“ล้อเล่นค่า... จะโทรแค่ตอนมีเรื่องเล่าให้ฟังเท่านั้นแหละค่ะ เพราะหากให้โทรทุกครั้งที่คิดถึง มีหวังคุณปู่ต้องรับสายพราวทุกวินาทีแน่เลย” คู่สนทนาหัวเราะร่วน หล่อนก็หัวเราะชอบใจ ก่อนจะรีบเอ่ยขึ้นเพราะนึกได้
“เอ่อ... คุณปู่คะ พราวมีเรื่องจะเล่าให้ฟังค่ะ มันแปลกแต่จริงนะคะ พราวพึ่งรู้จากป้าอ่อนวันนี้เองว่า มีคนมาเหมาก๋วยเตี๋ยวป้าอ่อนทุกวันตั้งแต่วันเปิดร้านจนถึงวันนี้เลยค่ะ พราวอยากเห็นหน้ามาก ๆ ถามป้าอ่อน ป้าอ่อนก็บอกว่าไม่เคยเห็น ไม่ยอมลงมาจากรถสักที เห็นแต่คนขับรถ” พราวฟ้าเล่ายาวไม่หยุด เห็นอีกฝ่ายนั่งฟังเงียบจึงต่อขึ้นอีก
“เดี๋ยวพรุ่งนี้พราวจะไปดึงลงมาจากรถแล้วกราบขอบคุณให้ได้เลยค่ะ คุณปู่ว่าดีไหมคะ” ถามกลับไปแต่ฝั่งนู้นไม่ตอบกลับมา
“คุณปู่หลับแล้วหรือคะ หรือว่าคุณปู่มีงาน...”
ความเกรงใจวิ่งกลับมาอีกครั้ง และมันก็เป็นความจริง เมื่อคุณปู่ของหล่อนบอกว่ามีโทรศัพท์อีกสายเข้ามาหา หล่อนจึงจำ
