“พี่ลูกตาลมาแล้ว” น้องน้ำหวานเรียกหาหมอสาวอย่างดีใจเมื่อได้เห็น ตติยาภาเดินเข้ามาที่ห้องพักของตน... บิดาของเด็กหญิงที่เฝ้าอยู่ก็ยิ้มต้อนรับหมอสาวคนสวยเช่นกัน...
เพราะอยู่ด้วยกันมาพักหนึ่งตติยาภาจึงสนิทกับคนในครอบครัวนี้ตามประสาคนที่เข้ากับคนง่าย... เธอยิ้มทักทายพ่อเด็กก่อนจะเดินไปหยิกแก้มน้องน้ำหวานเบาๆ
“พี่ชื่อตาลเฉยๆ จ้า... ทำไมชอบเติมคำว่าลูกให้พี่จัง”
“ก็ชื่อสองพยางค์มันน่ารักกว่านี่คะ”
“จริงเหรอคะ... งั้นพี่ยอมให้น้ำหวานเรียกคนเดียวแล้วกันนะ พี่จะได้น่ารัก”
“ไม่ให้พ่อของน้ำหวานเรียกด้วยคนเหรอครับคุณตาล... อย่าแยกผมออกจากวงสิครับ”
“เปล่าแยกนะคะ มันเรื่องของเด็กๆ” ตติยาภาบอกแล้วหัวเราะ
“เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยเชียวนะสองคนนี้ มันน่าจับไปอยู่ด้วยกันจริงๆ นะเนี่ย”
“คุณพ่ออยู่คนเดียวไปเลยก็ได้ค่ะ เดี๋ยวน้ำหวานอยู่กับพี่ตาล”
“โอ... คุณตาลดูสิครับ... รู้จักกับคุณได้แป๊บเดียวจะแปรพั
