"พอแล้ว โยเกิร์ต พอแล้ว"
"ฮึก!! ฮือออ ออกไปนะ ฮึก!"
"อยากทุบพี่ ตีพี่ ด่าพี่ หนูเอาเลย แต่พี่ขอร้อง หยุดร้องไห้ก่อนได้มั้ย .. ได้มั้ยครับ"
มิดเดย์เอ่ยพรางรวบมือโยเกิร์ตที่ร้องไห้จนดวงตาบวมแดงพูดฟังแทบไม่รู้เรื่อง เขาเห็นเธอเริ่มเบาลงจึงรั้งเธอเข้าไปกอด นั่นยิ่งทำให้โยเกิร์ตสะอึกสะอื้นไม่หยุด
"มิดเดย์"
"คุณน้า.."
สุดท้าย โยเกิร์ตก็ยอมสงบลง ก่อนปล่อยให้มิดเดย์เอาผ้าชุบน้ำเช้ดหน้าให้ภายในบ้านหลังเก่าๆในสลัมนั่น เธอนั่งนิ่งไม่พูดไม่จาอะไร ก่อนที่มิดเดย์จะถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมา
"เดี๋ยวพี่ออกไปซื้อยามาทำแผลให้นะ หรือว่าไปหาหมอเลยดีมั้ย"
"ไม่เป็นไร โยจะนอนแล้ว พี่กลับไปได้แล้ว"
พูดจบ โยเกิร์ตก็เดินเข้าห้องนอนเล็กๆของเธอไปโดยที่มิดเดย์ไม่ได้ตามเข้าไป แม่ของโยเกิร์ตเดินมานั่งลงข้างๆมิดเดย์ ก่อนเอ่ยขึ้น
"เดย์เลิกกับลูกสาวน้าแล้วจริงๆเหรอ"
"ครับ.."
"น้าสงสารโยเกิร์ตมาก ไม่รู้จะทำยังไง"
"
