ตอนที่ 2

1409 คำ
รามิลถามขึ้นเมื่อทั้งคู่เลิกกอดจูบกันเรียบร้อยแล้ว ดวงตาคมกล้าจ้องมองอย่างรอคำตอบ แพรวดาวอึกอักไม่รู้จะตอบยังไง จนสุดท้ายหล่อนก็โยนความผิดให้กับพราวฟ้าอีกครั้ง “ยายพราวจ้ะ อยากได้... แพรวรักน้อง ก็เลยต้องให้ไป... ทั้งที่แพรวรักสร้อยเส้นนี้มาก พี่รามอย่าโกรธแพรวนะ แพรวพยายามแล้ว...” น้ำตาหยดแหมะออกมาจากตาราวกับสั่งได้ และรามิลที่รับฟังเรื่องเสีย ๆ หา ยๆ ของพราวฟ้าจากปากของแพรวดาวมาไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งแล้วก็เริ่มจะคล้อยตาม ทั้ง ๆ ที่เมื่อก่อนไม่เคยคิดจะเชื่อแม้แต่นิดเดียว “พรุ่งนี้พี่จะคุยกับพราวให้รู้เรื่อง...” แพรวดาวหน้าตาตื่น “อย่านะพี่ราม...” รามิลตวัดสายตาคมมองหญิงคนรักด้วยความเคลือบแคลง “ทำไมล่ะ แพรวกลัวอะไร...” “เอ่อ...แพรว... แพรวไม่อยากทะเลาะกับน้อง และอีกอย่างถ้ายายพราวโกรธ เราก็จะพบกันไม่ได้ เพราะยายพราวต้องไปฟ้องพ่อ” ใบหน้าของรามิลกระด้าง แววชิงชังกระเด็นออกมา “แต่พี่ตั้งใจซื้อให้แพรว เพราะพี่รักแพรว” มือบางของแพรวดาวแกล้งแตะต้นแขนกำยำของผู้ชายที่ทำหน้าบึ้งโกรธเคืองพราวฟ้าสมใจหล่อนอย่างนุ่มนวล ก่อนจะพูดเสียงอ่อนหวาน “แพรวไม่เคยเห็นของใดมีค่าเท่าหัวใจของพี่รามเลยนะคะ แค่พี่รามรักแพรวคนเดียว แค่นี้แพรวก็ไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว...” “โธ่ คนดีของพี่...” รามิลจ้องมองสาวคนรักอย่างรักใคร่ ก่อนจะดึงเข้ามากอดแน่น พราวฟ้าแอบชำเลืองมองด้วยหัวใจที่แตกสลาย สมเพชตัวเองที่สุด “แพรวต้องขอตัวกลับก่อนนะพี่ราม ดึกมากแล้วเดี๋ยวพ่อกลับจากงานบวชซะก่อน...” ชายหนุ่มรูปหล่อคลายอ้อมกอด ระบายยิ้ม จ้องมองหญิงสาวที่ทำเขินอายตรงหน้าด้วยสายตารักใคร่ “แต่พี่ยังไม่หายคิดถึงแพรวเลย... ไม่อยากให้กลับ...” แพรวดาวอมยิ้ม รู้สึกภูมิใจนักที่ไม่มีชายใดต้านเสน่ห์นางจากหล่อนได้สักคน “แพรวต้องไปจริง ๆ จ้ะ พี่รามอย่าเกเรสิจ๊ะ...” “งั้นพรุ่งนี้เรามาเจอกันที่นี่ใหม่นะ...” รามิลเอ่ยขึ้นจ้องมองใบหน้างามของแพรวดาวอย่างคาดหวัง หญิงสาวอึกอักไปทันที เพราะพรุ่งนี้หล่อนมีนัดกับผู้ชายอีกคนหนึ่ง คนที่บิดาหมายมั่นปั้นมือจะให้เป็นคู่ครอง แถมเขาคนนั้นก็หล่อเหลาไม่แพ้รามิล และก็ยังรวยล้นฟ้าอีกต่างหาก “เอ่อ... คือ...แพรว...” “แพรวไม่คิดถึงพี่เหรอ หรือว่านัดกับหนุ่มคนไหนไว้...” คำพูดที่แทงใจดำสุด ๆ ของผู้ชายตรงหน้าทำให้แพรวดาวต้องรีบส่ายหน้า และรับปากส่ง ๆ ไป “คิดถึงสิจ๊ะ แพรวจะมาจ้ะ” ปากหยักสวยของรามิลฉีกยิ้มกว้าง “สัญญานะแพรว อย่าให้พี่รอเก้อเหมือนเมื่อสองวันก่อน พี่ทรมานเพราะคิดว่าแพรวไม่รัก...” “สัญญาจ้ะ แพรวสัญญา งั้น... แพรวไปก่อนนะจ๊ะ” รามิลพยักหน้ารับ ก่อนจะก้มลงจรดจมูกโด่งเป็นสันกับแก้มนวลฟอดใหญ่ “ระวังตัวด้วยนะพี่เป็นห่วง...” แพรวดาวทำเอียงอาย “ขอบคุณจ้ะพี่ราม... ยอดรักของแพรว...” พราวฟ้าที่ยืนรอด้านนอกไม่ไหวเดินเข้ามาตาม เพราะเห็นว่าใกล้เวลาที่กำนันพลกิจจะกลับบ้านแล้ว และหากถูกจับได้ว่าออกมาหาผู้ชาย แพรวดาวหรือแม้กระทั่งหล่อนก็ต้องถูกเฆี่ยน “ล่ำลากันเสร็จหรือยังล่ะ พ่อจะมาแล้วนะ” ทั้งรามิลและแพรวดาวหันมาทางเสียงห้วนคล้ายไม่พอใจของพราวฟ้า “รู้แล้วล่ะน่า กำลังจะกลับนี่แหละ...” น้ำเสียงของแพรวดาวที่พูดกับน้องสาวไม่นุ่มนวลเหมือนกับตอนที่พูดกับรามิลแม้แต่น้อย รามิลชำเลืองมองใบหน้านวลของเด็กพราวฟ้าด้วยสายตาไม่ค่อยชอบใจนัก ยิ่งได้เห็นสร้อยคอที่ตัวเองใช้เงินทั้งหมดที่มีซื้อไปให้แพรวดาวหญิงคนรัก แต่สุดท้ายก็ดันไปอยู่บนคอระหงของพราวฟ้าอย่างน่าเจ็บใจ พราวฟ้าที่เห็นสายตาของรามิลจับจ้องอยู่ที่สร้อยคอ หล่อนจึงรีบดึงมือพี่สาวให้รีบเดินออกมาอย่างรวดเร็ว เพราะหากรามิลถามหล่อนก็ไม่กล้าพอที่จะบอกว่าแพรวดาวไม่ต้องการสร้อยเส้นนั้น “ไปเถอะพี่แพรว...” ชายหนุ่มมองตามร่างของสองสาวพี่น้องที่คนหนึ่งงดงาม อ่อนหวาน แต่อีกคนหนึ่งแก่นแก้ว ร้ายกาจ ไปจนลับสายตา ก่อนจะหันหลังเดินกลับไปยังบ้านพักหลังกะทัดรัดของตนที่ปลูกอยู่ในสวนมะม่วงของกำนันพลกิจในทันที พราวฟ้าเดินนำพี่สาวของตนเองมาได้สักระยะหนึ่ง ก็หันไปถามแพรวดาวด้วยความสงสัย เพราะเห็นรามิลมองสร้อยที่คอของหล่อน แล้วทำหน้าแปลก ๆ “พี่แพรว พี่บอกอะไรกับพี่ราม ทำไมเขาถึงมองฉันแปลก ๆ แถมยังมองสร้อยที่คอฉันอีก...” แพรวดาวเหยียดยิ้มในความมืด “ก็เปล่านี่ เขาถามว่าสร้อยไปไหน ฉันก็บอกว่าให้แกไป เพราะแกอยากได้ก็เท่านั้น...” พราวฟ้าตกใจแทบช็อก “นี่พี่จะบ้าเหรอ ฉันนี่นะอยากได้ พี่ให้ฉันเองไม่ใช่เหรอ พูดยังนี้ได้ยังไง พี่รามก็เกลียดฉันแย่นะสิ” เมื่อเห็นน้องสาวที่อ่อนกว่าถึงสามปีโวยวายลั่นทุ่ง แพรวดาวก็หัวเราะออกมาอย่างขบขัน “ทำไมต้องกลัวพี่รามเกลียดด้วยล่ะ แอบรักเขาอยู่หรือไง...” พราวฟ้านิ่งไปชั่วขณะ พูดไม่ออก แพรวดาวจึงพูดขึ้นต่อและมันก็ถูกต้องทุกอย่าง “อย่าคิดนะว่าฉันดูไม่ออก และที่แกวนเวียนไปที่สวนบ่อย ๆ นะ ก็เพราะอยากอยู่ใกล้ ๆ พี่รามใช่ไหมล่ะ...” “มะ ไม่ใช่... พี่...พี่แพรวคิดมาก...” แพรวดาวเหยียดยิ้มหยัน “โอ๊ย... ฉันไม่ได้หึงหวงอะไรหรอก แค่อยากจะเตือนแกไว้เท่านั้นเอง ว่าในสายตาของพี่รามน่ะมีฉันเพียงคนเดียว แกมันก็แค่เด็กเหลือขอที่ไล่ตามตื๊อเขาเท่านั้น และอย่าคิดนะว่าการที่พี่รามไม่พูดกับแกแรง ๆ ยามที่แกไปหาน่ะเพราะเขาพิศวาสแก แต่ที่เขาไม่พูดไม่ว่า ก็เพราะบารมีพ่อยังไงล่ะ...” เจ็บแปลบเข้าไปในอกลึก พยายามซ่อนน้ำตาเอาไว้สุดฤทธิ์ ก่อนจะโต้ตอบออกไปเสียงแข็ง เพื่อปิดบังความร้าวรานในใจของตนเอง “พี่จะคิดยังไงก็ช่าง... แต่ฉันบริสุทธิ์ใจซะอย่าง ฉันไม่เคยคิดจะแย่งพี่ราม หรือแม้แต่ผู้ชายคนอื่น ๆ ของพี่แพรวแม้แต่คนเดียว ถึงแม้จะรู้อยู่เต็มอกว่าพวกเขาถูกพี่แพรวหลอกก็ตาม” แพรวดาวกัดฟัน กระชากไหล่น้องสาวที่เดินนำอยู่ข้างหน้าให้หยุดเดิน ก่อนจะเดินอ้อมไปเผชิญหน้า พราวฟ้าเบือนหน้าหนีสายตาที่เต็มไปด้วยโทสะของพี่สาวอย่างเบื่อหน่าย แพรวดาวคือลูกรักของพ่อ ส่วนหล่อนคือลูกที่พ่อไม่รัก ไม่ว่าแพรวดาวจะพูดอะไร ทำอะไร พ่อจะเห็นดีไปด้วยทุกอย่าง ส่วนหล่อนไม่เคยทำอะไรเข้าตาพ่อเลย “แกด่าฉันงั้นเหรอนังพราว!...” เงื้อมือจะฟาดหน้าของน้องสาว “ถ้าพี่ตบฉัน... รับรองได้เลยว่า ฉันจะไม่มาเป็นคนดูต้นทางให้พี่อีก” มือบางชะงักกลางอากาศ ก่อนจะสะบัดลงอย่างลำตัวอย่างเดือดดาล พราวฟ้ามองพี่สาวอย่างระอา ก่อนจะหมุนตัวเดินมุ่งไปยังบ้านของตนโดยไม่หันกลับมามองแพรวดาวแม้แต่ครั้งเดียว “แกคิดว่าฉันกลัวแกหรือไงนังพราว!...” ร้องออกมาด้วยความเจ็บแค้น ขณะกระทืบเท้าเร่า ๆ ด้วยความเกรี้ยวกราด ก่อนจะรีบวิ่งตามน้องสาวไปอย่างรวดเร็ว ตอนนี้คราบนางเอกผู้อ่อนหวาน อ่อนแอ ไม่หลงเหลืออยู่เลย มีแต่คราบนางมารร้าย ที่กำลังจะขย้ำหัวน้องสาวแท้ ๆ ของตนเอง
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม