สีหน้าสับสน
“มันเกิดอะไรขึ้นลูกเรอา!”
ริมฝีปากบางเม้มสนิท ไม่รู้จะอธิบายกับบิดาเช่นไรดี
“หนูไม่อยากแต่งงานกับเบทริคค่ะพ่อ จริง ๆ แล้ว นีเอลคือคนที่หนูรัก”
“อะไรนะลูก” สีหน้าคนเป็นพ่อราวกับละเมอ
“หนูไปอยู่กับนีเอลมาค่ะ เราสองคนจะแต่งงานกัน”
มอสโคลุกยืน สีหน้าตื่นตกใจ มองลูกอย่างไม่เชื่อสายตา มันใช่หรือไง ลูกน่ะเหรอรักกับนีเอล มันเป็นไปไม่ได้เลย ไม่เคยเห็นลูกไปมาหาสู่หมอนั่นสักครั้ง
“เรอา นี่ลูกพูดจริงเหรอ”
“จริงค่ะพ่อ”
ทิ้งกายลงบนโซฟา สีหน้าสับสน อะไรกัน นี่ลูกกำลังทำอะไรกันแน่ ทั้ง ๆ ที่รู้แก่ใจ ว่าเราสองตระกูล มีเรื่องคลางแคลงใจ แต่กลับทำแบบนี้ ช้อนสายตามอง แววตาหม่น การที่ลูกหายไปกับนีเอล มันคือการเสื่อมเสียเกียรติอยู่แล้ว ระบายลมหายใจ เรื่องนี้จะทำเช่นไร ถ้าเบทริคมาสอบถาม คงเกิดปัญหาใหญ่แน่
ทว่าเมื่อคิดกลับกัน เบทริคเป็นเพียงทายาทสืบทอดของตระกูลมันคูโซ่เท่านั้น แต่นีเอลไม่ใช่ นีเอลคือผู้กุมทุกอย่างของซาเน็ตติเอาไว้ เท่ากับว่าผลประโยชน์ที่จะได้รับ มันมากมายมหาศาล
“ลูกกับนีเอลถึงขั้นไหนกันแล้ว” มอสโคถาม แล้วสบตาบุตรสาว เพื่อค้นหาความจริง
- ผู้เขียน
