“แก้แค้น? แก้แค้นเหี้ยไรของมึง”
“หึ ๆๆ ต้องถามด้วยเหรอวะว่าแก้แค้นเรื่องอะไร มึงเคยทำเหี้ยอะไรให้คนรักของกูแค้นล่ะ...คืนที่เลี้ยงส่งกูมึงน่าจะจำได้ดีกว่าใครใช่ไหม? หรือว่ามึงจำไม่ได้แต่กูจะบอกให้ว่าคนรักของกูจำได้ไม่เคยลืม”
“...มึงพูดอะไร” ใจผมตกไปอยู่ที่ตาตุ่มตั้งแต่ที่มันพูดยังไม่ทันจบเลยด้วยซ้ำ
ไอ้เหี้ยแทนมันพูดอะไรของมัน!
“หึ ๆๆ ลืมเหรอวะ?”
“มึงพูดเหี้ยอะไรไอ้แทน!” ผมตะคอกมันเสียงดังลั่นด้วยความโมโห
“หึ ๆๆ มึงรู้ดีว่ากูพูดอะไร” รอยยิ้มสะใจของมันไม่ได้มีค่าหรอกแต่คำพูดที่มันบอกว่าคนรักของกูจำได้ไม่เคยลืมซึ่งแน่นอนว่ามันหมายถึงขวัญเอยต่างหากที่ทำให้สติผมแทบหลุด
“มึงรู้?”
“ใช่” เสียงไอ้แทนแข็งกระด้างขึ้นมาแต่ที่ผมอยากรู้ที่สุดคือแล้วขวัญเอยล่ะ เธอรู้ด้วยรึเปล่าหรือว่ามันแค่พูดเพื่อปั่นหัวผมเท่านั้น
“แล้ว... / ไม่ต้องห่วง เรื่องนี้กูไม่ได้รู้แต่แรกเพราะถ้ากูรู้กูไม่มีทางปล่อยคนระย
