“ร้องไห้ทำไม ยังไม่ได้ว่าอะไรสักคำ”
“ดีใจที่เฮียไม่ดุ” เธอพูดเสียงอู้อี้เพราะอ้าปากมากไม่ได้
“ก็ไม่ได้ทำผิด จะดุทำไม เห็นฉันเป็นคนไร้เหตุผลขนาดนั้นเลยหรือไง นอนพักได้แล้วจะได้หายไว ๆ หรืออยากเป็นแบบนี้นาน ๆ”
“ไม่อยากค่ะ” ใบหน้าสวยที่สภาพยับยู่ยี่ผลิยิ้ม นี่เป็นครั้งแรกที่เธออยากยิ้มให้เขาจากใจจริง
“ไม่ต้องพยายามยิ้ม เดี๋ยวแผลก็ฉีก ได้เย็บใหม่แล้วอย่ามาร้องไห้นะ นอนซะ” เฮียหินส่ายหัวพลางคิดในใจเธอคงไม่รู้ว่าตอนนี้ใบหน้าเธอแย่แค่ไหน พยายามยิ้มยังไงก็มองไม่รู้ด้วยซ้ำว่ายิ้มอยู่ ยิ่งมองยิ่งสงสารมือจึงลูบที่ศีรษะอย่างแผ่วเบาเพื่อปลอบใจคนเจ็บ
“อาอี้ดีขึ้นค่อยคุยเรื่องหนี้แล้วกัน ตอนนี้พริกกลับไปก่อน น้องเจอหน้าพริกได้ร้องไห้ใส่กันอีก” การินยืนมองเหตุการณ์ด้านนอกประตูพร้อมกับพริกหวาน สิ่งที่เขาเห็นมันไม่ใช่ความเกลียดชัง เพียงแค่คนทำคงไม่รู้ตัว
“ทำไมต้องรอ พริกมีเงินใช้หนี้แทนอาอี้ พริกจะจัด
