5...NC+

1880 คำ
“นั่งลงก่อนก็ได้นะ เดี๋ยวเมื่อย” “อุ๊ย เอ่อ ค่ะ” ร่างบางถึงกับสะดุ้งเมื่อกำลังเพลิดเพลินอยู่กับวิวตรงหน้า แต่เสียงของคริสเตียนดังขึ้นขัดจังหวะ ทำเอาเธออดเขินไม่ได้ก่อนจะเดินมานั่งลงที่เก้าอี้ตรงข้ามกับเขา ส่วนคริสเตียนนั้นมาถึงก่อนเธอเกือบชั่วโมงแล้ว แต่ด้วยมาถึงไวไปหน่อยเขาเลยเดินเข้าไปตรวจงานที่โรมแรมรอเสียเลย เพราะที่นี่เขาเป็นเจ้าของและเป็นผู้ก่อตั้งมันมาเองกับมือ “เอ่อ แล้วตกลงคุณต้องการอะไรเพื่อแลกกับการเปิดพินัยกรรมคะ” “ทานข้าวเสร็จแล้วผมจะบอก หรือว่าคุณรีบ” “ปละ...เปล่าค่ะ” จะบอกว่ารีบก็กลัวเสียมารยาทแรกรักเลยตัดสินใจบอกไปอีกอย่าง จากนั้นทั้งโต๊ะก็อยู่ในความเงียบเมื่อไม่รู้จะคุยเรื่องอะไรกัน ก่อนที่อาหารจะมาเสิร์ฟ และก็เป็นอีกครั้งที่แรกรักต้องชื่นชมอาหารที่เขาสั่งมาเพราะมันดันอร่อยจนเธอแทบหยุดกินมันไม่ได้ “สั่งอีกก็ได้นะถ้าไม่อิ่ม” คริสเตียนที่มองอย่างนึกขำอดที่จะพูดล้อขึ้นมาไม่ได้ ทำเอาคนที่กำลังเจริญอาหารถึงกับวางช้อนลงอย่างนึกอาย “เอ่อ ฉันอิ่มแล้ว” “ผมก็แค่ล้อเล่น...แล้วคุณมาเป็นลูกของผู้ชายคนนั้นได้ยังไงล่ะ” คริสเตียนถามขึ้นพร้อมกับเลี่ยงคำว่า พ่อ เมื่อเขาเองไม่ได้อยากยอมรับว่ามีพ่อเลยสักนิด “ฉันเป็นเด็กกำพร้า แล้วท่านก็แค่รับมาเลี้ยงก็เท่านั้น” และก็เป็นชีวประวัติอันแสนสั้นของแรกรัก เมื่อเธอไม่ได้สนิทจนอยากเล่าให้เขาฟังทั้งหมด “แล้วที่คุณบอกพึ่งมารู้ว่าเขามีลูกล่ะ” “ก็หลังจากที่ท่านเสีย ทนายก็มาบอกฉันว่าท่านมีลูกชาย” “แล้วคุณไม่เสียใจเหรอที่มีคนมาแย่งสมบัติ” แรกรักเริ่มมองจ้องไปที่คริสเตียนเมื่อเขาเอาแต่ถามเธอ ก่อนจะลองถามเกี่ยวกับสิ่งที่เธออยากรู้บ้าง “แล้วคุณล่ะ ไม่รู้บ้างเลยเหรอว่าใครเป็นพ่อ” “รู้สิ รู้แค่ว่าตายไปตั้งนานแล้ว” พอได้ยินเขาพูดแบบนั้นแรกรักเลยตัดสินใจที่จะเงียบ เพราะเธอเองก็พอเข้าใจ เมื่ออยู่ๆใครก็ไม่รู้มาบอกว่าเป็นพ่อ เขาคงยากที่จะยอมรับ “งั้นมาเข้าเรื่องกันเลยดีกว่าไหม ฉันขอเวลาคุณแค่ครึ่งวัน หรือไม่ก็หนึ่งชั่วโมง เปิดพินัยกรรมแล้วเราก็จะกลับทันที” แรกรักบอกขึ้น เมื่อแค่นี้เองที่พวกเธอต้องการ เรื่องทุกอย่างจะได้จบๆเพราะมันไม่ได้วุ่นวายแค่ชีวิตเธอ แต่วุ่นวายกันไปทั้งโรงพยาบาลแล้วตอนนี้ “ง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ แล้วถ้าเกิดพ่อของคุณยกสมบัติทั้งหมดให้ผมล่ะ คุณจะทำยังไง” “ก็คงเป็นสิ่งที่ท่านต้องการ แค่ท่านให้ชีวิตใหม่กับฉันก็ดีเกินพอแล้ว” คริสเตียนมองคนตรงหน้าอย่างไม่อยากจะเชื่อ เมื่อเขาเห็นมานักต่อนักแล้วเรื่องพวกนี้ ผลประโยชน์ฆ่าได้แม้กระทั่งพี่น้องร่วมสายเลือด “แล้วสิ่งที่คุณต้องการคืออะไร ขอแค่คุณยอมเปิดพินัยกรรมฉันจะยอมทำตามที่คุณขอ ถ้าคุณไม่มีเวลาเราขอแค่ครึ่งชั่วโมง ไม่สิสิบนาทีก็ยังดี” คริสเตียนมองคนตรงหน้านิ่ง ก่อนจะบอกสิ่งที่เขาต้องการออกมา “สิ่งที่ผมต้องการน่ะเหรอ...นอนกับผมแล้วผมจะยอมทำตามที่คุณต้องการทุกอย่าง” “!?” และสิ่งที่เขาอยากได้ก็ทำเอาแรกรักถึงกับตะลึงงัน เขากับเธอมีศักดิ์เป็นพี่น้องกันแล้วเมื่อกี้เขาพูดอะไรออกมา “คุณจะบ้าเหรอ! เราเป็นพี่น้องกัน ถึงจะไม่ใช่พี่น้องกันจริงๆแต่ก็ไม่น่าขออะไรแบบนี้ออกมา” “ก็ผมไม่ได้ต้องการอะไร นอกจากตัวคุณ...ถ้าให้ไม่ได้ทุกอย่างก็จบ” “...............” นี่เขาบ้าไปแล้วจริงๆใช่ไหม เธอจะให้ได้ยังไง นี่มันบ้าไปแล้วชัดๆ “เราสองคนเป็นพี่น้องกัน ถ้าขออย่างอื่นฉันให้ได้แต่เรื่องนี้ไม่ได้จริงๆ” พูดจบแรกรักก็ลุกขึ้นทันที “ถ้าอย่างนั้นพินัยกรรมก็คงไม่ได้เปิด พ่อคุณก็คงตายตาไม่หลับ เรื่องวุ่นวายอื่นๆก็จะตามมา แค่นอนกับผมคืนเดียวทำไม่ได้ก็กลับบ้านไป” “.................” คุณมันเจ่าเล่ห์ แรกรักได้แต่คิดขึ้นมาในใจ สองมือเล็กกำเข้าหากันแน่นอย่างพยายามอดทน “แค่นอนด้วยกัน ไม่ใช่พี่น้องกันสักหน่อย คิดอะไรมากมาย เราอาจจะไม่ต้องเจอกันอีกตลอดชีวิตก็ได้” คริสเตียนพยายามโน้มน้าวให้เธอยอมตกลง เมื่อเธอเป็นผู้หญิงคนแรกที่เขาอยากได้โดยไร้เงื่อนไข เขาคิดว่าเมื่อได้เธอแล้วเขาคงเลิกคิดถึงเธออย่างแน่นอนเหมือนกับผู้หญิงคนอื่นๆที่เขานอนด้วยเพียงครั้งสองครั้งเขาก็เบื่อหน่ายแล้ว “หรือจะให้เปิดตอนนี้เลยก็ยังได้...” และประโยคสุดท้ายก็ทำให้แรกรักคิดหนัก ถ้าเกิดทุกอย่างจบก่อนที่ข้อตกลงของเขาจะเริ่มต้นขึ้น เธออาจมีทางรอดก็ได้ “งั้น...เปิดก่อนค่อย เอ่อ ทำตามที่คุณขอได้ไหม” “หึหึหึ ได้สิ ตอนนี้เลยยังได้” “งั้น...เดี๋ยวฉันขอเวลาโทรตามคุณอา เอ่อ ทนายก่อน น่าจะไม่นาน” และสุดท้ายแรกรักก็ตัดสินใจที่จะรีบจบปัญหาเรื่องพินัยกรรมไปก่อน พอเสร็จเรื่องพินัยกรรมแล้วเธอก็จะแอบหนีออกไป เพียงแค่นี้ทุกอย่างก็จบ “อีกสิบนาทีพวกเขาจะมา คุณจะให้ไปที่ไหน” “ก็ที่นี่แหละ” และหลังจากนั้นทนายไกรสรณ์และพยานทั้งหลายก็ขนกันมาที่โรงแรม เมื่ออยากให้เรื่องมันจบๆลงสัก จากนั้นพินัยกรรมก็ถูกเปิดออก และก็ทำเอาทุกคนแทบไม่อยากเชื่อเมื่อทุกอย่างถูกแบ่งครึ่งจนหมด แม้กระทั่งตำแหน่งประธานของโรงพยาบาลคุณนิรุตยังให้มีอำนาจร่วมกันทั้งแรกรักและคริสเตียน “งั้นทุกอย่างก็เสร็จสิ้นเป็นที่เรียบร้อยแล้วนะครับ ถ้าพวกคุณสองคนไม่สะดวกเรื่องอะไรสามารถตกลงกันหลังจากนี้ได้เลย” เป็นทนายไกรสรณ์ที่บอกขึ้นเพราะรู้ดีว่าถ้าเกิดคริสเตียนไม่ได้อยากได้โรงพยาบาลหรืออสังหาริมทรัพย์อื่นๆก็อาจขายต่อให้กับแรกรักได้ “ขอบพระคุณคุณอามากนะคะที่อุตส่ามาถึงนี่ เอาไว้รักจะคุยรายละเอียดกับคุณอาอีกทีเมื่อกลับไทยนะคะ” “ได้สิ งั้นอาขอตัวกลับที่พักก่อนนะ สิ้นสุดกันสักทีนะหนูรัก” จากนั้นแรกรักก็เดินลงไปส่งทนายไกรสรณ์และคณะที่มาด้วยกันนับสิบคนแล้วตัดสินใจที่จะหนีกลับขึ้นห้องพักของเธอทันที เพราะตอนนี้พินัยกรรมถูกเปิดแล้วเธอก็คงไม่จำเป็นที่จะต้องเจอเขาอีกต่อไป โดยไม่รู้เลยว่าตอนนี้คริสเตียนที่ตามลงมากำลังมองตามเธอด้วยรอยยิ้มอันแสนร้ายกาจ “หึ คิดว่าจะหนีพ้นเหรอ” เขามองตามเธอไปจนลับตาก่อนจะเดินไปหาพนักงานต้อนรับ “ผมต้องการข้อมูลของผู้หญิงเอเชียคนที่พึ่งเดินขึ้นลิฟต์ไป รบกวนส่งไปที่ห้องผมด้วย” “ค่ะ” เขาสั่งขึ้นก่อนจะเดินหนีออกมา เมื่อยังไงซะวันนี้เขาต้องได้แรกรักมาอยู่บนเตียงของเขาให้ได้ “รัก พนักงานโรงแรมโทรขึ้นมาบอกให้ฉันลงไปเช็กข้อมูลอะไรก็ไม่รู้ เดี๋ยวฉันมานะ ได้ยินไหม” “ได้ยิน มีอะไรก็โทรขึ้นมานะ” “โอเคๆ” ทางด้านแรกรัก พอขึ้นมาบนห้องเธอก็จัดการอาบน้ำอาบท่าเมื่อตอนนี้ทุกอย่างที่กังวลนั้นสิ้นสุดลงไปแล้ว หญิงสาวอดที่จะคิดไปถึงคริสเตียนไม่ได้ โลกช่างกลมที่ให้เธอได้มาเจอกับเขาอีกครั้งแต่กลับแตกต่างที่ความรู้สึก เมื่อเทพบุตรของเธอกลับกลายมาเป็นซาตานเสียได้ “เฮ้อ ไปคิดถึงเขาทำไมเนี่ย บ้าไปแล้วๆๆๆๆ” แรกรักที่อาบน้ำอยู่ได้แต่ถูร่างขาวนวลแรงขึ้นตามอารมณ์ของตนเองที่ดันเอาแต่คิดถึงคริสเตียนไม่หยุดทั้งๆที่หนีมาได้แล้วแท้ๆ พรุ่งนี้เธอก็จะบินกลับไทยแล้ว คงไม่มีโอกาสได้เจอเขาอีกนอกจากเขาอยากคุยเรื่องสมบัติที่เขาได้รับ แต่เรื่องนั้นอาจคุยผ่านทนายจะง่ายกว่า เพราะเธอกับเขาคงคุยกันไม่รู้เรื่องเป็นแน่ “ว๊าย! คะ....คุณ!” พออาบน้ำเสร็จแล้วเดินออกมาจากห้องน้ำ แรกรักถึงกับตกตะลึงเมื่อร่างใหญ่ของคริสเตียนยืนกอดอกพิงผนังห้องมองจ้องมาที่เธอนิ่ง สองมือรีบยกขึ้นกุมผ้าเช็ดตัวผืนเล็กที่พันรอบกายทันที “คิดว่าหนีผมพ้นเหรอ หึ! โง่สิ้นดี” “ไม่นะ อย่าเข้ามา อ๊าย! อื้อๆๆๆๆๆ ไม่นะไม่ อื้อ ไม่ ไม่นะคุณ ไม่นะ” พูดจบคริสเตียนก็เดินเข้าไปหาร่างบางที่มีเพียงผ้าเช็ดตัวพันกายอย่างรวดเร็วพร้อมกับกดจูบลงที่ปากเล็กแต่แรกรักหลบทันปากร้อนเลยพุ่งเป้าไปที่ซอกคอระหงแทนเมื่อทั้งโกรธทั้งโมโห และพอได้กลิ่นกายสาวที่พึ่งอาบน้ำเสร็จ ความต้องการที่ไม่ได้ปลดปล่อยมาร่วมอาทิตย์ก็พุ่งขึ้นมาทันที ส่วนแรกรักในตอนนี้ทั้งตกใจทั้งกลัวรีบผลักไสให้เขาออกห่าง แต่ยิ่งทำเหมือนกับว่าเขายิ่งกอดรัดเธอเอาไว้แน่นมากขึ้นไปอีก “ไม่...ไม่นะ อ๊ะ อื้อออออ” ปากที่พยายามเบี่ยงหนีกลับถูกปิดลงเมื่อปากร้อนอันช่ำชองพร้อมกับมือใหญ่ที่จับอยู่ตรงท้ายทอยของเธอบังคับให้เธอยอมรับจูบจากเขา เรียวลิ้นร้อนตวัดเลียขอเข้าไปในปากเล็กที่เม้มสนิทแต่สุดท้ายเธอก็พ่ายแพ้เมื่อกวางน้อยหรือจะสู้พญาราชสีห์อย่างเขา และไม่นานจากที่ขัดขืนก็ค่อยๆโอนอ่อนตามเขา เมื่อความช่ำชองในรสรักที่เขากำลังมอบให้ทำเอาแรกรักหลงเคลิ้มไปกับมันจนได้ “อื้ม...” เสียงครางหวานดังขึ้น เมื่อเขาเฝ้ากลืนกินปากเล็กอย่างกระหายหิว มือใหญ่ค่อยๆเลื่อนลงมาโอบกอดเอวคอดก่อนจะนำทางเธอเดินเข้าไปในห้องนอน ที่น่าจะเป็นห้องนอนของแรกรักเพราะมีเสื้อผ้าที่เธอใส่วันนี้พาดอยู่บนเตียง ปัง...แกร็ก เสียงประตูห้องถูกปิดลงด้วยเท้าของคริสเตียนก่อนจะตามมาด้วยเสียงล็อกประตูเมื่อเขาไม่ต้องการให้ใครเข้ามาขัดจังหวะรักของเขาและเธอ เพราะรู้ว่าอีกไม่นานเพื่อนร่วมห้องของแรกรักคงกลับมา
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม