03 สลับสับสน
451 คำ
03
สลับสับสน
ทั้งสี่คนที่ได้เห็นแสงแปลกประหลาดนี้ต่างตกใจและไม่เข้าใจว่านี่มันคืออะไรในตอนที่เกิดเหตุการณ์นี้ก็มีลมกระโชกแรงเหมือนฝนจะตกฟ้าร้องเสียงดังฟ้าผ่าลงมาเสียงดัง
ห้องของปานรดา
"กรี๊ด…ผะ...ผะ...ผี กรี๊ดๆ ๆ ๆ ๆ" ปานรดาที่เห็นผู้หญิงนุ่งชุดไทยตกลงมาจากฝ้าเพดานร้องออกมาอย่างตกใจ
"ตุ๊บโครม!!! ผะๆ ๆ ผี" ปานรดาร้องออกมาอย่างบ้าคลั่งที่อยู่ดีๆ กก็มีใครไม่รู้หล่นมาจกฝาเพดานไม่หนำซ้ำสาวที่หล่นลงมาเธออยู่ในชุดไทยโบราณอีกด้วยเมื่อจันทร์วาดเห็นสิ่งที่อยู่ตรงหน้าเธอก็คิดว่าเธอโดนผีหลอกเช่นกัน
"นี่เจ้าเป็นผีอย่างงั้นรึ" วาดจันทร์เอ่ยคำแรกออกมา
"เธอสิเป็นผีฉันสวยขนาดนี้จะมาว่าฉันเป็นผีอะไรกันล่ะ" ปานรดายังห่วงความสวยของตัวเอง
"ถ้าเจ้าไม่ใช่ผีแล้วใครเป็นผีกันล่ะเหตุใดเจ้าร้องออกมาเหมือนผีเข้าเช่นนั้น" วาดจันทร์รู้สึกสลับสับสน
"ถ้าเธอไม่ใช่ผีฉันไม่ใช่ผีแล้วเธอเป็นใครมาห้องฉันได้ไงหรือว่าเธอเป็นโจรที่แอบเข้ามาในห้องของฉัน"ปานรดาคิดไปเรื่อยเปื่อยเพราะเธอก็รู้สึกสลับสับสนเช่นเดียวกับวาดจันทร์
วาดจันทร์ทำหน้างงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นไม่เว้นแม้แต่นับเงินที่ยืนจ้องและเห่าเสียงดัง
ที่เรือนของแสงเดือน
พลอยสวยในโลกปัจจุบันที่ได้ตกมาในห้วงของกาลเวลาหล่นลงมาที่เรือนของแสงเดือนเธอตกลงมาที่ตักแม่แสงเดือนพอดิบพอดี
"แม่วาดจันทร์ตื่น ตื่น "แสงเดือนพยายามเรียกให้พลอยสวยตื่นขึ้น พลอยสวยที่ตกใจจนสลบมาระหว่างกาลเวลาสลบอยู่บนตักแสงเดือน
เมื่อแสงเดือนเรียกวาดจันทร์ได้สักพักก็เหมือนกลับว่าพลอยสวยจะได้สติกลับมาแล้วแต่เธอตื่นขึ้นมากลับยิ่งทำให้เธออยากสลบกลับไปเหมือนเดิม
"นี่ที่ไหนแล้วเธอเป็นใครมาอุ้มฉันทำไม เนี่ยปล่อยฉันนะ" พลอยสวยรู้สึกเหมือนว่าเธอกำลังฝันไป
"แม่วาดจันทร์นี่ข้าไงเจ้าจำข้าไม่ได้รึ" แสงเดือนไม่ทันสังเกตจึงคิดว่าแม่วาดจันทร์
"นี่เธอใครจะไปจำได้เราไม่เคยรู้จักกันฉันจะไปจำเธอได้ยังไงกันล่ะ" พลอยสวยรู้สึกสลับสับสนไม่แพ้แสงเดือน
- ผู้เขียน
