ไม่รู้ว่านานแค่ไหนที่เดินออกมาจากคอนโดของมิดเดย์ซึ่งตลอดทางฝนเริ่มตกหนักขึ้นเรื่อยๆ ตาที่บวมแดงจากการร้องไห้ แรงที่แทบไม่มี ประครองร่างกาย ความรู้สึกและความจริงที่กำลังกัดกินหัวใจของเธอ มันทำให้เธอมองไม่เห็นทางออกใด
มือแกร่งบีบกดลงกับพวงมาลัยรถหรูที่จอดอยู่ ดวงตาดุดันของใครบางคนที่มันวาวฉ่ำจากหยาดน้ำตา มองหญิงสาวที่กำลังเดินอย่างอ่อนแรงกลางสายฝน ราวกับว่าเขากำลังต่อสู้กับบางอย่างภายในจิตใจ
“โย!!!”
สุดท้ายความรู้สึกที่กำลังห้ามใจก็พังลงเมื่อหญิงสาวทรุดลงต่อหน้า เธอนอนแน่นิ่งไปบนถนนซึ่งอยู่ไม่ไกลจากหอพักของเธอ
ดวงตากลมโตร้อนผ่าวที่ค่อยๆตื่นขึ้น อาการพิษไข้ที่ตากฝนกำลังเล่นงาน เธอตื่นขึ้นด้วยความตกใจเพราะเมื่อคืนยังคงเดินตากฝนจนใกล้ถึงหอ แล้วเธอมานอนที่หอตอนไหนกันนะ นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก
“แค่กๆๆ”
โยเกิร์ตลุกขึ้นมาเพียงแค่กินยาแล้วนอนหลับไปเท่านั้น วันนี้คงไปทำงานไม่ไหว ถึงไหวเธอคงถูกปั
