“เอาน่า...มันต้องลองสักตั้งก่อน ได้ไม่ได้ค่อยว่ากัน”
พุทธให้กำลังใจ เขาเดินเลยน้องเมียไปคว้าแหที่แขวนไว้โคนเสา
“พี่พุทธจะไปไหนอีกล่ะ”
มะไฟร้องถาม เธอยืนล้างเท้าอยู่ที่ตีนบันไดหน้าบ้าน
“ไปทอดแห แกงปลาสับมะไฟชอบกินนี่นาพี่จำได้”
พ่อหม้ายหนุ่มกล่าวพร้อมกับยิ้มกว้าง
น้องเมียตัวแสบ ย่นปลายจมูก “เปิดประตูให้ไฟก่อน ใจคอจะให้นอนคอยอยู่ใต้ถุนเรือนหรือไง จะไปหาปลาก็ไป เดี๋ยวไฟหุงข้าวรอ กำลังหิวด้วย”
พุทธโยนพวงกุญแจให้น้องเมีย เดินดุ่มๆ ไปตามริมคลอง เพื่อหาที่เหมาะๆ หว่านแหสักโครม
มะไฟเดินขึ้นเรือน เธอมองโต๊ะเก้าอี้ กับของประดับบ้านบางชิ้นด้วยความหมองเศร้า บ้านหลังนี้มะเฟืองรักและทุ่มเทกับมันมาก ไม่ว่าจะผ้าม่าน หรือแม้แต่ผ้าปูโต๊ะ เป็นฝีมือทักทอของมะเฟืองเกือบทั้งนั้น ในบรรดาพี่-น้องมะเฟืองเป็นแม่ศรีเรือน
