ในยามที่หลัวเซียงเซียงตื่นขึ้นมาท้องฟ้าก็มืดสนิทเสียแล้ว นางบิดร่างกายคลายอาการเมื่อยขบก่อนที่จะลุกขึ้น เมื่อ หลิงหลิงเห็นผู้เป็นนายขยับกายจึงปรี่เข้ามาทันใด
"คุณหนูฟื้นแล้วหรือเจ้าคะ"
หลัวเซียงเซียงอ้าปากหาวก่อนจะมองไปรอบ ๆ พบว่าบัดนี้ตนเองกลับมาอยู่ในเรือนหลังใหญ่ของตัวเองเรียบร้อย ทั้งยังสวมเสื้อผ้าชุดใหม่หอมกรุ่น เมื่อหวนคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นก็ให้รู้สึกอับอายนัก ต่อไปนางจะเอาหน้าที่ไหนไปพบกับหลงเฟยเยี่ยอีก
"หลิงหลิง ไยมู่ลี่เอ๋อร์ไม่อยู่ในเรือน แล้วไยเจ้าปล่อยให้ข้าถูกขังอยู่ในนั้น"
หลิงหลิงใบหน้าสลดทั้งยังรู้สึกผิด
"คุณหนูต้องโทษบ่าวเจ้าค่ะที่มาช้า"
"แล้วไยเจ้ามาช้าเล่า ยังปล่อยให้คนพวกนั้นรมยากำหนัดข้าอีก"
หลิงหลิงถอนหายใจยาว
"เพราะองครักษ์ของท่านอ๋องเจ้าค่ะ ยามนั้นบ่าวนำของว่างไปให้เขาตามคำสั่งคุณหนู เขากลับรั้งบ่าวเอาไว้ยังสอบถามเกี่ยวกับคุณหนูอีกหลายคำ กว่าเขาจะยอมปล่อยบ
