พราวฟ้าที่วิ่งลงมาอยู่ที่หน้าโรงแรมพร้อมกับม่านมุก มองหาผู้ชายคนนั้น คนที่หล่อนจำได้ติดตาว่าคือใครอย่างร้อนใจ กระวนกระวาย กำลังจะวิ่งไปถามประชาสัมพันธ์เพื่อจะให้ข้อมูลอะไรได้บ้าง แต่มือถือที่เป็นของขวัญที่ผู้มีพระคุณซื้อให้เมื่อวันเกิดปีก่อนดังขึ้นมา
ร่างอรชรหยุดชะงัก จำใจต้องหยิบมือถือขึ้นมากดรับ และเมื่อรู้ว่าเป็นใคร รอยยิ้มเศร้าหมองบนใบหน้าเปื้อนคราบน้ำตาก็ระบายออกมาทันที
“คุณปู่หรือคะ พราวคิดถึงคุณปู่จังเลย...”
ม่านมุกเห็นเพื่อนคุยโทรศัพท์จึงเดินเลี่ยงไปนั่งที่เก้าอี้นุ่มตรงล็อบบี้แทน ส่วนพราวฟ้าก็เดินออกไปคุยกับผู้อุปการะที่หล่อนไม่รู้อะไรเกี่ยวกับตัวท่านเลย นอกจากถูกขอให้เรียกเพียงแค่คุณปู่ ทั้ง ๆ ที่น้ำเสียงไม่แก่แม้แต่นิดเดียวที่นอกตัวโรงแรม
“พราวสบายดีค่ะคุณปู่ แล้วคุณปู่ล่ะคะสบายดีหรือเปล่า ทำไมไม่ตอบจดหมายพราวเลย งานยุ่งมากหรือคะ” สาวน้อยถามเป็นชุด และเมื่อคนที่หล่อนไว้วางใ
