บทที่ 8
ปิดจ็อบ (1)
“อื้อออ~” เสียงเล็กเอ่ยในลำคอเมื่อรู้สึกตื่นขึ้นมาในตอนเช้า
ร่างบางขยับตัวเล็กน้อยแต่ก็ต้องชะงักไปเมื่อรู้สึกว่าร่างของเธอนั้นถูกวงแขนแกร่งกอดเอาไว้อยู่
ใบหน้าหวานเงยขึ้นก็พบว่าภาคินกำลังนอนหลับตาพริ้มโดยที่วงแขนของเขากอดร่างของเธอไว้หลวม ๆ ความอุ่นจากร่างกายของเขาทำให้มือเล็กอังมือที่หน้าผากก็พบว่าตัวของภาคินนั้นร้อนเหมือนคนเป็นไข้ แถมสีหน้าก็ซีดเซียวคงเป็นเพราะพิษแผลอักเสบจากเหตุการณ์เมื่อคืน
“แต๊ะอั๋งฉันเหรอ” มือเล็กรีบชักกลับเมื่อเสียงทุ้มเอ่ยขึ้นขณะที่ยังหลับตาอยู่
“พี่ตื่นแล้วเหรอ”
“อืม”
“พี่มีไข้นะ คงเป็นเพราะแผลอักเสบแน่ ๆ” ไม่ว่าเปล่าคนตัวเล็กยังลูบที่แผลของคนตัวโตอย่างเบามือ
“เดี๋ยวจูนทำแผลให้ แล้วพี่ก็กินยานะ” คนตัวเล็กทำท่าจะลุกขึ้นแต่กลับถูกคนตัวโตกอดรัดให้แน่นกว่าเดิมทำให้ตอนนี้ใบหน้าของเนปจูนฝังลงที่อกแกร่งของเขา
“อย่าเพิ่ง”
“คะ?”
“ขอนอนต่ออีก
