“ผมเพิ่งจะรู้นะว่าการใส่เสื้อยืดนอนมันอันตรายแค่ไหน”
ฟรานเซสเอ่ยเมื่อเงยหน้าออกจากจอโทรศัพท์ และได้เห็นร่างอรชรที่กำลังเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยท่าทางชดชื่น ใบหน้างามระบายไปด้วยรอยยิ้ม ไม่รู้จะยั่วกันไปถึงไหน ฟรานเซสคิดอยู่ในใจ และอดสงสัยไม่ได้ว่า เธอไม่รู้สึกกระดากอายหรือตะขิดตะขวนใจบ้างเลยหรืออย่างไรที่ต้องนอนกับผู้ชายโดยไม่สวมเสื้อชั้นในปกปิดเนินอกอวบอิ่มสองเต้าที่เนื้อผ้าบางเบาสีขาวไม่สามารถปกปิดอะไรได้เลย
“ทำไมเหรอคะ”
เมริษาเอ่ยถามและทำสีหน้าไม่เข้าใจความหมายของอีกฝ่าย ก่อนจะเดินมาหย่อนก้นลงบนเก้าอี้ตรงหน้ากระจกโต๊ะเครื่องแป้งเพื่อแปรงผมยาวสลวยอย่างไม่รีบร้อน
“เสื้อยืดสีขาวบางมองทะลุปรุโปร่งไปถึงไส้ใน! กับกางเกงขาสั้นเสมอหูคุณคิดว่ายังไงล่ะ”
ฟรานเซสไม่ตอบแต่กลับย้อนถามสายตาจ้องมองร่างอรชรนิ่งราวกับต้องการข่มอารมณ์บางอย่างที่กำลังก่อตัวขึ้นเงียบๆซึ่งมีเพียงเขาเองที่รู้ดีว่ามันทรมานแ
