“รู้หรือยังว่าทำไม ฉันถึงห้ามมุกเข้าใกล้ฉัน...”
รณนพูดชิดกลีบปากที่ช้ำน้อย ๆ จากรสจูบที่ลืมตัวของตนเอง ขณะที่ม่านมุกแก้มแดงก่ำ พูดไม่ออกเอาดื้อ ๆ
“คือ... มุก...”
“เด็กดี... อย่าเอาสิ่งที่ฉันสอนไปใช้กับผู้ชายคนอื่นนะ เก็บไว้สำหรับฉันเพียงคนเดียว...”
ชายหนุ่มค่อย ๆ จับร่างอรชรที่อ่อนปวกเปียกลงนั่งบนเก้าอี้ตัวใกล้ ๆ ก่อนจะยกมือใหญ่ของตนขึ้นจับแก้มนวลไว้แผ่วเบา
“แล้วก็อย่าไปกระโดดนั่งตักผู้ชายคนอื่นอีกล่ะ เพราะสิ่งที่เขาจะทำมันอาจจะมากกว่าที่ฉันทำกับมุกวันนี้...”
รณนกระซิบเบา ๆ ที่ข้างหูของม่านมุก และกะว่าจะแค่กระซิบเท่านั้น แต่สุดท้ายก็ทนกลิ่นหอมอ่อน ๆของผิวสาวไม่ไหว ปลายจมูกโด่งเป็นสันจึงกดลงบนแก้มนวลฟอดใหญ่
ม่านมุกตัวสั่นสะท้าน จากที่เคยปากเก่ง ไม่กลัวใคร ตอนนี้กลับพูดไม่ออกเอาเสียดื้อ ๆ แถมยังไม่ยอมปัดป้องตัวเองจากการเอาเปรียบของคนตัวโตอีก
ก็จะให้ขัดขืนได้ยังไง... ในเมื่อหล่อน
