"ไอ้ลูกหมา ปล่อยข้านะ ปล่อยข้า ข้าจะอยู่กับคนงาม ปล่อยข้า"
ตั้งแต่เกิดมานับเป็นครั้งแรกที่เขาถูกคนผู้หนึ่งด่าเช่นนี้ บัดนี้หลงเฟยเยี่ยพานางขึ้นรถม้าเพื่อไปส่งที่จวน ในรถม้าอีกคันที่ตามมาก็ให้เจี้ยนหลางแบกร่างไร้สติของสาวใช้หลิงหลิงไปส่งที่จวนด้วย
หลัวเซียงเซียงกำลังบีบคอเขาอย่างเอาเป็นเอาตาย แต่เพราะนางกำลังเมามากจึงเหมือนตกอยู่ในความฝัน เรี่ยวแรงที่มียังไม่พอที่จะบี้มดสักตัวให้ตายเลยด้วยซ้ำ
หลงเฟยเยี่ยกล่าวเตือนสติ
"หากข้าไปไม่ทัน เจ้ามิถูกแม่นางคนนั้นล่วงเกินไปแล้วหรือ เป็นสตรีไยไม่รักนวลสงวนตัว"
"พวกนางเป็นผู้หญิงเหมือนข้า มีอะไรให้ต้องระวังด้วย หลงเฟยเยี่ย เจ้ามันคนใจคับแคบ"
หลงเฟยเยี่ยโกรธจนควันออกหู
"สตรีก็ไม่ได้ เจ้าเป็นคุณหนูไม่ควรให้ถูกเนื้อต้องตัว"
หลัวเซียงเซียงย่นจมูก
"ทำไมจะไม่ได้ หลงเฟยเยี่ยปล่อยข้า ข้าไม่ไปกับเจ้า ข้าจะกินเหล้ากับเพื่อน ๆ ของข้า ปล่อยข้านะ"
"สหายขอ
