“พี่ลุคทะลึ่งมากรู้ตัวไหมคะ”
“อะไรครับ?”
“ยังจะถาม”
“เอ้า! ก็ต้องถามสิพี่แค่จะให้เอยกินน้ำที่พี่ปั่นคนเดียวพี่ทะลึ่งตรงไหน”
“สาบานว่าไม่มีอะไรแอบแฝง” ฉันรู้ทันหรอกไม่ต้องมาทำเป็นพลิกลิ้นว่าหมายถึงน้ำปั่นเลย
“สาบาน นี่เอยคิดไปถึงไหน เอยคิดว่าพี่จะให้เอย...กินน้ำรักพี่เหรอครับ?”
“...ไม่ต้องมาพูดเลยพี่ลุค”
“หึ ๆๆ เด็กอะไรทำไมทะลึ่งจังเลยวะ”
“วะกับใครคะ?”
“วะกับตัวเองครับ”
“แน่?”
“แน่นอน”
“...” วันนี้พี่ลุคทั้งกะล่อนทั้งกวนประสาทจนอยากทุบให้หลังหัก
“อะไรน้องเอยไม่เชื่อพี่เหรอ”
“วันนี้พี่ลุคทำตัวทะเล้นจนเอยไม่อยากจะเชื่ออะไรเลยค่ะ”
“จริง?” ยังจะถามสั้น ๆ แถมยังทำหน้าทะเล้นใส่ฉันต่ออีก
“จริงสิครับ”
“แล้วถ้าพี่บอกว่ารักล่ะจะเชื่อพี่ไหม”
“...” ใครสอนให้เล่นมุขอะไรแบบนี้เนี่ย! พี่ลุคไม่รู้รึไงว่ามันทำให้อีกฝ่ายเขินจนเผลอลืมความหงุดหงิดไปหมดแล้ว
“ว่าไง ถ้าพี่บอกว่าพี่รักเอยมากเอ
