“พ่อจะรีบหาให้นะลูก แพรวดูแลตัวเองดี ๆ นะ รออีกไม่กี่วันพ่อจะโอนเงินไปให้ แล้วแพรวต้องรีบบินกลับมาหาพ่อนะลูก”
มือใหญ่หยาบกระด้างวางกระบอกโทรศัพท์ลงกับแป้นขณะทรุดกายนั่งลงบนเก้าอี้ไม้ด้วยความกลัดกลุ้ม สมองกำลังคิดหนักไม่รู้จะไปหาเงินจากที่ไหนส่งไปให้เป็นค่าตั๋วเครื่องบินของลูกสาวที่อเมริกา
“เงินตั้งห้าหกหมื่นพ่อจะไปเอาที่ไหนมากันแพรวเอ๋ย... แค่หมื่นสองหมื่นตอนนี้พ่อยังไม่มีเลย...”
ถอนหายใจออกมา ก่อนจะนึกถึงสวนมะม่วงสิบไร่เศษที่ดินผืนสุดท้าย
“คงต้องขายเอ็งเสียแล้ว...”
กำนันพลกิจผ่อนร่างเอนตัวพิงกับพนักเก้าอี้อย่างอ่อนแรง ดวงตาสีหม่นปิดลงช้า ๆ ภาพไฟไหม้สวนมะม่วงเมื่อหลายปีก่อนผุดขึ้นมาในสมองอีกครั้ง ต้นมะม่วงที่กำลังออกดอกอร่ามเต็มต้นถูกเผาวอดวาย ไม่เคยคาดคิดมาก่อนเลยว่ากรรมที่เขาทำไว้กับรามิลจะหวนคืนมาสนองรวดเร็วป่านนี้
แม้จากปากคำของลูกน้องที่เป็นคนลงมือจะสารภาพภายหลังว่าไม่มั่นใจว
