ก็ไม่ได้คิดอะไร 02/1
981 คำ
สองเดือนต่อมา อาชีพแม่บ้านที่อาอี้ได้รับไม่ได้ลำบากอะไรนักเนื่องจากเธอเคยทำงานมาก่อน ทำให้หยิบจับเข้าใจงานง่าย รู้ว่าต้องทำอะไรตรงไหน เรื่องอาหารก็พอทำได้เพราะเคยทำงานร้านอาหารใช้สูตรครูพักลักจำ อาอี้พยายามใช้ชีวิตอย่างสงบเสงี่ยมเจียมตัว อยู่ในที่ของเธอ ถ้าไม่ทำผิดเฮียหินก็ไม่ได้ต่อว่า ทว่าเธอต้องอยู่ในสายตาของเฮียตลอด ส่งชั่วโมงเรียนให้เขารู้ ต้องกลับบ้านให้ตรงเวลา บ้านหลังนี้คนเข้าออกเยอะช่วงบ่ายสามไปจนถึงทุ่มครึ่ง เป็นเด็กที่ทำงานเก็บเงินให้เฮีย
ก๊อก ก๊อก หลังจากที่ยืนทำใจอยู่นานอาอี้ก็ตัดสินใจเคาะประตูหน้าห้องทำงานแล้วจึงชะโงกหน้ามองเจ้าของห้องที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวโปรด
“มีอะไร” เฮียหินเงยหน้าขึ้นมาถามเพราะเวลานี้ไม่ใช่เวลาที่อาอี้จะเข้ามาคิดบัญชี
“เฮียคะ” เห็นหน้าเขาทำเธอพูดไม่ออก
“อะไร”
“มีเอกสารที่มอมันจำเป็นต้องให้ผู้ปกครองเซ็น อี้ขอออก...”
“เอามาดู” ทุกคำสั่งของเฮียหินนั้นอาอี้ต้องทำตามตลอด ครั้งนี้ก็เช่นกันเธอเดินเอาเอกสารไปวางที่โต๊ะให้เขาดู ต่อให้ไม่ชอบเฮียหิน ต่อให้เคยแก่นเซี้ยวแค่ไหนถ้าอยากอยู่อย่างสงบสุขก็ต้องอยู่เงียบ ๆ อย่างเจียมตัว ไม่มีสิทธิ์เอานิสัยเสีย ๆ มาใช้
“ทะ...ทำไมเฮียเซ็นคะ” อาอี้ถามด้วยความตกใจเมื่อเฮียหินเขียนชื่อลงในเอกสารของเธอ ที่รวบรวมความกล้ามาเคาะประตูเพราะอยากจะขอออกไปข้างนอก ยอมบากหน้านำเอกสารไปให้พ่อเซ็นให้
“ฉันไม่เซ็นใครจะเซ็น ลืมเหรอว่าตอนนี้ฉันเป็นผู้ปกครองของเธอ คิดจะไปอ้อนวอนครอบครัวเธอหรือไง”
“…” ใช่ เมื่อก่อนก็ทำแบบนั้น แอบไปหาพ่อ ให้พ่อเซ็นเป็นผู้ปกครองให้ ต่อให้ไม่พอใจแค่ไหนก็แข็งข้อตลอดไปไม่ได้
“ไปเรียนก็ตั้งใจ เลิกเรียนก็รีบกลับมาทำงาน อย่าดีแตก ไม่ใช่ว่านานวันเข้าเห็นฉันไม่สนใจก็จะไปเที่ยวเล่นอ่อยผู้ชายไปเรื่อย ถ้าทำแบบนั้นอย่าหาว่าฉันใจร้ายนะ จำไว้อย่าทำให้ฉันอับอาย” เฮียหินยื่นเอกสารคืนมาให้พร้อมคำสอนที่หมายถึงคำสั่ง
“ค่ะ ขอบคุณค่ะ” อาอี้เก็บเอกสารแล้วรีบเดินออกจากห้องทำงานของเฮีย อาอี้รู้ว่าเฮียเกลียดเธอมาก เขาเองก็คงไม่ได้อยากให้เธอมาอยู่ที่นี่นักหรอก หากเขาไม่รักเพื่อนมากคงไม่เอาสิ่งที่เกลียดมาอยู่ใกล้สายตาแบบนี้
ทว่าสิ่งที่อาอี้กังวลใจในตอนนี้เป็นเรื่องที่เฮียหินบอกมาเมื่อเช้า เรื่องที่ทำให้เธอใจสั่นไหวเพราะรู้ดีว่าต้องเจอกับความรู้สึกแบบไหน เธอรู้ว่าเขาต้องการให้เธออับอาย เขาต้องการบอกให้เธอรู้ว่าคนอย่างเธอได้แค่ไหน ไม่อย่างนั้นคงไม่สั่งเธอแบบนั้น ประโยคสั้น ๆ ว่า ‘เพื่อนฉันจะมาปาร์ตี้ที่บ้าน คอยดูแลจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย’
เวลา 15:54 น.
อาอี้เตรียมอาหารอยู่ในห้องครัวเหมือนทุกวันเพียงแค่วันนี้มีหลายเมนูเพราะเพื่อน ๆ ของเฮียหินจะมากินดื่มที่นี่ เฮียสั่งเมื่อเช้าว่าให้เตรียมพื้นที่ อาหารเครื่องดื่มอย่าให้ขาด มันเหมือนว่าเขาตั้งใจกลั่นแกล้งเธอ รู้ทั้งรู้ว่าเธอรักณภัทรมาก แต่เขาก็ยังให้เพื่อนมาที่นี่เพื่อตอกย้ำความพ่ายแพ้ของเธอ บอกให้เธอรู้ว่าคนอย่างเธอไม่มีใครต้องการ
“กูบอกแล้วไม่ต้องซื้อมา อยากกินอะไรให้สั่ง จะลำบากซื้อมาทำไม” ศิวดลพูดเมื่อณภัทรหรือนิกถือกล่องอาหารเข้ามาในห้องนั่งเล่น
“เจี๋ยอยากกินยำ แล้วยำก็ไม่ใส่พริกเยอะ ไม่ใส่ชูรส ไม่ใส่น้ำมะนาวขวด ต้องใส่น้ำมะนาวที่บีบจากลูกจะได้กลิ่นของมะนาวหอม ๆ แล้วก็…”
“พี่นิกพอแล้ว เจี๋ยไม่ได้เรื่องมากแบบนั้น พี่นั่นแหละบ่นว่าเกรงใจพี่หินแล้วก็กลัวร้านอื่นจะทำไม่อร่อยเท่าร้านที่เราไปกินด้วยกันบ่อย ๆ”
“ครับ ๆ พี่แค่หยอกไอ้หินมันเล่น”
“งั้นเจี๋ยเอาไปใส่จานในครัวนะคะ”
“เดี๋ยวพี่ไปเอง ท้องโตขนาดนี้นั่งเฉย ๆ เลย”
“ไม่ต้องไปทั้งคู่ เดี๋ยวมีคนมาเอาไป รอแป๊บนึง”
“ใครวะ เด็กเก็บเงินมึงก็ไม่ให้เข้ามาไม่ใช่เหรอ” เป็นที่รู้กันดีว่าหากเพื่อนเฮียหินเข้ามาที่บ้าน เหล่าคนที่ทำงานให้เฮียไม่ต้องเข้ามาในช่วงนั้น บัญชีย่อยกับเงินที่เก็บได้ให้เอามาส่งในเช้าวันถัดมา แม่บ้านยิ่งไม่ใช่เพราะไอ้หินมันไม่จ้างแบบประจำ มันบอกไม่อยากอยู่ร่วมกับคนแปลกหน้า ไม่อยากผูกมิตรสัมพันธ์
“ก็…”
“อาอี้! มาอยู่ที่นี่ได้ไง” จาริญญาตกใจเมื่อเห็นคนที่ถือถาดแก้วเดินเข้ามาใส่ชุดแม่บ้าน เป็นชุดแม่บ้านที่อาอี้ใส่แล้วน่ารักมาก ๆ ทว่ามองข้ามความน่ารักไปก่อนเพราะเจี๋ยไม่เข้าใจว่าคนที่เกลียดอาอี้มาก ๆ อย่างพี่หินทำไมถึงให้อาอี้มาอยู่ใกล้ ๆ มันเกิดอะไรขึ้น
“ทำงานค่ะ” อาอี้เจื่อนยิ้มรับ
“เอาของไปใส่จาน” เฮียหินพูดเสียงนิ่งเรียบ
“ค่ะ” อาอี้ขานรับและถือกล่องยำเดินออกจากห้องนั่งเล่นพลางคิดไปว่าแบบนี้สินะที่เขาต้องการ มันคงสาแก่ใจเขาแล้ว
- ผู้เขียน
